به گزارش اسپوتنیک به نقل از دویچه ویله, در برخی ولایت‌های افغانستان زنانی که به زندان محکوم میشوند به جای گذراندن دوره حبس در زندان رسمی، به عنوان خدمتکار در خانه بزرگان محلی فرستاده میشوند و اغلب مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند.
فوزیه ۱۸ ساله زمانی که به اتهام فرار از خانه و زنا مقصر شناخته شد، یک محکمه محلی در ولایت شرقی پکتیا او را به زندان محکوم کرد. اما او به زودی دریافت که حبس ۱۸ ماهه را در یک زندان دولتی نه، بلکه در خانه یک متنفذ محلی به عنوان کارگر بدون مزد سپری خواهد کرد و کاملاَ زیر کنترول او خواهد بود.
فوزیه در شرنه، مرکز ولایت پکتیا به رویترز گفت: "با من مثل یک حیوان رفتار کرده و مانند برده از من نگهداری می‌کردند."
او که به دلیل مریضی برای مدت کوتاهی از به اصطلاح زندان مرخص شده است، از ترس این که مورد بازپرسی خانواده بزرگ محلی قرار بگیرد نخواست شهرت کامل‌اش فاش شود. او می‌گوید که تنها وابستگان و دوستان نزدیک‌اش او را به نام فوزیه می‌شناسند.
او گفت: "دعا می‌کنم آنچه را من کشیده ام، هیچ زنی تجربه نکند."
در پکتیکا، ولایت توسعه نیافته، فقیر و محافظه کار مذهبی که با برخی مناطق بی‌قانون قبایلی پاکستان همسرحد است، هیچ زندان زنانه وجود ندارد. در محاکمه و مجازات هزاران زن سیستم حقوقی رسمی کاملاَ نادیده گرفته شده و قضیه توسط شورای محلی و یا بزرگان قریه فیصله می‌شود.
وزارت خارجه ایالات متحده امریکا در تازه‌ترین گزارش حقوق بشر خود از افغانستان که در ماه اپریل نشر شد، گفته است که «نظام حقوقی رسمی غالباَ در مناطق روستایی عملی نمی‌شود» و جنجال‌ها توسط شوراهای بزرگان محلی حل و فصل میشوند. در گزارش آمده است: "آنها (بزرگان محلی) بدون توجه به نظام حقوقی رسمی حکم مجازات می‌دهند."
در همه ولایت‌های افغانستان مانند کابل زندان زنانه وجود ندارد.
علیم کوهستانی، رئیس زندان‌های افغانستان گفت که حدود ۸۵۰ زن در توقیف‌خانه‌های رسمی افغانستان زندانی اند و این زنان مرتکب جرایم مختلف از قتل گرفته تا «جرایم اخلاقی» شده اند.
او گفت که این آمار شامل کسانی نمی‌شود که در توقیف غیررسمی به سر می‌برند: «ممکن است هزاران زن دیگر در سراسر کشور در توقیف غیررسمی به سر ببرند.» به گفته او، حکومت این وضعیت را تحمل کرده و کار اندکی برای تغییر آن می‌تواند انجام دهد.
کوهستانی گفت: "ما وقتی که نیاز باشد نهایت تلاش مان را می‌کنیم و دوسیه‌های آنها را سر وقت مورد بررسی قرار می‌دهیم تا حقوق آنها نقض نشود."
هرچند ممکن است همه زنانی که در زندانی غیررسمی به سر می‌برند مورد بدرفتاری قرار نگیرند، اما زمینه‌های قانونی برای شنیده شدن شکایت‌های آنها وجود ندارد. فعالان حقوق بشر می‌گویند میزان خشونت علیه این زنان بسیار بالا است.
زلمی خروته، فعال حقوقی در پکتیا گفت: "این زنان تبدیل به ملکیت بزرگان قبایل شده و از آزار جنسی تا دیگر اشکال اعمال غیرعادلانه و غیرانسانی را تجربه می‌کنند."
به گزارش سازمان دیدبان حقوق بشر، حدود ۹۵ درصد دختران و ۵۰ درصد زنان زندانی در افغانستان به ارتکاب «جرایم اخلاقی» مانند فرار از خانه و زنا محکوم شده اند.
فوزیه هرچند در یک محکه ولایتی محکوم شد، اما از سال ۲۰۱۵ به این سو در کلبه‌ای در جوار خانه یک بزرگ محلی زندگی میکند و کارهای لباس‌شویی و پاک‌کاری این خانواده را انجام می‌دهد.
او مشخصاَ نگفت که آیا مورد خشونت و آزار جنسی نیز قرار گرفته است، اما گفت که تنها زندگی میکند و اجازه ندارد با خانواده خود تماس داشته باشد. او گفت: "این مثل یک زندان مناسب نیست که آدم بتواند مادر و خواهر خود را ببینید یا این که آنها چیزی برای آدم بیاورند."
