به گزارش اسپوتنیک به نقل از آریانا نیوز، آقای خان در مقاله ای که در واشنگتن پوست نشر شده، گفته است حالا باید برای افغانستان بعد از جنگ برنامه ریزی و روی کمک جامعه جهانی در این دورۀ انتقال کار شود.
وی گفته است: «کسانی که در روند صلح افغانستان سرمایه گذاری کرده اند باید در برابر تعیین جدول زمانی غیرواقعبینانه برای خروج نیروهای خارجی مقاومت کنند».
او گفته است: «خروج شتابزده بینالمللی از افغانستان غیرعاقلانه است. ما همچنین باید در برابر مخربین منطقهای که در صلح سرمایه گذاری نمیکنند و بی ثباتی در افغانستان را برای اهداف جیوپلیتیک خود مفید میدانند، محافظت کنیم».
خان گفته است که پاکستان به حمایت از مردم افغانستان برای دستیابی به یک افغانستان متحد، مستقل و آزاد که در صلح با خود و همسایگانش باشد ادامه خواهد داد. اما «پاکستان معتقد است که مذاکرات صلح نباید با اجبار انجام شود و از همه طرف ها میخواهد خشونت را کاهش دهند».
او افزوده است: «همانطور که دولت افغانستان طالبان را به عنوان یک واقعیت سیاسی به رسمیت شناخته است، امید می رود که طالبان پیشرفتی را که افغانستان داشته است بهرسمیت بشناسند».
وی همچنان گفت که پاکستان مانند امریکا نمیخواهد افغانستان دوباره به پناهگاه امن برای هراسافگنان تبدیل شود، اما «پاکستان همچنان هدف حملاتی است که توسط گروه های هراس افگن فعال در خارج از کشور مستقر در افغانستان انجام میشود».
به گفته عمران خان این گروه های هراس افگن، «خطر روشن برای صلح جهانی هستند. ما امیدواریم که دولت افغانستان تدابیری را برای کنترول ساحه های غیر دولتی در خاک خاک خود؛ از جاهایی که گروه های هراس افگن قادر به برنامه ریزی و حملات علیه مردم افغانستان، نیروهای ایتلاف بینالمللی مستقر در افغانستان و سایر کشورهای منطقه، از جمله پاکستان هستند، اتخاذ کند».
عمران خان گفته است: «زمان آن فرا رسیده است که برنامه ریزی برای پس از صلح آغاز شود؛ چگونه جهان می تواند به انتقال افغانستان پس از جنگ به صلح پایدار کمک کند؟ چگونه شرایطی را ایجاد کنیم که به میلیونها پناهجوی افغان که در پاکستان و سایر کشورها زندگی میکنند، بتوانند با عزت و افتخار به سرزمین خود بازگردند؟»
وی همچنین گفت که مذاکرات میان افغانها به سختی انجام می شود، همه طرف نیاز به صبر و سازش دارد و پیشرفت میتواند کند و پرزحمت باشد.
آقای خان گفته است: «حتی ممکن است بن بست هایی وجود داشته باشد، زیرا افغان ها برای آینده خود با هم همکاری میکنند. در چنین مواقعی، بهتر است بخاطر بسپاریم که بنبست بی خون ریزی روی میز مذاکره بی نهایت از بن بست خونین در میدان جنگ بهتر است».