به گزارش اسپوتنیک به نقل از ایرنا، دیوید ایگناشس ستون نویس واشنگتن پست در این نوشتار افزود: طرح صلح افغانستان؛ یک قمار برد و باخت برای دونالد ترامپ در سال انتخابات است.
اگر این طرح به سرانجام برسد، ترامپ اعتبار گسترده ای کسب می کند چون توانسته است طولانی ترین جنگ امریکا را به پایان برساند. اما اگر طرح به سرانجام نرسد، ترامپ دور جدیدی از جنگ داخلی در افغانستان را کلید زده است.
نویسنده در ادامه نوشت: امریکا جنگ های بسیاری را در طول چندین دهه از جنگ شبه جزیره کٌوریا گرفته تا ویتنام و عراق تجربه کرده است و مردم امریکا دیگر جنگ نمی خواهند. نامزدان انتخابات هم با اتکا به همین احساس بیزاری مردم از جنگ، وعده عقب نشینی را می دهند. دوستان ترامپ هم از اینکه مشکل افغانستان هنوز حل نشده است نا امیدند.
امروز (یکشنبه) ممکن است توافق امریکا و طالبان اعلام شود و آغاز آن هفت روز "کاستن از خشونت هاست". اگر توافق اجرا شود، امریکا در یک مهلت ۱۳۵ روزه شمار نیروهایش را در افغانستان کم می کند و آن را از ۱۳ هزار سرباز کنونی به ۸ و ۶۰۰ نیرو می رساند.
نویسنده برای این باور است که چند ابهام باقی می ماند و سپس چند سوال کلیدی مطرح می کند.
- اما پس از آن چه؟
- آیا ترامپ می بایست شمار سربازان امریکایی در افغانستان را به صفر برساند و یا همانطور که جنرالها توصیه می کنند تعداد ۵ هزار نیروی ضد تروریسم را برای بلندمدت در آن کشور حفظ کند؟
ترامپ با تصمیمی که در این موضوعات می گیرد، مشخص می کند آیا در مقام رئیس جمهوری تصمیمی سیاسی گرفته است، یا در مقام فرمانده کل قوا یک تصمیم نظامی.
سناتور "لیندسی گراهام" از یاران نزدیک ترامپ در این باره می گوید: "رئیس جمهور سخت مشتاق است که تا پیش از نوامبر (آبان زمان انتخابات) هیچ سرباز آمریکایی در افغانستان نباشد".
این سناتور جمهوریخواه کارولینای جنوبی معتقد است که امریکا در مورد خروج از افغانستان نباید عجولانه تصمیم بگیرد. او اشاره می کند که بارها به ترامپ هشدار داده است سربازان امریکایی تنها زمانی باید خاک افغانستان را ترک کنند که طالبان خشونت را کاهش داده باشد.
گراهام تاکید می کند: "اگر طالبان تنها به این اکتفا کند که بیاید و پیام دهد ما بی هیچ قید وشرطی خشونت را به صفر رسانده ایم، یقین بدانید ظرف مدت شش ماه و یا کمتر یک جنگ داخلی در افغانستان در خواهد گرفت".
سناتور دموکرات " رابرت منندز" از ایالت نیوجرسی نیز همین عقیده را دارد و می گوید: "ما باید این مسئله را روشن کنیم که سریعا خارج نخواهیم شد چون این تنها راهی است که ما برای رسیدن به صلح داریم".
ستون نویس واشنگتن پست می افزاید: در کنفرانس امنیتی مونیخ که در حال برگزاری است؛ صلح افغانستان مهمترین موضوع حاشیه ای اجلاس است.
رهبری مذاکرات صلح افغانستان را "زلمی خلیل زاد" برعهده دارد. خلیل زاد فرستاده ویژه ترامپ در این مذاکرات است و دو سال درگیر این گفت وگوهاست.
