مولف در ادامه می نویسد، خاصتاً طیارات-تهاجمی با مشخصات کمتر محسوس بسیار آسیب پذیرند، چون آنها از نقطه نظر مشخصات پرواز خود متفاوت اند و آنها مستقیماً در زون فعالیت رادار «سترونا-1» قرار میگیرند. این ستیشن، ضمن فعالیت همزمان با سیستم های دیگر کشف «طیارات نامرئی»، میتواند معلومات مهم راجع به محل موقعیت و تحرکات طیارات نامرئی جمع آوری نماید.
از لحظه طراحی تخنالوژی های «ستیلس» برای نیروی هوایی سیستم های زیادی بوجود آمده که به مثابه «قاتل طیارات نامرئی» اعلان میشوند. یکی از سیستم های بسیار جدید ستیشن رادار بی ستاتیک «سترونا-1» / «باریر-E» روسیه می باشند که توسط شعبه کانسیرن «الماس-انتی» NNIRT طراحی شده است. «الماس-انتی» تولیدکننده عمده سیستم های ضد هوایی و راداری در روسیه شمرده میشود. همین موسسه مجتمع دافع هوای «بوک»، «تور» و «S-400» و همچنان رادارهای اکتشافی برای آنها می سازد. وریانت اولی رادار «سترونا-1» در سال 1999 ساخته شده بود. بعداً این پروژه انکشاف یافت که نتیجه آن ستیشن بهبودیافته «باریر-E» گردید. اولین نمایش این طرح که برای صادرات در نظر گرفته شده، در نمایشگاه ماکس-2007 صورت گرفت. در کتلاک محصولات «الماس-انتی» این طرح وجود ندارد، اما در نمایشگاه ماکس-2017 آن را نشان دادند. شایعات وجود دارند که چنین ستیشن های رادار در اطراف مسکو جابجا شده اند.
رادار «سترونا-1» از اکثریت رادارها از این سبب تفاوت دارد که این رادار بی ستاتیک می باشد. این بدان معنی است که فرستنده ها و آخذه های در آن در فواصل زیادی از همدیگر قرار دارند، در حال که در ستیشن های معمولی رادار آنها در یک محل قرار دارند. نظر به دورشدن اهداف از رادار سیگنال تضعیف میشود.
در رادار «سترونا-1» این مشکل از طریق جاگزینی فرستنده ها و آخذه ها در فواصل زیاد از همدیگر حل گردیده است. یک مجتمع راداری میتواند شامل تا ده جفت فرستنده ها و آخذه ها باشد که در نشرات روسیه پوسته های آخذه ها- فرستنده ها نامیده میشوند. یک ستیشن رادار ساحه تا 500 کیلومتر را می پوشاند.
این پوسته های آخذه ها- فرستنده ها ستیشن رادار انرژی کم برق مصرف میکنند و قدرت کمتر تشعشعات به مقایسه رادارهای معمولی دارند. ارتفاع کم استقرار آخذه ها- فرستنده ها (فقط 25 متر از سطح زمین) به ستیشن رادار«سترونا-1» امکان کشف بسیار موثر اهداف پروازکننده در ارتفاع کم فراهم می سازد که تثبیت نمودن آنها برای رادارهای معمولی دشوارتر می باشد.
از جمله کاستی های ستیشن رادار«سترونا-1» ارتفاع کم کشف آن را میتوان نام برد.
رادار بی ستاتیک «سترونا-1» حکم مرگ طیارات نامرئی شمرده نمی شود، اما آن در منازعات آینده میتواند تهدید جدی برای نیروی هوایی ناتو به بار آورد. خاصتاً طیارات-تهاجمی با مشخصات کمتر محسوس بسیار آسیب پذیرند، چون آنها از نقطه نظر مشخصات پرواز خود متفاوت اند که آنها را مستقیماً در زون فعالیت رادار «سترونا-1» قرار میدهند. این ستیشن، ضمن فعالیت همزمان با سیستم های دیگر کشف «طیارات نامرئی»، میتواند معلومات مهم راجع به محل موقعیت و تحرکات طیارات نامرئی جمع آوری نماید.
