سیمون سراجیان (Simon Saradzhyan) در نشریه Russia Matters (امریکا) می نویسد، دقیقاً 75 سال پیش، سربازان امریکایی و اتحاد جماهیر شوروی در پایان مرحله اروپایی جنگ جهانی دوم در رودخانه البه در آلمان باهم ملاقات کردند. این سالگرد رهبران امروز ایالات متحده و روسیه را وادار كرد كه از چارچوب مناسبات متنشنج موجود بین دو كشور خارج گردند و اعلامیه مشترک نادری در امروز ایراد كنند كه در آن آنها این ملاقات را «نمونه ای آن خواندند كه كشورهای ما چگونه می توانند تضادها را کنار بگذارند، اعتماد و همکاری را به خاطر اهداف مشترک ایجاد کنند». اما در این اعلامیه ذکر نشده که این ملاقات در تاریخ 25 اپریل سال 1945 با نقض دستورات صورت گرفت و به همین دلیل بر افراد خودی آتش گشوده شد. در آن روز، اعضای اردوی امریكا و اردوی سرخ به نوبه اوامر قوماندانان شان را نقض کردند که به این منظور داده شده بودند، تا ملاقات امن و منظم در البه را تامین کنند. از جمله، دستور شلیک مرمی رسام شعله سبز (سربازان امریکایی) و قرمز (اردوی سرخ) صادر شد و خروج فراتر از مناطق گشت زنی ( اردوی ایالات متحده) ممنوع بود. این معلومات از خاطرات شرکت کنندگان آن رویدادها نقل شده که در روزنامه روسی "کمرسانت" منتشر شده است.
یکی از متخلفین بریدمن ویلیام روبرتسون(William Robertson) از لشکر 69 اردوی ایالات متحده بود. رابرتسون تصمیم گرفت تا به سمت البه حرکت کند و منطقه پنج میلی را که توسط این فرمان تعیین شده بود، ترک کرد. هنگامی که به البه در نزدیکی شهر تورگاو رسید، وی سعی کرد تا به نیروهای شوروی در ساحل مقابل سیگنال دهد. او وسیله لازم برای انجام این کار را نداشت و سپس او شوردادن پرچم ساختگی امریكایی را که خود رسم کرده بود، آغاز کرد. درباره این موضوع، روبرتسون زمان به خبرنگار کریسچن ساینس مانیتور (Christian Science Monitor) معلومات داده بود. سربازان شوروی در پاسخ آتش گشودند. بریدمن بی اعتماد الكساندر سیلواشكو از لشكر 58 پیاده نظام تصور می كرد كه آلمانی ها پرچم را ساخته و این یک زرنگی نظامی است. از همینرو وی دستور داد كه بر برج در ساحل مقابل كه روبرتسون در حال شور دادن پرچم بود، دو مرمی توپخانه شلیک نمایند. خوشبختانه توپچی هدف را خطا کرد، اما روبرتسون را متقاعد ساخت که راه دیگری جستجو کند.
امروز، اردوی امریكا و روسیه از تجهیزات زیادی مطمئن تر و مدرن تری ارتباطی و ایستگاه های رادیویی ساحوی برخوردارند و امیدوارم كه آنها همچنان از آنها برای جلوگیری از درگیری های تصادفی، صرفنظر از اینکه روابط دو جانبه در عرصه سیاسی چگونه باشد، استفاده کنند (اگرچه معلوم شد برخی از این کانالهای مدرن به اندازه تلفنهای معمولی غیرقابل اعتماد هستند که عملیات نظامی در سوریه نشان داد). من همچنین امیدوارم که اردوی امریکا و روسیه در سوریه، تئاتر اروپا و جاهای دیگر طبق دساتیر دستورالعمل ها را به شدت کنترل کنند. به بیان ساده تر، ایالات متحده و روسیه دیگر متحد نیستند، قدرت و دامنه سلاح هایی که پس از سال 1945 بوجود آمده می تواند در صورت نقض قوانینی به چنین عواقب منجر شده میتوانند که آن گزمه های قهرمانانه که 75 سال پیش در البه با هم ملاقات کردند، به خواب هم نه دیده بودند. تصمیمات آن سربازان شجاع کاملاً تحت تأثیر پیش بینی پایان جنگ و تمایل ملاقات با متحدین در سواحل البه اتخاذ شده بود. امروز چنین موارد تبرئه کننده وجود ندارد.
