بحران کرونا، تنها مربوط به یک کشور و یک منطقه نیست که بخواهیم با آنان همدردی کنیم، در واقع با اتفاقاتی که تا کنون رخ داده و ظاهرا کماکان رخ خواهد داد، همه مان به همدردی و آرامش نیاز داریم.
حالا این که سیاست قدرت هاست، کار دست بشر هست یا نیست را کنار میگذاریم، اما همین که توانست ابر قدرت های دنیای سیاست را به زانو در آورد و شمار قربانیانش امروزه از مرز میلیون نفر گذشته، نشان میدهد با این ویروس نه میتوان شوخی کرد و نه آن را جدی نگرفت.
فوتبال و کرونا
شاید اگر تلویزیون نمیبود، کسانی که با فوتبال زندگی میکنند و تمشای مسابقات مستطیل سبز تنها دل خوشی، سرگرمی و حتی تفریح شان است، یا دق میکردند یا هم به انواع و اقسام بیماری های روحی روانی مبتلا میشدند.
اگر از جنبه تجارتی فوتبال که البته حالا به ضلع فوق العاده مهم در پیشرفت و مسیر حرکت این ورزش مهیج تبدیل شده است بگذریم، کرونا همان طور که باعث شد دیگر شاهد خیلی از اتفاقات نباشیم و یا هم باشیم، دروازه استادیوم ها را بروی نماد و جلوه اصلی اش بست.
تصور کنید ورزشگاهی با ظرفیت 90 هزار نفر، حالا خالی از تماشاگر است و بازیکنان هنگام بازی میتوانند صدای خود را بشنوند. حتی صدای مربی که به خستی شنیده میشود، حالا به راحتی از کنار خط شنیده میشود.
اما در گذشته نه چندان دور، مگر سر و صدا و جو تمشاگران اجازه میداد، صدای مربی به راحتی به بازیکن در داخل میدان برسد؟
بارها اتفاق افتاده است که تیمی به دلیل تخطی و زیر پا کردن قوانین، از داشتن تماشاگر محروم شده است. در این اوقات شاید مخاطب تلویزیونی بیشتر از بازیکنانی که در زمین برای برد تلاش میکنند، اذیت شود، اما به امیدی که این اتفاق و محرومیت موقتی است، به دلش صابون میزند و کنار آمدن با آن چندان کار سختی نیست.
اما حالا ماه هاست که وقتی فوتبال میبینیم با صحنه هایی روبه رو میشویم که هرگز تصورش را نمیکردیم، هرگز ثانیه ای به آن فکر نکرده بودیم که روزی ال کلاسیکویی باشد، مثل همیشه تمام نگاه ها پای تلویزیون است، اما هیچ خبری از تماشاگر در داخل استادیوم نیست.
بسیاری معتقدند ال کلاسیکو با حضور مسی و رونالدو و جذاب تر بود. حالا که یک پایه ال کلاسیکو دیگر نیست، ال کلاسیکوها همانند گذشته پر زرق و ورق نیست.
این دیدگاه برای بسیاری از طرفداران فوتبال در جغرافیای افغانستان که فوتبال را بیشتر از سال 2010 به این طرف و البته با ظهور مسی و رونالدو دنبال میکنند، میتواند صدق کند.
اما نباید فراموش کرد، ال کلاسیکو، همیشه ال کلاسیکو است و تنور این نبرد داغ تا فوتبال است، داغ خواهد ماند.
اما نقش تماشاگران در مسابقات این چنینی چیست؟
در بسیاری از رقابت های حساس از جمله همین نبرد ال کلاسیکو، تماشاگران حاضر در استادیوم تاثیر فوق العاده مستقیمی در سرعت بازی، درگیری های لفظی و فیزیکی، انگیزه در میان تیم ها و حتی اشتباهات بازیکنان در داخل میدان میشوند.
از همه مهم تر تماشاگران هستند که با ایجاد فضاهای رنگارنگ و صوتی و حتی حاشیه ها در درون ورزشگاه، هیجان بیشتری را به مخاطب پای تلویزیون منتقل میکنند.
حالا پیش خودتان حساب کنید که نبود تماشاگر در استادیوم، آن هم در چنین رقابت بزرگی چند در صد میتواند از کیفیت بازی بکاهد؟
کرونا باعث شد شاهد خیلی از صحنه های تلخ که کم در زندگی مان رخ میدهد باشیم، خیلی صحنه هایی که دوست نداشتیم آن را ببینیم، اما با تلخ کامی و از سر جبر مجبور به دیدن آن شدیم.
هر چند مدت هاست با سکوهای خالی از تماشاگر زندگی میکینم، اما کماکان امیدواریم سایه سنگین این ویروس از روی این دنیای رنگارنگ برداشته شود تا دوباره بتوانیم کنار فوتبال و تماشاگرانش زندگی کنیم.
اما دیدن ال کلاسیکو بدون حضور تماشاگران از صحنه هاییست که باید پس از تجربه در موردش نوشت.
امشب در نبرد شماره 278 تاریخ ال کلاسیکو، ستاره های دو تیم پس از گلزنی، فقط میتوانند خوشحالی شان را در مقابل عکاسان و دوربین های تلویزیونی به نمایش بگذارند و قطعا عکس ها و ویدیوهای نبرد امشب ثبت تاریخ خواهد شد.
تاریخ خواهد نوشت که مهم ترین نبرد مستطیل سبز در 24 اکتبر 2020 بدون حضور تماشاگران برگزار شد.
فیروز مشعوف، سردبیر بخش ورزش اسپوتنیک افغانستان
