ناصر شدید در مطلب برای تلویزیون الجزیره قطر می نویسد، هجدهمین سالگرد مداخله ایالات متحده در افغانستان بر قلوب مردم افغانستان اثرات سنگین بجا میگذارد. کابل، پایتخت افغانستان، منظره تاریک و ناخوشایند به دست میدهد. چهره ظاهری این منظره برخلاف وعده های اشغالگران در مورد اهدانمودن آینده بهتر به افغانها تغییر نکرده است.
هجده سال پیش، اردوی ایالات متحده طالبان را به کمک طیارات بمبارد استراتژیک B-52 از صحنه سیاسی افغانستان خارج کرد، اما طالبان هرگز این را فراموش نکردند و هرگز از مبارزه دست برنداشتند.
سهیل شاهین سخنگوی طالبان تاریخ 7 اکتوبر - آغاز عملیات ضد تروریستی نیروهای ائتلاف به رهبری ایالات متحده در سال 2001، " روز سیاه در تاریخ افغانستان" نامید. وی در صفحه Twitter خود نوشت: "من به یاد دارم که چگونه یک ژورنالیست به من تیلفون کرد و پرسید:" ایالات متحده همین اکنون به افغانستان حمله کرده است، پاسخ شما چه خواهد بود؟ " من به او گفتم که واشنگتن اشتباه بزرگی کرده است. افغانستان - این باتلاق است. به هر اندازه که آنها بیشتر حرکت کنند، به همان اندازه آنها بیشتر غرق می شوند. "
مشخصه جدید
نه تنها طالبان بلکه دولت افغانستان نیز نیروهای امریکایی را اشغالگر می نامند. این ویژگی جدیدی است که سیاستمداران افغانستان قبلاً هرگز از آن استفاده نمی کردند. آنها معمولاً وقایع سال 2001 را مداخله یا حضور نظامی امریكا می نامیدند.
عبدالکریم خرم، رئیس دفتر حامد کرزی رئیس جمهور سابق افغانستان، معتقد است که با وجود درگیری نظامی در افغانستان بین نیروهای امریکایی و طالبان، آنها نسبت اختلاف نظرها در عرصه امنیتی بین حکومت در کابل و واشنگتن، بیشتر ماهیت سیاسی دارد.
خرم معلومات داد:"کرزی از امضای موافقت نامه امنیتی با واشنگتن امتناع ورزید، زیرا شامل آشتی با طالبان نمی شد. ما می ترسیدیم که امریکایی ها در پایگاه های خود امن و سالم خواهند ماند، در حالی که تمام افغانستان در جنگ بین طالبان و نیروهای افغان خواهد سوخت. متأسفانه، حالا دقیقاً آنچه که ما از آن هراس داشتیم، رخ میدهد".
به نوبه خود، اشرف غنی رئیس جمهور فعلی افغانستان، به مجرد آن که در سال 2014 در مقام ریاست جمهوری شروع بکار نمود، موافقت نامه امنیتی را با واشنگتن امضا کرد.
اکثریت افغانها تقریباً دو دهه در نواحی جنگی زندگی می کنند. آنها سیاستمداران خود را به حل نمودن منازعه مسلحانه در داخل كشور فرا میخوانند، اما بعضی از افغان ها معتقدند كه علت همه منازعات داخلی، حضور امریكایی ها در این كشور است.
طبق اعلامیه های سازمان های بین المللی، اشغال افغانستان توسط ایالات متحده پس از حملات 11 سپتمبر سال 2001 آغاز شد. در ابتدا تعداد سربازان امریکایی در افغانستان 2.5 هزار نفر بود. تا سال 2010، تعداد سربازان امریکایی به 100 هزار نفر افزایش یافت. رئیس جمهور پیشین ایالات متحده، باراک اوباما پس از قتل اسامه بن لادن رهبر «القاعده» (سازمان تروریستی ممنوع در فدراسیون روسیه – تبصره مدیریت مسوول)، در مورد کاهش قوای نظامی ایالات متحده در افغانستان تا 8.4 هزار نفر تصمیم گرفت و رئیس جمهور فعلی دونالد ترامپ آنها را برخلاف تا 14 هزار نفر افزایش داد.
خروج نیروهای امریکایی
به گفته مقامات امریکایی، واشنگتن آماده بود پس از امضای موافقت نامه صلح با طالبان در حدود 5 هزار سرباز خود را از افغانستان خارج کند، ولی این کار صورت نگرفت، به خاطر که رئیس جمهور ترامپ پس از نه دور مذاکرات در دوحه، ناگهان مذاکرات بین واشنگتن و طالبان را لغو کرد. وی توضیح داد که طالبان یک سرباز امریکایی را در مقابل ساختمان اطلاعات افغانستان کشته اند.
در طول عملیات در افغانستان، ایالات متحده حدود 2.4 هزار کشته و 20 هزار زخمی تلفات داده است. تنها در سال 2019 ، به تعداد 19 سرباز امریکایی در افغانستان کشته شده اند.
اسحاق گیلانی، رهبر جنبش ملی همبستگی افغانستان، گفت که امریکایی ها " هیچ چیزی در باره خصوصیت مردم افغانستان نمی دانند." مردم ما از حملات شبانه توسط اردوی امریكا و شکستاندن درها به بهانه بازرسی متضرر گردیده اند. اقدامات نادرست امریكا مردم را به نبرد با اردوی امریكا مجبور ساخته، از همینرو ما امروز در جای قرار داریم، جای که قرار داریم. "
هجده سال پس از مداخله ایالات متحده، افغان ها از خروج نیروهای امریكایی، بدون هماهنگی مشترک و همچنین بدون انعقاد هرگونه معامله بین واشنگتن و طالبان می هراس دارند.
در حال حاضر، اردوی افغانستان خوب تسلیح نشده است، زیرا امریکایی ها تقریباً دو دهه است که تسلیحات سنگین در اختیار آنها قرار نداده اند.
