امپراطوری امریکا باید رقیب داشته باشد

پاتریک والتمارک (Patrik Wallmark) در مقاله منتشره در نشریه «estmanlands Läns Tidning»، چاپ سویدن می نویسد، امروز جنبش صلح وجود ندارد. ما در سویدن افزایش تسلیحات را تائید میکنیم و در تمرینات نظامی در جوار سرحد روسیه شرکت می ورزیم.

بدون تزلزل سیستم های راکتی « Patriot» امریکایی که هزاران تن از مردم بی گناه را کشته اند، خریداری میکنیم. ما جنگ های بزرگ مقیاس امریکا را که در طول تمام سال های 2000 جریان داشتند و باعث کشته شدن میلیون نفر شده، انتقاد نمی کنیم.
ما به جای این، با اختیارنمودن خاموشی و همکاری نمودن با ناتو، به نوکر امریکایان مبدل گشته ایم. ما روسیه را دشمن ما و تمام جهان می خوانیم و به امریکا اجازه مداخله بلامانع در کشورها میدهیم که آنها را دعوت نکرده اند. ما فیل را نادیده میگیریم.
تقریباً یک سال میشود که عربستان سعودی یمن، یکی از فقیرترین کشورهای جهان، را به کمک امریکا بمبارد میکند و آن را به ویرانه مبدل ساخته است. طبق اظهارات سازمان ملل متحد، حالا در آنجا فاجعه بشری بوجود آمده است.
امریکا طی شش ماه اخیر به عربستان سعودی سلاح به ارزش 57 میلیارد دالر فروخته است و همچنان «دولت اسلامی» و «القاعده» (سازمان های تروریستی، ممنوع در روسیه — تبصره مدیریت مسوول) را تشویق میکرد و به آنها پول میداد. این کار مانع آن نشد، تا رئیس جمهور دونالد ترامپ بدون اندکترین احساس خجالت اعلام نماید که دول دیگر باید در برابر مطالبات امریکا تسلیم شوند.
کوریای شمالی، به گفته او، باید سلاح هستوی نابود سازد و پرتاب راکت ها را قطع نماید. برعلاوه این، امریکا تحریمات اعظمی شدید وضع میکند که به هیچ وجه به دستیابی اهداف و تابع ساختن کوریای شمالی کمک نمی کنند. چین، روسیه و اکثریت مردم کوریای جنوبی بجای این کار به پیشبرد مذاکرات ترجیح میدهند.
تعداد کم مردم این را میدانند که تحریمات امریکا علیه عراق سبب کشته شدن 500 هزار طفل گردید. این یک نوع تروریزم بود.
مادلین اولبرایت (Madeleine Albright) وزیر خارجه وقت امریکا با تاکید گفته بود، این کار ارزش آن را داشت. بی شرمی امریکا حد ندارد.
تروریزم چیست؟ شاید، سیاستمداران سویدن الزاماً از اطفال در یمن، یا بطور مثال، در سومالی، عراق، سوریه یا افغانستان زمان بپرسند، که امریکا چه وقت یکبار دیگر توسط طیارات بی پیلوت و بمباری های خود سکنه قصبات بی دفاع را نابود می سازد؟
سیاست خارجی ارزش های کشور را منعکس می سازد. امریکا طی ده ها سال می گفتند که روسیه — تهدید برای دموکراسی، آزادی و صلح در تمام جهان می باشد.
روسیه — البته، کشور دارای نظام متمرکز است، ولی از پوتین اکثریت جمیعت کشور حمایت میکند و کمتر کسی از رهبران دول اروپایی در این مورد مباهات کرده میتواند. ولی ترامپ عاشق تویتر خود نیز مستبدانه عمل میکند، اما او حتی بصورت تقریبی از چنین حمایت مردمی برخوردار نمی باشد.
مجموعاً فقط 53% رای دهندگان کشور هنگام انتخابات اخیر ریاست جمهوری به او رای دادند و این بدان معنی است که سه نفر از جمله هر چهار امریکایی در عمل به ترامپ رای ندادند. به جای این ترامپ، مانند روسای جمهوری دیگر امریکا، حمایت بانفوذترین مردم کشور، بشمول — صنایع نظامی، را کسب کرد (و تحت نفوذ آنها قرار گرفت).
این مقامات ممتاز اقتصادی توسط فروش سلاح، جنگ، بی نظمی و مرگ، پول کمایی میکنند. نسبت جنگ های که امریکا آتش آن را برافروخته، میلیون ها نفر آواره شدند، آنها منجمله به سویدن پناه می برند، ولی رسانه های غربی، انظار عامه را از کشور منحرف می سازند که میلیون ها نفر را به خاطر پول می کشد و مستقیماً انگشت انتقاد را بسوی روسیه میگیرد که گویا مداخله، بهره برداری میکند و اوضاع را بی ثبات می سازد.
اعلامیه های سیل آسا صادر میگردند: روسیه کاری کرد، تا ترامپ رئیس جمهور شود، در کریمیا «مداخله کرد»، روسیه در عقب بریکزیت قرار دارد، عوامفریبی اروپایی از طرف مسکو حمایت میشود. در سویدن با صدای بلند از ناتو کمک، مشوره ها و حمایت میخواهند و میگویند، مبادا که بصورت ناگهانی روسان بیایند؟
حتی در زمان جنگ سرد نسبت به روسان تنفر، مانند امروز، وجود نداشت. تبلیغ میکنند که این کشور الفبا و زبان عجیب دارد که کمتر کسی آن را می فهمد. روسان جرئت میکنند راجع به امریکا و دول دست نشانده آن دیدگاه دیگر داشته باشند.
مولف می افزاید، روسیه از خود تاریخ و کلتور خاص دارد و تمدن آن را نمی توان با مقیاس ما اندازه گیری کرد. خاصتاً با سمتگیری به برج راهنمایی اشتباه ناپذیر امریکایی.
مولف نتیجه گیری میکند، با تاسف، در کشور ما سیاستمداران وجود ندارند که راجع به خلع سلاح در جهان صحبت نمایند. هیچکس در این باره چیزی نمی گوید که معاشرت و تجارت — نسبت به درهای بسته و تحریمات بهتر است.
سازمان وجود دارد که میتواند جنبش نو صلح را آغاز نماید و این کلیسای سویدن می باشد. امروز کلیسا به جز از حمایت از مقامات دولتی و رسانه های رسمی هیچ کار دیگر انجام نمی دهد، ولی، ممکن، در آستانه میلاد مسیح کلیسا در مورد سخن گفتن راجع به صلح فیصله نماید و به وضاحت نشان دهد که در واقعیت امر با کدام امپراطوری باید مقابله کرد.