به گزارش ایسنا و به نقل از اینهبیتت، هوای به دام افتاده در یخ‌های باستانی گرینلند متعلق به 800 هزار سال قبل است و غلظت اکسیجن آن حدود 0.7 درصد بیشتر از هوای فعلی زمین است.
با وجود تمام پشرفت‌های علمی بدست آمده توسط بشر، هنوز پدیده کاهش ذخیره اکسیجن زمین ناشناخته مانده است.
دانشمندان بر این باورند، که یکی از دلایل احتمالی کاهش ذخیره هوای قابل تنفس زمین به تولید بیش از حد دی‌اکسیدکاربن ناشی از فعالیت بشر و کاهش منابع گیاهی زمین مربوط می‌شود.
از دیگر نظریات ارائه شده در مورد این پدیده، نظریه افزایش فرسایش جهانی زمین است. با افزایش این پدیده آهن شسته شده از سنگ‌های زمین به سرعت با اکسیجن ترکیب شده و اکسیجن زمین در پیوند با آهن محصور می‌شود.
نظریه دوم توضیح پدیده کاهش اکسیجن زمین بیشتر بر آب‌وهوای زمین تمرکز دارد. این نظریه به 56 میلیون سال عصر یخبندان زمین اشاره می‌کند. یعنی در طول چند دوره یخبندان طولانی مدت، تراکم اکسیجن محلول در اقیانوس‌های زمین افزایش یافته و در شرایط فعلی نیز اقیانوس‌های سرد زمین همچنان اکسیجن را حفظ کرده‌اند.
دانشمندان بر این باورند که امکان تایید کامل هیچ یک از دو نظریه ارائه شده وجود ندارد، چرا که میزان اکسیجن موجود در اتمسفر زمین به عوامل دیگری همچون فعالیت‌های آتشفشانی نیز بستگی دارد.
