به گزارش اسپوتنیک به نقل از جوان، امریکا دو ماه پیش بود که بزرگ‌ترین بمب غیرهسته‌ای خود به نام موآب، (MOAB)، را در منطقه آچین از ولایت ننگرهار افغانستان پرتاب کرد با این ادعا که هدف از پرتاب این بمب تخریب تونل‌های داعش و از بین بردن نیروهای آن بوده است. استفاده از این بمب در آن زمان تصوری از تحرک جدید امریکا در صحنه افغانستان به وجود آورد که گویا این کشور با ریاست جمهوری دونالد ترامپ رویکرد و حتی برنامه جدیدی را در افغانستان مد نظر دارد و موآب نقطه شروع این برنامه است. بطلان این تصور چندان زمانبر نبود چراکه با وجود حملات گسترده طالبان در مناطق مختلف و سلسله حملات تروریستی در کابل، نیروهای امریکایی بیشتر نقش تماشاچی به عهده داشتند تا داشتن نقش فعالی که بر مبنای یک برنامه جدید باشد. حالا و با حضور دو تن از ارشد‌ترین مقامات نظامی امریکا در مجلس سنا معلوم شده که واشنگتن در اصل هیچ برنامه‌ای در افغانستان ندارد و تنها سعی می‌کند از شکست خود در این کشور جلوگیری کند که به گفته یکی از این دو، «دوره فعلی در افغانستان زمان بدون راهبرد است».
جنرال جیمز ماتیس، وزیر دفاع امریکا فردی بود که این را اعتراف کرد. او به همراه جنرال جوزف دانفورد، رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا در کمیته نیروهای مسلح سنای امریکا حاضر شده بودند تا به پرسش سناتورها در خصوص وضعیت ارتش و برنامه آن در افغانستان پاسخ بدهند. از پرسش‌های سناتورها و به خصوص جان مک‌کین معلوم بود که آنها چندان دل خوشی از وضعیت امریکا در افغانستان ندارند چون هیچ چشم‌اندازی از پیروزی در افغانستان نمی‌بینند. مک‌کین در این خصوص تأکید کرد:-"در حال حاضر، راهبرد ما در افغانستان راهبرد جلوگیری از شکست است که هیچ قرابتی با پیروز شدن ندارد". این اعتراف صریح به زمینگیر شدن امریکا در افغانستان اگر نگوییم در طولانی‌ترین جنگ امریکا بی‌سابقه نبوده، دست‌کم به این حد از صراحت هم نبوده است. در واقع امریکایی‌ها تا اینجای کار از جنگ خود در افغانستان سعی داشتند تا دست‌کم ژست نیروی پیروز در جنگ را حفظ کنند اما وقتی که ماتیس از زمان بی‌راهبرد می‌گوید، یا مک‌کین چنین تصویری از وضعیت امریکا در جنگ افغانستان را به نمایش می‌گذارد، دیگر نمی‌توان گفت که آن ژست دیگر برازنده امریکا باشد و رهبران نظامی این کشور به فکر نجات خود از این وضعیت هستند که ماتیس در همین جلسه از یک «رویکرد منطقه‌ای» برای نجات از افغانستان گفت.
ماتیس در مورد این رویکرد به جز یک جمله کلی و مبهم چیز دیگری نگفت و به همین جهت هم معلوم نیست، که منظور او از رویکرد منطقه‌ای امریکا در افغانستان چیست و آن طور که او مدعی است، چگونه می‌خواهد با این رویکرد راهبرد و روش‌های امریکا در افغانستان را تغییر بدهد. یک تصور این است که امریکا با این رویکرد قصد مشارکت بیشتر ناتو در افغانستان را دارد که البته این تصور با نحوه انتقادی واشنگتن نسبت به ناتو همخوانی دارد. شاید به همین جهت است که ینس استولتنبرگ، دبیر کل ناتو گفته که نهاد او در حال بررسی افزایش نیروهای خود در افغانستان در قالب مستشار و مربی نظامی است اما باید توجه کرد افزایش نیروهای ناتو حتی در زمان باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق امریکا با وجود سطح بالای هماهنگی و همکاری امریکا با متحدانش در ناتو راهگشای آنها در جنگ افغانستان نشد تا چه رسد به حالا که متحدان امریکا در ناتو چندان دل خوشی از ترامپ ندارند.
جدای از این، تجربه نشان داده افزایش مستشاران نظامی راه‌حلی در جنگ افغانستان نیست چنان که این جنگ هیچ راه‌حل نظامی ندارد؛ نکته‌ای که حتی وزارت خارجه امریکا تحت رهبری رکس تیلرسون به آن معترف است. تصور دیگر نسبت به منظور ماتیس از رویکرد منطقه‌ای این است که امریکا توجه به کشورهای منطقه را در دستور کار قرار داده که فشار بر پاکستان در اولویت این دستور کار است. اینکه مسئولیت حملات تروریستی اخیر کابل به گردن شبکه حقانی انداخته شد یکی از نشانه‌های این تصور در کابل است و به نظر می‌رسد دولت افغانستان انتظار دارد امریکا در این رویکرد بیشتر پاکستان را هدف بگیرد تا انتظار مشارکت بیشتر متحدانش در افغانستان را داشته باشد. تجربه نشان داده امریکا برای فشار بر پاکستان برای قطع حمایت از طالبان یا شبکه حقانی چندان گزینه‌ای در اختیار ندارد چه اینکه طی 16 سال گذشته نتوانسته پیشرفتی در این مورد داشته باشد. در هر صورت، ماتیس زمانی از رویکرد جدید می‌گوید که تصاویر مختلف از این تعبیر او نشان می‌دهد این تعبیر جز یک لفاظی چیز دیگری نیست و امریکا با زمینگیر شدن در افغانستان بیشتر زمان بی‌راهبردی خود در این کشور را سپری می‌کند تا در واقع امر رویکرد جدیدی را داشته باشد.
