با ریختن خون مردم چهره های جنگی امتیاز می گیرند

پس از توافقنامه صلح، ورود حکمتیار به کابل و پیشکش های امتیارِ حکومت دور از انتظار نبود اما رهایی جنایتکاران حمله های بزرگ تروریستی حزب اسلامی و طالبان برای کدام امنیت و صلح است؟.

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، چهره های شاخص جنگ های داخلی دهه 70 که کشور را در موجی از جنگ و ویرانی فرو بردند پس از آن نیز جز تاثیرگذارترین های افغانستان بودند، رهبران جهادی که تنها یک دشمن مشترک دلیل اتحاد آنان شد اما زیاده خواهی و تفرقه اندازی ها جبهه های را تشکیل دارد که برای نابودی یکدیگر هم کشور را ویران کرد و هم مردم بی گناه را قتل عام.
احزاب گذشته یا رقیبان جنگی هم بودند و یا در برحه ای از زمان همپیمان! و در این ماین حزب اسلامی افغانستان که منسجم ترین از لحاظ نظامی بود بارها دلیل اصلی جنگ و کشتار مردم و تفرقه میان دیگر احزاب بوده و تا چندی قبل نیز در انتحاری ها و ترور نقش اساس را ایفا می کرد.
حدف نام گلبدین حکمتیار پس از توافقنامه صلح با حکومت از لیست سیاه سازمان ملل دور از انتظار نبود اما آنچه بیش از همه نگران کننده برای امنیت افغانستان است، آزادی زندانیان حزب اسلامی بر اساس توافقنامه صلح می باشد.
قرار است در روزهای آینده بیش از یکصد زندانی از اعضای حزب اسلامی از زندان های افغانستان بخصوص زندان بگرام آزاد شوند که در میان آنان اشخاصی به چشم می خورد که در انجام حمله های بزرگ تروریستی کابل دست داشته اند و امریکا برای آنان سه میلیون دالر جایزه تعیین کرده بود.
بر اساس اطلاعات مرکز خبرنگاری تحقیقی پیک، در میان فهرست 173 نفری لیست زندانیان این حزب در زندان بگرام که به دلیل دست داشتن در جرایم تروریستی و ضد امنیتیِ داخلی در حبس هستند تنها سه تن از آنان از سوی دادگاه برایت کسب کرده، چهار زندانی به اشد مجازات یا اعدام محکوم، 48 تن دیگر محکوم به 16 تا 20 سال، هفده تن از 11 تا 15، چهل و یک تن از 6 تا 10 و بیست و سه تن دیگر محکوم به یک تا 5 سال زندان شده اند که سرنوشت پرونده های 20 زندانی نامشخص و 17 تن دیگر در مراجع قضایی قرار دارند.
مجرمان انتحار و انفجار حزب اسلامی که تا چندی دیگر از سوی حکومت آزاد می شوند همان افرادی هستند که در کنار گروه های تروریستی مانند طالبان، شبکه حقانی، القاعده و داعش با ماین گذاری و حمله های مسلحانه بر غیرنظامیان و پایگاه های نیروهای امنیتی، جنگی مدام و ناامنی را به وجود آورده اند.
از سوی دیگر، فهرست زندانیان این حزب مملو از مقام ها و افراد طالبانی است که زیر نام حزب اسلامی در انتظار رهایی هستند، حال با وجودی هزینه های هنگفت جانی و مالی که صرف دستگیری و مجازات متهمان حمله های تروریستی در کشور شده و همچنان هر روزه شاهد انتحاری، انفجار و کشتار غیرنظامیان هستیم، صلحی در انتظار افغانستان است؟
حزب اسلامی و گلبدین حکمتیار طی چهاردهه جنگ هیچ گاه خود را مقصر ندانسته بلکه مقابله با هر حکومت را تحمیلی بر خود می داند و پیوستن به روند به اصطلاح "صلح" را در زمانی به امضا رساند که دیگر به مانند گذشته از لحاظ سیاسی و نظامی به انزوا رفته و شامل شدن در قدرت و حکومت بهترین گزینه بر سر میز بقای آن بوده است.
آزادی زندانیان حزب اسلامی که شورای عالی صلح آن را روند اجرایی توافقنامه صلح این حزب با حکومت می داند بیشترین خطر را در حساس ترین زمان امنیتی افغانستان دارد زیرا هم اکنون کشور توانی برای کنترل و دفع حمله های گاه و بی گاه گروه های تروریستی حتی در پایتخت را ندارد چه برسد به مقابله با خطرناک ترین متهمان تروریست افغانستان.
حزب اسلامی با وجود مخالفت های شدید با حمایت حکومت به روند صلحی بابِ طبع انحصار طلبان ارگ رسید و نیروها و رهبران آن از بهترین امتیازهای امنیتی و مالی در کنار قدرت و مقام سود خواهند برد اما این دلیلی نیست بر فراموشی جنایت های روا شده بر مردم که بر ذهن و قلب بازماندگان راک پرانی های کور کابل گرفته تا انتحاری ها سنگینی می کند.
اگر چه حکومت افغانستان بر مبنای رهبران جهادی و جنگسالاران بنا شده است اما افغاستان دیگر آن کشور سه دهه گذشته نیست که افراد فتنه جو و افرط گرایان به پاخواسته و حکومت تاریکی را بنا کند، بلکه نسل امروز به دنبال اهدافی هستند در جهت مخالف گذشته گان جنگ طلب، امروز افغاستان به دنبال دمکراسی، صلح و حقوق برابر انسان هاست که تنها با قومیت معنا پیدا نمی کند بلکه سرزمینی که از اقوام مختلف تشکیل شده و انحصار طلبی را پس می زند.
حال که راه برای ورود جانی کابل همواره شده است و مقام های وابسته و حکومت معامله گر بی تابانه در انتظار استقبال و پیشکش امتیازها هستند نه تنها از صلحی که دم می زدند در کشور خبری نیست بلکه جنایت کاران طالبی را که کرزی و غنی برادر می خواند هر لحظه که اراده کنند پایتخت را به خون می کشانند به مانند حمله بر دادگاه عالی! حال همچنان دولتمردان به جای برقرار امنیت به دنبال جذف تروریستان با نام صلح باشد روزی حکمتیار و دیگر روز طالبان.