کارل جیسون (Carl Jaison) در مقاله خود در نشریه The Diplomat (امریکا) در ادامه می نویسد، در گردهمایی همه ساله هند-روسیه در ولادی وستوک منافع مشترک دو کشور به چشم میخورد. اول اینکه، هند و روسیه تقریباً اختلاف نظرها ندارند و مناسبات آنها از آزمون زمان موفق بدرآمده که در سیاست خارجی امر نادر می باشد. چندی قبل سوبرامانیام جیشنکر اظهار داشت که مناسبات دو کشور عامل نسبتاً باثبات سیاست بین المللی باقی مانده است.
ثانیا اینکه، کشورها به پیشینه اقتصادی مشارکت خود تکیه دارند. راجع به این امر شرکت صدراعظم هند، نارندرا مودی به عنوان مهمان افتخاری در مجمع اقتصادی شرقی برای جذب سرمایه گذاری های هند و توسعه مشارکتهای تجاری در شرق دور روسیه گواهی میدهد. این درک که روابط اقتصادی می تواند از وضعیت یک بعدی کنونی که وابستگی دهلی نو به واردات تجهیزات نظامی از مسکو مشخص می سازد، به سطح بعدی ارتقا نمایند، نیز تقویت میشود.
سوم و مهمتر از همه اینکه، هند و روسیه علاقه دارند كه وابستگی خود را به ایالات متحده و چین در مسایل منطقه ای كاهش دهند. و اگر ایالات متحده هند را به شدت برای مشارکت نظامی خود با ابتکارات مختلف – بطور مثال، همان "چهارگانه" (گفتگوی راهبردی بین ایالات متحده، هند، استرالیا و جاپان - تبصرهً مترجم) ترغیب می کند، پس نزدیکی استراتژیک فعلی روسیه و چین در درازمدت به هیچ وجه تضمین شده نیست.
نزدیکی بین روسیه و هند عمدتاً تا اندازه زیادی از قبل تعیین شده است. دهلی نو و مسکو از رقابت موجود ژئوپلیتیکی که بین پیکن و واشنگتن در تئاتر آسیا راه اندازی شده، از اتحاد استراتژیک شتان نفع می برند. دلیلی برای کاهش حضور نظامی چین در منطقه هند و اقیانوس آرام وجود ندارد و ایالات متحده از تلاش برای اتحاد هم فکران خود برای بازداری آن دست بر نمی دارد.
هند که یکی از بازیگران کلیدی منطقه است، بدون تردید، علاقمند آنست، تا چین را در وضع ناخوش آیند قرار دهد. علاوه بر این، هند به سیاست بازداری چین که ایالات متحده پیشنهاد میکند كه نمونه بارز دوران جنگ سرد علیه اتحاد جماهیر شوروی می باشد، هنوز پاسخ نه داده و از فعالیت های ضد چین امتناع می ورزد. به این ترتیب، استراتژی هند در منطقه با همکاری یا تشریک مساعی اجباری مشخص می شود.
آنچه که به روسیه مربوط میگردد، پس نیاز روزافزون آن برای احیای حضور خود در اوراسیا دورنمای روابط نزدیک استراتژیک با چین را پیچیده می سازد که ابتکار عمل «یک کمربند ، یک راه» آن تا حدی با حوزه سنتی نفوذ روسیه در تقاطع قرار میگیرد.
در افغانستان برای هند افزایش نفوذ «طالبان» (سازمان ممنوع در روسیه – تبصره مدیریت مسوول) به حساب حکومت انتخاب شده دموکراتیک در کابل قابل قبول نیست، ولی روسیه به مثابه کانال نفوذ بر طالبان بعد از خروج امریکا کاملاً میتواند به نفع آن عمل نماید.
همه این سناریوها، دورنمای ایجاد نظم جهانی "سوم" را كه به دور روسیه و هند میچرخد، تحکیم میکند. نظم امریکایی با محوریت منطقه هند و اقیانوس آرام ("چهارگانه")، افغانستان (در انتظار خروج نیروهای نظامی و توافق صلح با طالبان) و چین (جنگ تجاری)، قبلاً به بی ثباتی منطقه منجر شده است. نظم چینی همچنین باعث ایجاد سردرگمی در منطقه هند و اقیانوس آرام (اختلافات ارضی در دریای چین جنوبی) و افغانستان (تأثیر استراتژیک بر پاکستان) شده و استراتژی امریکایی (جنگ تجاری) را نیز میتوان بر آن افزود.
نظم سوم، برخلاف نظم امریکایی و چینایی، ناشی از آنتاگونیسم در رابطه با یک کشور خاص نیست و با نقض قوانین بین المللی یا به طور کلی شیوه های تجاری پذیرفته شده حاصل نمی شود. علاوه بر این، نظم سوم منعکس کننده واقعیت های ژئوپلیتیکی در منطقه است - اینها بر مبنای چند قطبی، حقوقی و منفعت متقابل بنا شده است. روسیه و هند را سایه پایدار رقابت بین چین و امریکا به یک نوع برنامه سوم مجبور ساخت. ولی اینکه این نظم جهانی تا چه حد اهمیت دارد، همکاری استراتژیک دو کشور نشان خواهد داد. اگر جهات قوی این مشارکت در آینده تاب آورند، این نه تنها روابط دو جانبه را به سطح جدیدی بالا خواهد برد، بلکه دیدگاه تازه در باره حل مشکلات منطقه به دست خواهد داد.
