اما خروج باید با شایستگی و رعایت توافقات، با احترام به 54 کشته شده در این کشور و بادرنظرداشت منافع متحدین محلی ما تحقق می یافت.
از منازعه نظامی باید، با حفظ شایستگی و عدم دوام آن خارج شد. ما ضمن خروج از افغانستان همین شیوه را برگزیدیم، با راه اندازی نابه سامانی نوبتی و مبدل ساختن عقب نشینی، ناشی از شکست عینی سیاسی، معنوی و استراتیژیکی، به فرار بی نظم که اعتبار ایتالیا را در منطقه خدشه دار می سازد و عواقب فاجعه بار برای آنهایی خواهد داشت که بر ما در کابل باور کردند.
از این شروع میکنیم که وزیر دفاع الیزابیت ترینتا "Elisabetta Trenta" به COI (قوماندانی اوپراتیفی که عملیات نظامی هماهنگ می سازد) درخواست ارسال کرده و تا اواخر سال 2019 خروج 900 سرباز ایتالوی را که در ماموریت «Resolute Support» (حمایت قاطع) بکار گرفته شده، مطالبه کرده است. درخواست چند ساعت بعد از نشر مصاحبه در سایت New York Times مواصلت ورزید،
جای که زلمی خلیلزاد دیپلومات امریکایی راجع به موافقت نامه «اصولی» با طالبان راجع به بازگرداندن 14 هزار سرباز امریکایی معلومات میدهد. این خبر نمی تواند مفکوره راجع به خروج قطعه ایتالوی ایجاد نکند که گمان نمیرود که به تنهایی در افغانستان باقی مانده بتواند. ولی در سیاست بین المللی شکل — این محتوا است. و خبر راجع به خروج ایتالویان چند ساعت بعد از اعلامیه خلیلزاد به این هشدار اشاره میکند که این درخواست وزیر ایتالوی حد اقل ناسنجیده بود و به تعهدات دراز مدت ایتالیا، حضور تقریباً 16 ساله و 54 سرباز کشته شده و 600 زخمی و مخارج تقریبی در حدود 700 میلیارد یورو مطابقت نداشت.
در عین حال درخواست با حکومت، پارلمان و متحدان ایتالیا مورد توافق قرار داده نشده. تعجب اینزو میلانیزی (Enzo Moavero Milanesi) وزیر خارجه که مطلع نشده بود، نشان میدهد که همه چیز به سطح وزارت دفاع فیصله شده بود. در این صورت در سال های اخیر فقط پارلمان فیصله ها راجع به تمویل مالی ماموریت تصویب میکرد و شرکت ایتالیا در ماموریت «Resolute Support» (حمایت قاطع) تحت فعالیت موافقت نامه با ناتو و حکومت افغانستان قرار میگیرد. خروج 900 سرباز بدون مشوره با پارلمان، بدون موافقه متحدان و بدون اطلاع راجع به این به حکومت افغانستان که بر تعهد ایتالیا در مورد تامین آمادگی سربازان خود حساب میکرد، روم را به مثابه متحد مطمئین معرفی نمی کند.
البته، برای ترینتا وزیر دفاع سرنوشت اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان اهمیت کمتر دارد، اما، بالاخره، این حکومت قانونی است که با آن ایتالیا حد اقل 16 سال همکاری میکند و از سال 2015 به آن کمک تضمین میکند. قبل از آن که فیصله راجع به باقی گذاشتن او به حال خود اتخاذ میشد، بهتر می بود به او از طریق مجراهای دیپلوماتیک خبر میدادند. همراهی نمودن خروج قطعات ما با فعالیت های دیپلوماتیک که میتواند ثبات را تضمین کند و میانجیگری بین طرفین را پیشنهاد میکرد، برای ایتالیا آن نقش سیاسی میانجی را تضمین مینمود که برای ما برد را در آینده به بار می آورد.
