به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، سال خونبار گذشته که چندروزی از پایان آن نمی گذرد برای مردم بار دیگر ناامیدی گسترده به همراه داشت، سالی که انتحاری در کمین هر خانه ای بود و مرگ مهمان مردمی شد که یا در هراس جنگ به سر می بردند و یا در فرار از مرگ، خانه را ترک و آواره بیابان ها شدند.
خبرهای واگذاری مناطق به طالبان بدون درگیری و با تحویل مهمات به تکرار در سال 1395 نشر شد که نمونه بارز آن ولایت قندوزی است که همچنان بخش های مهم آن در دست طالبان می باشد و در تازه ترین رویداد، تحویل تجهیزات نظامی در ولسوالی سنگین هلمند به نیروهای طالبان بود.
آنچه در مناطق مختلف افغانستان رخ داد، برگرفته از توان نظامی طالبان نیست بلکه هماهنگی نفوذی های درون حکومتی با گروه های تروریست می باشد که پایتخت را بدل به ناامن ترین شهر و مکانی برای انتحاری و حمله کرده است.
از سوی دیگر، فساد گسترده در میان رهبران امنیتی و جنرال ها از حیف و میل حقوق سربازان گرفته تا فروش مهمات به دشمان، باعث ناامیدی مردم از حکومت و مقام ها شده و متمایل به طالبانی شده اند که آنان را مطمین تر از دولت برای برقرار ثبات می دانند.
بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان، آمار تکان دهنده ای از فساد گسترده در میان رهبران نیروهای امنیتی ارایه کرده است که فرماندهان و جنرال های ارتش حتی دست به دزدی نان، آب، سلاح و لباس سربازان می زنند و از طریق لیست سربازان خیالی، میلیون ها دالر به جیب زده اند.
طی نزدیک به سه سال گذشته، حکومتداری بدتر از گذشته شده و وزارت های امنیتی در اختیار ضعیف ترین و ناکارآمدترین مقام ها قرار گرفت و هرچند فردی با پیشینه ای شفاف کرسی دادگاه عالی را به دست آورد اما با وجود قاضی های فاسد، معامله گر و فشار حکومت هیچ عملکرد مثبتی نداشته است.
چنان فساد در افغانستان ریشه ای شده که تمامی ساختارهای کشور را سست و متزلزل کرده و بدون اراده ای ملی و حکومتی، هیچ جریان دیگری توان مبارزه با آن را ندارد و بر همین اساس می باشد که طالبان و دیگر گروه های تروریستی به سادگی توان ایجاد ناامنی در هر منطقه ای از افغانستان را دارند.
وجود فرمانده، والی، رییس پولیس و دیگر مقام های امنیتی فاسد پیشه و نفوذی، دلیل اصلی سقوط ولسوالی ها و جنگ در ولایت ها می باشد، هر منطقه ای که غارت یا در آستانه نابودی قرار می گیرد، به طور مستقیم با هماهنگی مقام های همان منطقه صورت گرفته است.
شکست های پی در پی امنیتی و بی اعتنایی ریاست جمهوری به ناامنی های گسترده در عدم اجرا کردن اصلاح های امنیتی، این احتمال را قوت می بخشد که 2017 خشن ترین سال برای افغانستان باشد، حکومت تنها کنترل 57 درصد خاک کشور را در اختیار دارد و حتی ناتوان از حفظ ثبات در پایتخت و مراکز مهم امنیتی می باشد.
بر اساس اطلاعات یوناما، گروه داعش در ولایت های ننگرهار، کنر و نورستان حضور فعال دارد و با وجود عملیات های تصفیه ای نیروهای امنیتی با همکاری ناتو در پایان سال 2016، دوباره به همان مناطق بازگشته اند و نفوذ گسترده ای در ولسوالی اچین، پچیراگام و نازیان دارد.
در سال گذشته طالبان با تکیه بر حمایت های مالی، نظامی و استخباراتی پاکستان و افزایش نفوذی های درون حکومتی و ضعف امنیتی در افغانستان توانستند بر ولسوالی های بیشتری تسلط داشته و یا تفکر طالبانی خود را در مناطق مختلف با سود بردن از بی اعتمادی مردم به قانون حکومت، گسترش دهند.
هر زمان که نیروهای مخالف مسلح با کاهش جنگ افزار و آذوقه قرار داشته اند به ولسوالی های حمله می کنند که در آن، جابه جایی های مهمات از سوی حکومت صورت گرفته و بدون درگیری چند صباحی به تصرف طالبان در می آید.
اما با تمامی آمارهای تکان دهنده از کشتار مردم گرفته تا معامله و فساد حکومتی، ارگ اقدامی برای اصلاح سیستم امنیتی صورت نمی دهد و هیچ یک از مقام های باکفایت در پست های مهم امنیتی برقرار نخواهد شد اما ارتش و پولیس مملو از رهبران فاسد و معامله گری است که سربازن را قربانی میدان های جنگ می کنند.
تا زمانیکه حکومت و شخص رییس جمهور خواهان برقرار امنیت و جایگزین کردن مقام های با صلاحیت به جای وزیران ضعیف و اقدامی در جهت حفظ ثبات نداشته باشد، هر سال خون بارتر از سال گذشته خواهد بود.
بارها اشرف غنی نه کل طالبان بکله تنها بخشی از آنان را دشمن افغانستان خطاب کرده است، همان تروریستانی که اکنون ولایت های را در اختیار دارند که در انتخابات سال 2013 بیشترین رای را به نفع اشرف غنی داده بود.
فساد شبکه ای افغانستان به دست قدرتمندان حکومتی اداره و رهبری و میدان های جنگ نیز بر همین اساس به نفغ طالبان واگذار می شود و حال چگونه می توان حداقل انتظار را برای حفظ ثبات داشت و یا از اشرف غنی خواست که با دشمنان مقابله کند؟ زمانی که منفعت تنها در گرو آشوب و فساد است.
1395 سال بارش خون و غم برای مردم افغانستان بود
© Sputnik
عضو شوید
اگر در سال گذشته دلیل شکست ها، دزدی رهبران و فرماندهان امنیتی از نان، لباس و سلاح سربازان و واگذاری تجهیزات و ولسوالی ها به طالبان بود اما سال 2017 را باید سال بارش خون نامید در بی کفایتی مسوولان امنیتی و تبانی مجلس.
