خط پرستیژ
در اردوی هند به سربازان اجازه مرخصی داده نمی شود، نیروهای مسلح در مرز با چین در حالت آماده باش قرار دارند. این درگیری شامگاه 15 جون در همالیا، در دره لاداکها رخ داد.
پیکن و دهلی مسوولیت را بر دوش یکدیگر گذاشتند. وزارت امور خارجه چین دست به اعتراض زد و اعلامیه را صادر کرد. وزارت امور خارجه هند اظهار كرد كه این چینی ها است كه توافق نامه را در خط كنترول واقعی نقض می كنند.
قوماندانی نیروهای زمینی هند کشته شدن بیست نظامی را تأیید کرد، اما شرایط کاملاً مشخص نیست. هر دو طرف از استفاده از سلاح آتشی خودداری کردند. طبق اطلاعات محلی، هندی ها مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. احتمالاً بعضی از سربازان از ارتفاع زیاد به پائین انداخته شده یا افتاده و آسیب دیدند. براساس گزارش آژانس خبری ANI هند، 43 چینی در این درگیری صدمه دیدند.
تاریخ تقابل دو قدرت هسته ای و پرجمعیت ترین کشورها در ارتفاعات کوهستانی به اوایل قرن بیستم باز می گردد. مرز بین امپراتوری انگلیس و تبت در سال 1914 کشیده شد. این خط مک ماهون است - این نام وزیر امور خارجه انگلیس هند بود.
در دهه 1940، هند استقلال به دست آورد و چین دوباره کنترل تبت را به دست گرفت و از به رسمیت شناختن خط مک ماهون به مثابه سرحد دولتی امتناع ورزید: به نظر پیکن، لهاسا حق تعیین مرزها را نداشت. بنابراین، مقامات چینی قلمرو جنوب مرز را تبت جنوبی می دانند.
با این وجود، در دهه 50 قرن گذشته، روابط بین دهلی و پیکن تقریباً بدون ابر بود و در تلاش برای آرمانی بود که میتوان با شعار صدراعظم هند، جواهر لعل نهرو، بیان داشت: "هندی ها و چینی ها برادر هستند." اما چین ساخت جاده در سرزمین های مورد مناقشه را - از طریق ناحیه آق سای چین آغاز کرد. این جاده دو منطقه چین - سین کیانگ و تبت - را با هم وصل می کند. این کار باعث خوشی دهلی نشد.
و در خزان سال 1962، جنگ مرزی چین و هند آغاز شد. این تنها اختلافات ارضی نبود. پس از قیام ناکام در تبت در سال 1959، دهلی به دالایی لاما، رهبر مذهبی تبت پناه داد و این کار مورد پسند پیکن قرار نه گرفت.
چینی ها توانستند هندی ها را از خط McMahon عقب بزنند و پس از آن چین به طور یک جانبه اعلام آتش بس کرد. نهرو به دلیل نرم بودن نسبت به همسایه‌اش در خانه مورد انتقاد قرار گرفت. فقط در دهه 1990، چین و هند موقعیت حقوقی خط كنترول كنونی را تصویب کردند كه مرز واقعی بین كشورها باقی مانده است.
اما تنش حفظ گردید. در سال 2017، مرزبانان دو کشور در سطح مرتفع داکلام باهم درگیر شدند. در ماه سپتامبر، اردوی هند و چین در دریاچه پانگونگ تسو در لاداکها سنگ به یکدیگر پرتاب کردند. و در ماه می آنها در پاسگاه در سیکیم به نبرد تن به تن پرداختند. بنابراین در جنگ اخیر هیچ چیز تعجب آور نیست.
جواب مناسب
وقایع در این مرز، مردم هند را برانگیخت. در کلکته، در قنسولگری چین، دانش آموزان جناح راست سازمان ملی ناسیونالیستی هندو،Rashtria Swayaysevak sangh (اتحادیه خادمان داوطلب میهن) پورتریت شی جینپینگ رئیس جمهور چین را آتش زدند. در دهلی ده نفر از تظاهرکنندگان بازداشت شدند که نسبت اقدامات پیکن در لاداکها خشمگین شده اند.
صدراعظم هند به هموطنان خود اطمینان داد كه "مرگ بیست جوان بیهوده نبود." ناریندرا مودی خاظر نشان ساخت: "برای ما، اصلی ترین چیز وحدت و حاکمیت ملت است. هند صلح می خواهد، اما اگر آنها ما را تحریک کنند، ما می توانیم پاسخ شایسته بدهیم."
در چین نسبت به این حادثه با خویشتن داری واکنش نشان دادند. خبرگزاری شین هوا سخنان وزیر امور خارجه وانگ یی که با همتای هندی خود Subramaniyam Jaishankar گفتگوی تیلفونی انجام داده نقل میکند. نماینده پیکن خاطرنشان کرد: هر دو طرف باید "همکاری و هماهنگی را برای حل مناقشه تقویت کنند و به طور مشترک صلح و آرامش را در مناطق مرزی حفظ کنند."
چه کسی اول تر ضربه خواهد زد
محقق ارشد انستیتوی اقتصاد جهانی و روابط بین الملل آکادمی علوم روسیه، الکسی کوپریانانوف تئاتر عملیات در هیمالیا را اینگونه توصیف می کند: "این قلمرو به صورت واقعاً کم جمعیت، کوهستانی و صخره ای است. در هوای خشک به غیر از غیرنظامیان تنها دام پروران انفرادی کوچی موجود امد. هیچ یک از طرفین اردوگاه های دایمی ندارند، مرز علامت گذاری نشده است. "
این کارشناس گفت، حل و فصل درگیری نیاز به شجاعت سیاسی پیکن و دهلی و بیشتر از هند دارد. کوپریانانوف خاطرنشان نمود:"حکومت هند که در لاداکها سازش خواهد کرد، با خطر استعفا مواجه خواهد شد. اگرچه تلاش هایی صورت گرفته است. صدراعظم واجپای نزدیک در دهه 2000 به حل این مساله نزدیک شده بود، اما او انتخابات را باخت و کار متوقف. برای ان که با چین به توافق رسید، باید ثبات اوضاع را در داخل تامین کرد".
این کارشناس معتقد است که علیرغم همه مشکلات، هر دو کشور دلایلی برای پایان دادن به اختلافات ارضی دارند. از این گذشته، نه چین و نه هند نیازی به جنگ جدی ندارند.
