مایکل کوگیلمان در مقاله برای نشریه The National Interest (امریکا) می نویسد، میگویند که دیوانگی عبارت از اینست وقتیکه عین عمل را به امید کسب نتائیج مختلف تکرار میکنند. میتوان گفت که واشنگتن حدود عقل سلیم خود را در افغانستان آزمایش کرده است. ایالات متحده در جریان 17 سال عین سیاست را پیش میبردند و بیهوده به کسب نمودن نتائیج دلخواه امید بسته بودند.
ولی در جریان چند ماه اخیر واشنگتن تصحیح لازم مشی خود را انجام داده است. سیاست نو امریکا در افغانستان با خطرات متعدد مربوط می باشد، ولی این یگانه وریانت دارای قابلیت حیاتی می باشد که احتمال خروج امریکایان را از افغانستان افزایش میدهد.
نیروهای امریکایی در جریان تقریباً دو دهه سعی کردند بر طالبان در صحنه نبرد، به این امید غالب شوند که فشار دوامدار افراد مسلح را برای نشست به دور میز مذاکرات و توافق راجع به شرایط قطع طولانی ترین جنگ در تاریخ امریکا مجبور سازند.
ولی سال به سال امریکا با ناکامی ها مواجه میگردید. فشار چندین ساله نظامی نتوانست طالبان را به ضرورت قطع فعالیت های محاربوی متقاعد سازد. در اپریل سال 2019 افراد مسلح راجع به عملیات تهاجمی نوبتی بهاری اعلام داشتند. این اعلامیه خصوصیت سمبولیک دارد چون طالبان در طول سال، حتی در ماه ها سخت زمستان، نیز جنگ پیش می برند.
تغییر سیاست امریکا در افغانستان از این امر ناشی گردیده که دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا نسبت به عملیات محاربوی در افغانستان از حوصله مندی خاص کار نه گرفت و آرزومندی خود را جهت برگرداندن نیروهای امریکایی به خانه ابراز داشته است. حالا واشنگتن با گروپ تروریستی مذاکرات مستقیم پیش می برد.
در لحظه کنونی طرفین پنج دور مذاکرات انجام داده اند. دور نوبتی مذاکرات باید در اواخر اپریل سال 2019 صورت گیرد. وزارت خارجه امریکا مساعی قاطعانه برای آن بخرج میدهد، تا بر هدف عمده واشنگتن در اسیای جنوبی: عقد معامله با طالبان دست یابد که به نیروهای امریکایی امکان ترک کردن افغانستان را فراهم سازد.
مولف می افزاید، هردو طرف به دستیابی بر موافقت نامه کلی که در آن جدول زمانی خروج نیروهای امریکایی تعیین خواهد شد، نزدیک شده اند. طالبان به نوبه خود باید از حمایت از گروه های دیگر تروریستی امتناع ورزند. واشنگتن نیز طالبان را به امضای موافقت نامه راجع به آتش بس و مذاکرات بار هبران افغان راجع به ساختار سیاسی بعد از جنگ وادار می سازد. ولی طالبان نمی خواهند کدام توافقات را تا زمان امضا کند، تا موافقت نامه راجع به خروج نیروهای امریکایی حاصل نگردد.
ولی واشنگتن، در ماهیت امر، جهت آغاز مذاکرات با طالبان از موضعگیری ضعف موافقه نموده است. از همینرو جای تعجب نیست که اساس برای این هراس وجود دارد که مذاکرات کنونی بین ایالات متحده و تحریک طالبان به واشنگتن نتیجه دلخواه به بار نخواهد آورد.
اول اینکه، افراد مسلح تهاجم راه اندازی کرده و مذاکرات را از موضعگیری زور پیش میبرند. با تفاوت از ایالات متحده، افراد مسلح نیاز حاد به امضای هرچه زودتر موافقت نامه ندارند. آنها زمان کافی دارند، تا از گذشت های ناکافی سخاوتنمدانه از جانب ایالات متحده امتناع ورزند.
دوم اینکه، طالبان از دادن امکان پیوستن حکومت افغانستان به مذاکرات، تا زمانیکه موافقت نامه راجع به خروج نیروهای امریکا عقد نشده باشد، امتناع ورزیدند.
سوم اینکه، حتی اگر واشنگتن و طالبان معامله را عقد نمایند که راه را برای خروج نیروهای امریکایی فراهم سازد، افزاد مسلح در هر صورت میتوانند جهت سرنگون ساختن حکومت افغانستان بجای آن تلاش خواهند ورزید، تا با آن راجع به کدام معامله توافق نمایند.
ولی، باوجود هراس های فوق الذکر، واشنگتن در هرصورت سیاست درست در افغانستان در پیش گرفته است. چهار علت به این اشاره میکند.
اول اینکه، واشنگتن وریانت نظامی برای حل اوضاع در افغانستان ندارد. ایالات متحده و متحدین آنها نمی توانند بر طالبان در صحنه نبرد پیروز شوند. با افراد مسلح حتی 150 هزار سرباز ناتو مقابله کرده نتوانستند، چه رسد به قطعات فعلی نظامی که تعداد آنها را 14 هزار نفر تشکیل میدهد.
دوم اینکه، اوضاع نظامی بدتر شده میرود. در سال 2018 تعداد تلفات در بین نیروهای امنیتی افغانستان و باشندگان ملکی به بلندترین سطح رسید. طی چند سال اخیر طالبان حاصلات بی سابقه تریاک در افغانستان جمع آوری نموده اند. تجارت غیرقانونی مواد مخدر امکان تمویل نمودن بخش قابل ملاحظه عملیات افراد مسلح را فراهم می سازد که ساحات تحت کنترول خود را توسعه بخشیده اند.
واقعیت اینست که طالبان هر چه بیشتر قدرتمندتر و جنگ — هرچه بیشتر خونین تر میگردد.
سوم اینکه، برای ایالات متحده امکان هرچه بیشتر مساعد برای مذاکرات با افراد مسلح بوجود آمده که قبلاً به آتش بس کوتاه مدت موافقه نموده بودند و نمایندگان بلندپایه شان را جهت پیشبرد مذاکرات اعزام کرده اند. افراد مسلح این کار را در صورت انجام نمی دادند، اگر میخواستند فقط وضع را برای خود معلوم کنند و ببینند که واشنگتن چه چیز را میتواند پیشنهاد نماید.
چهارم اینکه، بدون در نظرداشت نتایج مذاکرات، برای واشنگتن برحق جلوه دادن خروج نیروها از افغانستان آسانتر خواهد بود. ماموران امریکایی حالا میتوانند اعلام نمایند که آنها سعی مینمودند وریانت نظامی را بکار گیرند، اما آن کار نداد. حالا آنها سعی می ورزند وریانت دیپلوماتیک را بکار گیرند. اگر آن کار دهد، بسیار عالی، اگر نه، امریکا میتواند بگوید که آنها با تمام قوت سعی مینمودند.
در نهایت امر مذاکرات با طالبان باید زمینه را برای خروج ناگزیر نیروهای امریکایی فراهم نمایند که رئیس جمهور ترامپ بی حوصله، اصلاً، زود یا دیر بر آن دست خواهد یافت.
