مردم که به درجه کمال خود را کنترول میکنند — یعنی آنهایی که با دیدن غذای اشتهاآور که به عقیده آنها، نباید بخورند، خود را فقط تا زمان کنترول میکنند، تا وسوسه خود سپری نه شود و تشنج خاص احساس نمی کنند.
اما چرا؟ مدت زمان طولانی عقیده بر آن بود که این مردم آرزوهای شان را سرکوب میکنند. و اینکه آنها قوت اراده دارند و میدانند که از آن چگونه استفاده کنند.
در عین حال، این مفکوره که مردم میتوانند در مقابل وسوسه ها مقاومت کنند، احتمالاً، قوت اراده ناکافی از خود نشان میدهند و یا از آن به قوت تمام استفاده نمی کنند، ریشه های عمیق فرهنگی و اخلاقی دارند (آدم و هوا را که مرتکب گناه شدند، به خاطر می آوریم).
در اثر معتبر سال 2004، جای که سوالات برای ارزیابی مردم نظر به سطح کنترول خودی، پیشنهاد شده بود، گفته میشد:«مردم فقط زمان خوشبخت و صحتمند می باشند، وقتیکه مطابقت معقول بین «من» داخلی و محیط ماحول وجود داشته باشد و این مطابقت بطور قابل ملاحظه به وسیله کار بالای خود به هدف یافتن جایگاه خود در این جهان دستیاب شده میتواند».
ولی مفکوره راجع به این که کنترول خودی خوب توسط قوت اراده توضیح شده میتواند، هرچه بیشتر به افسانه می ماند.
اهمیت قوت اراده نظر به، بهبودیافتن تحقیقات علمی در مورد آن، تضعیف میشود. دو شیوه اساسی تغییر سطح کنترول خودی انسان وجود دارد.
یکی از آنها — جدول کنترول خودی است که برای اولین بار در سال 2004 منتشر شده بود. در آن از شرکت کنندگان موافقه کردن یا نکردن با این گفته ها، «من چگونه به خوبی وسوسه را پشت سر می گذارم یا «من رازها را بخوبی نگهداری کرده نمی توانم»، مطلبه میشود. در روانشناسی تست های متعدد معلوم نمودن قوت اراده وجود دارند. با این شیوه به سادگی میتوان قوت اراده را اندازه گیری کرد و به وسیله آن میتوان موفقیت در زندگی را پیشبینی کرد.
شیوه دومی اندازه گیری کنترول خودی — تست نمودن واقعی در وضع مشخص روزمره می باشد. بلییر ساوندرس (Blair Saunders) روانشناس از پوهنتون داندی و محقق عمده میگوید که نتائیج تحقیقات نشان داده که «بین این دو نوع اندازه گیری ها یا رابطه متقابل بسیار ناچیز وجود دارد و یا اصلاً موجود نیست». او می افزاید:«فکر میکنم، این نتیجه گیری بسیار جدی است که میتوان بدست آورد».
به این ترتیب، راجع به این بیاندیشید. در این تحقیقات جدی مردم که راجع به کنترول خودی بسیار عالی شان صحبت میکردند، خود را بسیار کم، نسبت به دیگران، کنترول میکردند.
این چند علت بالقوه دارد.
احتمالاً، کنترول خودی که ما به آن متوسل میشویم، تا از عهده وظیفه توقف و کنترول خودی برآمده بتوانیم که به ما در مقاومت در برابر آرزوی خوردن یک بشقاب غذای مزه دار کمک میکند، عین چیز نیست.
برعلاوه این، جدول ارزیابی خودی نه تنها قوت اراده را منعکس می سازد که به ما در جلوگیری از تفکر و احساس خودی، مانند عادت، ترجیحات خودی یا نتیجه زندگی در محیط با تعداد کم وسوسه ها، کمک میکند.
این همچنان میتواند با آن که محققان «تناقض اطمینان» می نامند، مربوط باشد.
محققان دیگر به این نتیجه میرسند که قوت اراده کار نمی دهد.
ساندرس میگوید، واضح است که در وضع معین شما میتوانید اراده خود را در مشت خود متمرکز سازید، تا به خود اجازه بازگشت به کدام عادت بد ندهید. ولی اتکا کردن استثنایی بر قوت اراده در دستیابی بر اهداف این «تقریباً عین چیز است که بر تورموز دستی، هنگام اداره نمودن موتر اتکا نمائید»، یعنی قوت اراده در برخی موارد شاید کار ندهد و شما خود را با خطر تصادم مواجه می سازید.
زمان آن فرار رسیده که به این مشورها جداً گوش کنیم. وقتیکه ما بر ناکامی های قوت اراده توجه خود را متمرکز می سازیم، این ما را به احساس خجالت هم در محضر عام و هم بصورت درونی مجبور می سازد و باعث بازداری کنجکاوی ما میگردد و ما را از تکاپو و اتخاذ تصامیم که واقعاً کار میدهند، منحرف می سازد.
