دولت غرق در سیاست بازی داخلی و فرصت طلبی هند و پاکستان

سیاست سلیقه ای و معامله گر خارجی چنان عملکرد گیج کننده ای در مقابل دخالت های خارجی و اعمال نفود ببیگانگان به وجود آورده که اسلام آباد در پی براندازی تفرقه ای دیگر است و دهلی به دنبال آموزش مشق سیاسی.

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، هر گاه نام سیاست خارجی در کشور به میان می آید به طور قطع پاکستان نقش اصلی را ایفا می کند، سیاستی که از ابتدای تشکیل این کشور با افغانستان گره خورده و همواره در مسیر بحران و تنش به سر برده است.
منشا نگرانی های این کشور سرحدات در شرق با هندوستان و در غرب با افغانستان بوده و به دلیل اینکه طی 70 سالی که عمر این کشور می گذرد نتوانست به اتحاد کامل دست یابد و در برحه ای از تاریخ نیمی از جمعیت و مساحت خود را از دست داد با سیاستی خصمانه، کوچکترین تحرکات داخلی و خارجی را با شدت پاسخ می گوید.
حکومت اسلام آباد با وجود فشارهای بیشتر و گفتگوهای رییس جمهور امریکا با هند در صدد گفتگو با کابل بر آمده اما همچنان بدون تغییر رویکرد نسبت به افغانستان و بار دیگر در پی نمایش صلح طلبی و امتیازگیری می باشد.
از سوی دیگر روابط میان اسلام آباد و کابل در پایین ترین حد خود قرار دارد و این دلیل محکمی بر نزدیکی حکومت وحدت ملی با هند شده است، کشوری که دشمن دیرینه و اصلی پاکستان می باشد و مقام های اسلام آباد به مسیله کشمیر به مانند دیورند نگاه می کنند.
موضوع دیورند توسط مقام های افغانستان به چنان کلاف سردرگمی بدل شده که حتی نیز در سردگمی به سر می برند و تبدیل به دلیل اصلی سیاست خصمانه پاکستان نسبت به کشور شده است.
به تازگی سفیر هند در نشست گفتمان ملی سیاست بی طرفانه افغانستان نسبت به قدرت های منطقه ای را مورد نقد قرار داده و اظهار داشت که کشور درگیر بحران نباید بی طرف بماند که اشاره به کشورهای چون عربستان، ایران و پاکستان داشت اما در این خصوص اسپنتا، مشاور پیشین شورای امنیت ملی با تاکید بر سیاست بی طرف و متوازن افغانستان، رقابت میان عربستان و ایران را در کشور زیان بار خواند و از حکومت خواست در سیاست خارجی محتاط و بی طرف باشد.

هرچند افغانستان می تواند بهترین گزینه اکنون هند برای فشار بر پاکستان باشد اما باید به یاد داشت که طی چهاردهه گذشته تمامی ناارامی ها و جنگ ها از سوی پاکستان با سلاح افراط گری و تفرقه اندازی در افغانستان به وجود آمده است و سیاست نامتوازن کشور و بدور از دوراندیشی و هوشمندی در روابط بیشتر با دهلی نو می تواند برای کشور و امنیت خطرناک باشد.
افغانستان چنان در آشوب بی اعتمادی سیاسی و جنگ گسترده فرو رفته است که توانی برای مقابله با قدرت های منطقه ای چون عربستان و ایران ندارد و یک کشور باید در حدی به ثبات و اقتدار رسیده باشد که در مقابل دخالت خارجی ایستاده و مقابله کند نه حکومت وحدت ملی که حتی ناتوان از حل اختلاف درونی خود است.
کشوری که تبدیل به میدان جنگ و رقابت میان کشورهای همسایه، قدرت های منطقه ای و غرب شده است و هر یک با سیاست منفعت جویانه خود در افغانستان آتش جنگی دیگر را شعله ور می کند و در این میان حکومت ضعیف و دولتمردان معامله گر بیشترین صدمه را بر پیکر این سرزمین وارد می کند.
افغانستان سال هاست که نقش قربانی را به خوبی ایفا می کند و تبدیل به مستعمره ای برای کشورهای مختلف شده اما می توان از بحران امروز گذر کند که اولین گام رسیدن به اتحادی ملی در مواجهه با سیاست افراط گر و خصمانه پاکستان است، خط دیورند باید به یک توافق ملی و مردمی در کشور برسد تا دیگر نه سلاحی به دست فرصت طلبان داخلی باشد و نه امتیازی برای اسلام آباد برای برقراری جنگ مدام.
افغانستان با تجربه تلخ کارشکنی 2014 پاکستان با وجود مخالفت های شدید داخلی نمی تواند بار دیگر بر سر میز مذاکره با این کشور برود اما اگر اینبار اسلام آباد با توجه به فشارهای امریکا و کشورهای جهان خواهان رسیدن به توافق با کابل است ابتدا باید رهبران افراط گرایان را به دولت کابل تحویل دهد که برای این کشور به ماند زیرپاگذاشتن هویت و مبنای خود است.
در این میان، افغانستان باید در پی وضع سیاست خارجی متوازن در برابر کشورهای همسایه و جهان باشد و سردگمی های خارجی، بیشترین صدمه را هم بر کشور وارد می کند و هم اعتمادها را در داخل و خارج از میان می برد.