نوژوت سنگوان (Navjot Sangwan) استاد اقتصاد در پوهنتون گرینویچ در مقاله منتشره در نشریه Project Syndicate (امریکا) در ادامه می نویسد، تلاش های اصلاح نمودن بی عدالتی تاریخی توسط این دیدگاه حسن نیت کاپیتالیستی تسجیل شد که چگونه فعالیت های تشبثاتی به دالیت ها به بلندشدن تا چنان سطح قابل احترام اجتماعی و اقتصادی کمک خواهد کرد که پیش داوری نسبت به آنها را از بین خواهد برد.
ولی سیستم طبقاتی هند که توسط تاریخ 3000 ساله تحکیم یافته، بسیار پایدار ثابت گردید. باوجود مداخله هفتاد ساله حسن نیت حکومت، هویت طبقاتی در تمام عرصه های پیچیده زندگی دهاتی در هند نفوذ میکند و دالیت ها با خرافات عمیق استحکام یافته مواجه میگردند که مانع اعمار زندگی بهتر آنها برای خود و خانواده های خود و همچنان ایفانمودن سهم قابل ملاحظه در اقتصاد هند میگردد.
طبقات هندی به طور سنتی برای اعضای خود نوع شغل را تعیین می کنند. برای دالیت ها این معمولاً کار شاقه در معادن و همچنین در مزارع پرورش مصاله جات سوزان یا در کوره های خشت پزی می باشد. دالیت ها اکثراً کارهای غیر مسلکی و غیر بهداشتی، به طور مثال تمیز کردن فاضلاب، جمع آوری زباله های فعالیت های بشری یا قصابی حیوانات، انجام می دهد.
در بدل این کار سخت، افراد طبقه «غیرقابل تماس»، به طور معمول، دستمزدی متوسط دریافت می کنند، یا به هیچ وجه دریافت نمی کنند. اگرچه کار اجباری از سال 1976 در هند ممنوع شده است، براساس برآوردهای حکومت، بیش از 18 میلیون هندی (بیشتر دالیت ها) کارگران بدون دستمزد هستند و یا در بردگی قروض قرار دارند. با وجود این واقعیت که افراد طبقه «غیرقابل تماس» بیش از یک پنجم جمعیت هند را تشکیل می دهد، کمتر از 5% منابع کشور در دست آنها قرار دارند. یک سوم جمعیت دالیت ها در هند در فقر مطلق زندگی می کنند - تنها کمتر از 10% خانواده ها می توانند آب آشامیدنی صحی یا توالت برای خود تأمین کنند.
شکستن این دور بسته فقر بسیار دشوار ثابت شده است. در هند اقتصاد بازار وجود دارد که در آن به فعالیت ها تشبثاتی ارزش داده میشود و تشویق میگردند. با وجود این، اگرچه چندین مورد موفقیت آمیز الهام بخش در بین دالیت ها وجود دارند، که ویژگی عمده آنان نادر بودن شان است. دالیت ها به تمویل مالی لازم دسترسی ندارند. این نه تنها غیراخلاقی است، بلکه هند را از 20% پوتنسیال تشبثاتی محروم می سازد.
هند نمی تواند از تاریخ خود فرار کند، اما می تواند به میراث خود بازگردد. اگر حکومت اقدامات مشخص جهت تامین شگوفانی اقتصادی دالیت ها اتخاذ نکند، این کشور هرگز به پرداخت بدهی های اخلاقی خود قادر نخواهد شد و جامعه آن هرگز به یک جامعه واحد مبدل نخواهد گشت.
