اگر ما، مردم، به این جهان برای آن فرستاده شده باشیم، تا ما زمین را حفاظت نمائیم، پس ما کار خود را بخوبی انجام نمی دهیم.
جنگلات از بین میروند، انواع نباتات و حیوانات نابود میشوند و ابحار از پلاستیک پرشده میروند. ما تا هنوز راجع به تغییرات اقلیمی صحبت ها آغاز نکرده ایم.
احتمالاً، پیشبنی میشود که ما در کدام لحظه همه چیز را تا حدی تخریب خواهیم کرد که بیشتر از آن زندگی کردن در زمین را نخواهیم خواست و زندگی کردن در آن اصلاً ناممکن خواهد بود و این چندان غیرواقعی به نظر نمی رسد. و ما در آن وقت چه کار خواهیم کرد؟
این پرسش را خواننده ما کیم کریستیانسون مطرح ساخته است.
او در نامه الکترونی خود مینویسد:«چه خواهیم کرد؟ آیا ما میتوانیم سیاره نو را بسازیم که در آن میتوان زندگی کرد؟ بصورت ایدیال من 500 سیاره را در فاصله درست از آفتاب تصور میکنم، تا حد اقل درجه حرارت در آن مناسب باشد».
مواظبت از زمین کهن، نسبت به اعمار سیاره نو، آسانتر است
برای آنکه به پرسش کیم پاسخ داده باشیم، ما با دو محقق فضا در تماس شدیم که میتوانند به کیم محل نو برای مسکن پیدا کنند. این پروفیسور انیا اندرسین و استاد مورتین بو مادسین اند که هردو در انستیتوت نیلس بور در چوکات پوهنتون کوپینهاگن کار میکنند.
این دانشمندان یک سلسله تصورات در این باره دارند که ما در آن روز چه کار خواهیم کرد، وقتیکه زمین برای زندگی کردن قابل استفاده نباشد، ولی آنها ابتدا سرمایه گذاری وسایل زیادی در سیاره پیشنهاد میکنند که ما همین اکنون داریم.
انیا اندیرسین میگوید:«حل کردن پرابلم های کنونی ما در زمین، نسبت به محل نو، جای که میلیاردها مردم از زمین در آن مسکن گزین شوند، ارزانتر خواهد بود».
مورتین بو مادسین با او کاملاً موافق می باشد.
او میگوید:« در واقع هیچگونه الترناتیف واقعی، به غیر از مواظبت از زمین، وجود ندارد، به خاطریکه همه راه حل های بالقوه بطور کل همه منابع را مطالبه میکنند که در سیاره ما وجود دارند».
دانشمندان میخواهند همین اکنون مستعمره در مریخ بنیاگذاری کنند
ولی به مثابه تجربه ذهنی ما از دانشمندان تصورنمودن وضع را خواهانیم که به سوی زمین شهاب عظیم در حال پرواز است و هیچ شیوه جلوگیری از تصادم که تمام زندگی را نابود خواهد ساخت، وجود ندارد.
پس ما چه خواهیم کرد؟
باید گفت، این سناریو واقعی نیست، زیرا این کار در گذشته صورت گرفته و این بدان معنی است که در آینده نیز تکرار خواهد شد. راستی، هیچکس نمی داند که این کار چه وقت، فردا یا بعد از چند میلیون سال، رخ خواهد داد.
مورتین بو مادسین معلومات داد:« برای بقای بشریت در دورنمای درازمدت ما همین اکنون به بنیانگذاری نمودن مستعمره دایمی در مریخ نیاز داریم. نباید انتظار کشید، تا خطر واقعی بوجود آید، زیرا آنگاه دیر خواهد بود. ما همین اکنون به بنیانگذاری نمودن مستعمره دایمی در مریخ نیاز داریم که با مروز مان به 10-20 هزار نفر خواهد رسید که بقای بشریت را در صورت بروز فاجعه تامین کند. ممکن چنین مستعمره به پرواز نمودن مجدد به زمین، وقتیکه فاجعه سپری گردد، کمک نماید».
خانه نو ما باید قوه جاذبه داشته باشد
نبود قوه جاذبه — این پرابلم است، به خاطری که بدن انسان در صورت جاذبه معین به زندگی کردن قادر می باشد. یعنی ما از نقطه نظر فزیولوژیکی به وجه بدتر از عهده عدم موجودیت آن برآمده میتوانیم. فضانوردان ستیشن بین المللی فضایی که برای مدت زمان طولانی در آنجا کار میکنند، این مشکل را بخوبی میدانند.
انیا انیرسین میگوید:« به گونه مثال، قد ستاره شناس دنمارکی اندرییاس موگینسین، به اندازه چهار سانتی متر افزایش یافته بود، وقتیکه بعد از اقامت در ستیشن بین المللی فضایی به زمین برگشت».
بجای قراردادن سیاره نو در مدار به دور آفتاب، اعمار ستیشن نو فضایی آسانتر خواهد بود. در نتیجه حرکت قوه فرار از مرکز میتواند جاذبه را تعویض نماید.
تا نزدیکترین ستاره 114 هزار سال فاصله وجود دارد
انیا انیرسین میگوید:« اگر کدام وقتی ما انجن های اختراع خواهیم کرد که بتوانند سفینه های فضایی را با سرعت 10% سرعت نور به فضا برسانند، سفر در هر صورت 40 سال وقت در بر خواهد گرفت و چنین سفر طولانی فضایی بصورت واقعی طاقت فرسا ثابت خواهد شد».
از همینرو باید به خاطر حفظ سیاره ما و بهبود شرایط ایکالوژیکی آن تلاش نمود.