این گفت وگوها چند ماه پیش در شرُف نتیجه دادن بود که ناگهان در انتهای راه طالبان یک سرباز آمریکایی را به همراه ۱۱ نیروی افغانستان کشتند و ترامپ هم ادامه گفت وگوها را متوقف کرد.
نویسنده اضافه می کند: تا این مرحله دو پیشرفت حاصل شده است:
۱ - معیارهای دقیقی در نظر گرفته شده تا ظرف مهلت ۱۳۵ روزی که از شمار نیروهای امریکایی در افغانستان کم خواهد شد، میزان خشونت ها اندازه گیری شود.
۲ - طالبان توافق کرده هر زمان عقب نشینی اولیه با خروج حدود ۵ هزار سرباز امریکایی انجام شد، رسما با دولت افغانستان وارد گفت وگوهای صلح شود.
امریکا به دنبال این است که در این مهلت ۱۳۵ روزه بین ۷۰ تا ۸۰ درصد از خشونت ها فروکش کند.
برای نظارت بر حسن اجرای توافق نمایندگانی از امریکا و طالبان یک دفتر مشترک در "دوحه " قطر افتتاح می کنند تا در آنجا اوضاع میدان جنگ را رصد و از آن کسب اطلاع کنند و مشکلات برآمده از آن را حل و فصل کنند.
خلیل زاد می گوید، که حتی اگر همه این اهداف هم محرز شود، طالبان تا زمانی که روند عقب نشینی به طور کامل اجرا نشود به آتش بس کامل رضایت نخواهد داد، چون طالبان معتقد است خشونت تنها اهرم شورشیان در مقابل امریکا و دولت کابل است.
نویسنده معتقد است که توافق صلح افغانستان بیشتر به یک رویای دست نیافتنی می ماند.
امریکا سالهاست که ارتش افغانستان را آموزش داده و تربیت کرده است اما با این وجود این ارتش هنوز هم در قواره آن نیست که یک نیروی حافظ صلح در سراسر کشور باشد.
تا زمانی که طالبان واقعا وارد همکاری با دولت افغانستان نشود، رفتن سربازان امریکایی از افغانستان مساوی است با شروع آشوب در کشور. ارتش از هم خواهد پاشید. تاجیکها و سایر اقوام، جنگ سالاران بومی را در آغوش خواهند کشید. طالبان هم که مسلم است، در نواحی ای که در کنترل خود دارد بالفعل تشکیل "خلافت" اعلام خواهد کرد.
سناتور دمکرات " کریس کانز" از "دلویر" اظهار می دارد: "بدی داستان آنجاست که این عقب نشینی بد رقمی به پایان برسد".
وی توضیح می دهد: "اگر هدف این است که عقب نشینی صرفا منفعت سیاسی داشته باشد، آن زمان ترامپ باید بداند که هردو جناح سنا سخت متعهد به این باورند که جلوی این روند عقب نشینی را بگیرند و تا زمانی که یک صلح واقعی بدست نیامده است اجازه ندهند حتی یک سرباز آمریکایی خاک افغانستان را ترک کند".
امروز نیز همچون سال ۲۰۰۱، کلید ثبات افغانستان در جعبه ای است به نام "پاکستان".
پاکستان را باید تشویق کرد تا در قبال توافق صلح افغانستان سودمند باشد. این تشویق می تواند پیشنهاد یک توافق تجارت آزاد به "عمران خان" نخست وزیر پاکستان باشد تا او هم در ازاء آن یک حمایت حقیقی از صلح سازی بعمل بیاورد.
این بهترین بیمه نامه توافق صلح است.
افغانستان یک درس عبرت آموز به ما داد. افغانستان به ما آموخت امید و صلح و ثبات؛ راهبردی نیست.
افغانستان به یادمان آورد، که رئیسان جمهور امریکا قول های زیادی به ما در مورد کسب موفقیت در افغانستان دادند، اما به هیچکدام نتوانستند عمل کنند.
