لوسیانا ارانگیز (Luciana Aranguiz) در مطلب منتشره در نشریه Clarin (ارجنتاین) می نویسد، انتقال بازی های المپیک 2020 در توکیو به دلیل پاندیمی کروناویروس رویای المپیک بسیاری از ورزشکارانی را که قادر به شرکت در بازی های اصلی نسل خود نیستند، به پایان رساند. چهل سال پیش، نسلی از ورزشکاران ارجنتاین و سایر کشورها نیز با چنین وضعیت روبرو بودند، اگرچه دلایل کاملاً متفاوتی داشت. ما درمورد کسانی صحبت می کنیم که به دلیل فراخوان های امریکا برای تحریم نمودن بازی ها، در بازی های المپیک سال 1980 در مسکو شرکت نکردند. دلیل آن ورود نیروهای شوروی به افغانستان بود. این یک لحظه تاریخی بود: جنگ سرد و ورزش دست به دست هم داد.
در اواخر سال 1979، اتحاد جماهیر شوروی نیروهای نظامی را به افغانستان فرستاد. در وسط مبارزات انتخاباتی، رئیس جمهور جیمز کارتر هشدار داد كه اگر اتحاد جماهیر شوروی قبل از تاریخ معین نیروهای خود را از این كشور خارج نكند، ایالات متحده "به نام صلح جهانی" بازی های المپیك را كه در اواخر ماه جولای - اوایل اگست سال 1980 تعیین شده بود، تحریم می كند. این کار رخ داد.
در 12 اپریل سال 1980، کمیته المپیک ایالات متحده تصمیم کارتر برای تحریم را تأیید کرد. او پس از گذشت چندین دهه در خاطرات خود، نوشت که این "یکی از دشوار ترین" فیصله ها بود. علاوه بر این، طبق گفته نماینده سابق کمیته المپیک، چند سال پس از المپیک، در گفتگو با جف بلاتنیک (Jeff Blatnick) یک قشتی گیر امریکایی که به شرکت در بازی های مسکو قادر نشده بود، کارتر اعتراف کرد که این تصمیم یک اشتباه بود.
بسیاری از کشورها به ایالات متحده پیوستند. براساس اعلام کمیته بین المللی المپیک (IOC)، از 65 کشور جهان که در المپیک شرکت نکرده اند، 45 تا 50 کشور این کار را به دلیل اعتراضی که کارتر برای اولین بار سنجیده بود، انجام دادند.
از جانب بسیاری ها این ریاکاری محض بود. گروه نظامی به سرپرستی جورجی رافائل ویدلا (Jorge Rafael Videla)، رهبر بسیار بیرحم ارجنتاین که مرتکب جنایات زیادی شده بود، از تصمیم اداره امریکا حمایت کرد و ورزشکاران را از سفر به مسکو منع کرد.
برای چهارمین و آخرین بار ، ارجنتاین در المپیک شرکت نکرد. قبل از آن، ارجنتاین در بازی ها در سال 1896 در آتن، در سنت لوئیس در سال 1904 و در استکهلم در سال 1912 شرکت نکرده بود. اما بزرگترین ناامیدی را ورزشکاران برجسته ارجنتاینی که نتوانستند به المپیک مسکو بروند، تجربه کردند.
برخی از متحدان ایالات متحده، مانند انگلیس، فرانسه و استرالیا، به ورزشکاران خود اجازه دادند تا در بازی ها زیر پرچم المپیک به رقابت بپردازند. ورزشکاران کوبا، مکزیک، ونزوئلا و برازیل نیز به المپیک مسکو رفتند.
برخی کشورها به دلایل دیگر شرکت نه کردند. به طور مثال، تایوان به دلیل تصمیمی که باید در بازی ها با استفاده از نام چینی تایپی شرکت میکرد، از رفتن به المپیک خودداری کرد. از جمله کسانی که از ایالات متحده حمایت کردند آلمان، کانادا، ژاپن، ترکیه، ناروی و ارجنتاین بودند.
در اوایل ماه می سال 1980، پس از دیدار وزیر اقتصاد ژوزی مارتینز د هوز (José Martínez de Hoz)، مشاور امنیت ملی رئیس جمهور ایالات متحده، زبیگنیو برژزیسکی و مشاور رئیس جمهور کارتر، لوید کاتلر، وزارت امور خارجه ارجنتاین بیانیه ای صادر کرد که در آن به ورزشکاران ارجنتاینی "توصیه کرد" در بازی های المپیک مسکو شرکت نکنند.
عجیب اینکه، علیرغم تحریم المپیک، دیکتاتور در بوینس آیرس تجارت خود را با اتحاد جماهیر شوروی ادامه داد که در آن زمان یکی از مهمترین تأمین کنندگان غله بود.
تیم شامل کارلوس رافائلی، میگوئل کورتیجو، کارلوس رومانو و ادواردو کادیلاک، از برکت مدال برونز در مسابقات قبل از المپیک پورتوریکو توانست به المپیک مسکو راه پیدا کند. برای اولین بار در 28 سال، بسکتبالیست های ارجنتاینی قرار بود در المپیک شرکت کنند. اما در تاریخ 20 می سال 1980، پس از اعلامیه رهبری نظامی، رویای این ورزشکاران با استعداد به پایان رسید. بسکتبالیست های ارجنتاینی تنها 16 سال بعد، در المپیک 1996 در المپیا در آتلانتا بازی کردند.
این نسل از ورزشکاران ارجنتاینی است که به بهترین وجه نشان دهنده عدم شرکت در بازی های المپیک است. سپس این اتفاق نه به دلیل ویروس، بلکه به دلیل تحریم رخ داد که تا هنوز هم باعث جنجال است.
