نتائیج تحقیقات آنها که بالای موش ها انجام شده، در مجلهAmerican Jounal of Physiology-Endokronology and Metabolism منتشر شده اند.
معلوم است که مردم که نیازمندی به خواب را مرفوع می سازند، بیشتر غذا میخورند، کمتر حرکت میکنند و اکثراً از مرض شکر نوع 2-می رنج می برند. دانشمندان تصمیم گرفتند، معلوم کنند که آیا تحمل ناپذیری گلوکوز نتیجه تغییر عادت های غذایی، فشارهای جسمانی اند یا علت آن بی خوابی است.
محققین دو گروپ موش ها را مطالعه کردند: به یک گروپ هر شب در جریان شش ساعت مجال خوابیدن نمی دادند و گروپ کنترولی را از نقطه نظر خواب محدود نمی ساختند. هردو گروپ به غذای چرب و آب شرین دسترسی داشتند.
بعد از شب اول در گروپ که به بی خوابی مجبور ساخته شده بود، سطح گلوکوز و تریگلیسیریدها (چربو) در خون بطور قابل ملاحظه، نسبت به موش های، بلندتر بود که از خواب محروم نشده بودند.
بلندرفتن تریگلیسریدها را با مقاومت در برابر انسولین (برهم خوردن پاسخ بیولوژیکی انساج بدن به فعالیت انسولین) مربوط میدانند که عامل عمده خطر انکشاف مرض شکر نوع 2-می شمرده میشود. برعلاوه این، بیداری در شب بر فیرمینت های تائثیر می نماید که میتابولیزم را در جگر تنظیم میکنند.
نتائیج حاصله در این باره گواهی میدهند که باید تحقیقات بعدی انجام شوند که امکان جلوگیری از انکشاف امراض میتابولیکی، ناشی از بی خوابی، را فراهم سازند.
