شورای صلح را باید به زباله دان تاریخ سپرد

با انحلال شورای صلح که بیشتر به مجمع طالبان خودی می ماند و در جمعی نامتوازن از رهبران جنگی گرفته تا طالبان و تروریستان گذشته، نه تنها نام صلح از زیر ننگ انحصار طلبان خارج، بلکه دیگر زمان مشروعیت مخالفان با مهر قانون به پایان می رسد.

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، شورای عالی صلح از حاشیه ترین شوراهای است که در ظاهر برای صلح ایجاد اما در جهت مشروعیت بخشیدن به طالبان برقرار است و اما زمان انحلال آن فرا رسیده است.
زمان ایجاد این شورا جز کرزی و حلقه اطرافیان وی هیچ کس دیگر بر آمدن صلح توسط این شورا باور نداشت اما آنچه کرزی توانست با این شورا به دست آورد، مشروعیت بخشیدن به طالبان به عنوان یک جریان ملی و داخلی بود و کاهش فشارها بر پاکستان و هم سرگرم کردن آن عده رهبران جنگ های گذشته و گروهی از طالب و تروریستان خودیِ دولت. در حکومت کرزی و غنی منظور از صلح گفتگو با طالبان و تروریستانی که بر منبای نابودی دولت مرکزی بنا شده و از اعمال هیچ خشونتی دریغ نمی کنند.
در این میان، شورای عالی صلح متناقض ترین عملکرد حکومت در برابر خواست مردم و عزت کشور بوده است: اعضای این شورا از گروه ها و جناح های اکثرا مجاهدین، طالبان و رهبران جنگ های تنظیمی تشکیل شده که طی 6 سال گذشته هیچ تاثیری بر صلح افغانستان نداشته اما با صرف هزینه های بسیار، کمک به تقویت طالبان و مخالفان مسلح کرد و با منجی و مقدس خواندن، زمینه برای ورود آنان به دولت و نفوذ پاکستان محیا شد و با توافقنامه صلح بهترین فرصت در اختیار آن عده طالب دوستان این شورا ایجاد شد که از امتیار و منابع مالی گرفته تا آزادی زندانیان تقدیم تروریستان کند.
این شورا به خوبی توانست اهداف حکومت کرزی را طی سال ها، اجرا و تقدیم دولت اشرف غنی کند و با استفاده از مشروعیت قانونی خود هر اقدام علیه ملت را با مهر صلح در کشور اجرا کرده و هر روز بر جنگ و کشتار بیفزاید.
مجاهد اگر چه با مقدس و فرشتگان صلح خواندن طالبان از مقام برکنار شد اما این صدای از درون شورای عالی صلح بود، رهبران جهادی و طالب دوستان اکنون تمامی بدنه این شورا را تشکیل می دهند که در طی 6 سال گذشته بیشترین ضربه را بر امنیت افغانستان زدند به مانند مقام های درون حکومتی که هم راستا با طالبان هستند.
از سوی دیگر، تلاش این شورا برای آزادی 400 زندانی حزب اسلامی به کدام سوی صلح می رود؟ دولت زیر نام صلح چه تعداد از رهبران طالب جاداده شده در لیست حزب اسلامی را می خواهد با قانونی خواندن، رها کرده و تزریق صف دشمن کرده و سربازان و مردم بی گناه را قربانی کند؟
نکته قابل تامل، نبود این تعداد زندانی از حزب اسلامی در زندان های کشور است و صدها طالب و قاچاقچی مواد مخدر و جانی زیر نام این حزب از زندان رها می شوند که نشات گرفته از درون ریاست جمهوری است، ترفندی تازه برای رسیدن به کشوری پشتون، حال فرقی نمی کند طالب باشد، تروریست و یا حکومتی!
تجارت صلح یکی از منابع بزرگ درآمد از ریاست جمهوری گرفته تا واسطه هاست و توافقنامه صلح با حزب اسلامی که افتخاری برای حکومت و این شورا می باشد، بهانه جدید برای پروش طالبان و بارش مصیبت بر مردم است.
زمانیکه کشور در رکود اقتصادی دست به گریبان است و فقر در بی کاری گسترده مهمان خانه مردم شده، اعضای شورای عالی صلح از حقوق های هزاران دالری برخوردار و زیر سایه حمایت حکومت و متحدان غربی آن برای طالبان و حزب اسلامی، قصرهای امن و مشروعیت های سیاسی محیا می کند:حقوق ماهانه اعضای 16 نفری این شورا 66 هزار و 364 دالر، 92 کارمند دبیر خانه در مجموع 92 هزار و 830 دالر که از 7000 تا 200 دالر می باشد، حال سربازی که جان خود را سپر دفاع از طالبان مقدس این شورا می کند، ماهانه چقدر حقوق می گیرد یا آن معلولی که در مین و آتش طالبان دیگر توان تامین هزینه ها را ندارد در کجای این صلح قرار دارد؟
سخنان مجاهد اگر چه برای افغانستان تازگی نداشت اما با واکنش های بسیار، خبر از آگاهی مقام ها و مردمی داشت که دیگر کاسه صبرشان لبریز شده است، زمانی که تمامی مردم داغدار وحشت و نفرت طالبان هستند و قربانی راکت های حکمتیار، این شورا با اعضای برگرفته شده از همین تروریستان جز لکه دار کردن نام صلح و تقویت طالبان و همسویی با حکومت انحصار طلب، عملکرد دیگری ندارد.
انحلال این شورا که از ابتدا هم برای اهداف صلح ساخته نشده بود، می تواند درهای حکومت را بر روی مخالفان مسلح ببند و یا حداقل با نام صلح و مشورعیت قانونی شامل قدرت و دلیل جنگ های گسترده نشود.
با فوت گیلانی، رییس سمبلیک این شورا، دیگر زمان بسته شدن درهای شورای عالی نه صلح بلکه طالب دوستان فرا رسیده است و هرچند اهداف انحصار طلبان حکومتی و مدافعان پشتونیزم با دشمنان این خاک گره خورده و صلح را نشانه گرفته است.