تا فساد است گدایی حکومت ادامه دارد

زمانیکه دست گدایی حکومت در مقابل هر کشوری دراز است و جنگ و کشتار ارمغان هر کمکی، مردم پول مایحتاج یک کشور را خرج رشوه در ادارات دولتی کردند .

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، تا زمانیکه یک کشور نیازمند باقی بماند بهترین فرصت را در اختیار فرصت طلبان برای غارت و استثمار قرار می دهد درست به مانند اوضاع جاری افغانستان.
کمک های جامعه جهانی که برای حکومت افغانستان جنبه حیاتی دارد افغانستان را مستعمره برای کشورهای چون پاکستان و امریکا کرده که جنگ آن برای آنها منفعت و برای مردم جهنم شده است. 
عدم اختیار، خودکفایی، دخالت کشورهای دیگر، هرج و مرج، غارت سرمایه های کشور، جنگ و درگیری تاوانی که کشور و حکومت در قبال دریافت کمک ها می دهد و باید دولت ضعیف، فساد گسترده و تجارت مواد مخدر را نیز بر آن افزود.
جامعه جهانی هر ساله متعهد شده است که 5 میلیارد دالر به افغانستان کمک کند و این در حالی است که مردم طی سال جاری 3 میلیارد دالر رشوه داده اند!
اگر رقم کمک و رشوه را با هم مقایسه کنیم به این نتیجه می رسیم که افغانستان خودکفاست و محتاج کمک و جبر حقارت نیست و اگر تنها فساد در کشور ریشه کن شود: اقتدار به حکومت، شکوفایی به اقتصاد، پایانی برای جنگ، عزتی برای مردم بازمی گردد و در نهایت به خودکافایی می انجامد که دیگر افغانستان به مانند مستعمره برای هیج قدرت و کشوری نباشد و از همه مهم تر بازگشت امید برای مردمی است که طی سال ها جنگ و بی کفایتی دولتمردان، ناامید و نگران از آینده هستند.
زمانیکه پول مایحتاج یک کشور و حکومت توسط مردم همان کشور به عنوان رشوه در ادارات داخلی هزینه می شود، پس افغانستان می تواند با مدیریت و رهبری اساسی بر مبنای منافع دولت و مردم مبرا از هر زور و قدرتی به خودکافایی و اقتدار برسد.
اما همچنان که ریشه های فساد تمامی حکومت و نهادها را گرفته است، دولتمردان و مقامات معامله گر و ضعیف نیز در تمامی سطوح کشوری رسوخ کرده اند که سرچشمه فساد و فقر اقتصادی و ناامنی هستند.
نتایج نظرسنجی نهاد دیده بان شفافیت که نشان از رشوه سالیانه 3 میلیارد مردم افغانستان دارد و دادگاه ها فاسدترین نهاد و پس از آن پولیس و گمرک هاست.
زمانیکه حکومت یک کشور با فساد پابرجا باشد و مرکز عدالت و مدافعان جان مردم و امنیت کشور فاسدترین نهادها باشند، چگونه می توان امید به پایان جنگ داشت و خواهان پایان افراط گری و تروریزم بود.
افغانستانی که سرشار از معادن غنی، خاک حاصلخیر و بسیار- بسیار منابعی که همچنان دست نخورده است و در منطقه ای حساس با قابلیت افراط گری و ناامنی، بهترین گزینه برای کشورهای فرصت طلبی می باشد که با سرازیر کردن کمک های میلیاردی، دست به ایجاد حکومتی دست نشانده می زنند و با تجارت مواد مخدر و فساد ریشه ای به پول های هنگفت می رسند و جنگ دلیلی می شود برای ایجاد چنین فضایی.
فقدان رهبر! کشور را به سوی نابودی و غارت برده ، چهاردهه جنگ دلیلی شد برای کشتار نخبگان و سیاستمداران و زمانی که یک ملت در فقر رهبرِبا اقتدار باشد، هر مقام ضعیف و معامله گری با توسل به قدرت به ریاست می رسد و کشور را به سوی می برد که اکنون افغانستان می رود.
70 درصد مردم ناامید از حکومت هستند و رشوه به فرهنگی برای افغانستان بدل شده، جنگ به بالاترین میزان خود رسیده و رهبران حکومت وحدت برای رسیدن به پول های بیشتر از کشورها، حاضر به قربانی کردن مردم و مهاجران هستند.
باری دیگر، در طی سال جاری مردم افغانستان 3 میلیارد رشوه داده اند و هر ساله جامعه جهانی 5 میلیارد برای دوام حکومت کمک می کنند و در ازای آن جنگ، کشتار و غارت، نصیب مردم می شود.