به گزارش اسپوتنیک، الکسی لئونکوف کارشناس نظامی روس، سیستم قطار هسته ای "بارگوزین" را "کابوس آمریکا" خواند.
به گفته لئونکوف، قرار گرفتن قطار هسته ای "بارگوزین" در تجهیزات ارتش روسیه پاسخ محکمی به استقرار موشک های میان برد و کوتاه برد آمریکایی در اروپا خواهد بود.
کارشناس گفته است، ارتش شوروی قبلاً چنین مجتمع هایی را در زرادخانه خود داشت. سیستم قطار هسته ای موشک RT23UTTKh "Molodets" که در طبقه بندی ناتو به نام "چاقوی جراحی" نامگذاری شد. تا سال 1991 ، سه بخش موشکی این قطارها در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی مستقر شدند: در پرم ، کراسنویارسک و کاستروما.
به گفته لئونکوف ، آمریکایی ها به شدت از این سلاح ها می ترسیدند.
کارشناس خاطرنشان کرد: "در میان هزاران قطار ریلی که در سرزمین وسیعی تردد می نمودند ، تشخیص یک سیستم موشکی با کلاهک هسته ای حتی با مدرن ترین تجهیزات ماهواره‌ی جاسوسی دشوار بود."
ظاهر "قطارهای هسته ای" برای پنتاگون یک "شوک" بود ، زیرا درک اینکه کدام یک از قطارهایی که در بزرگترین کشور جهان سفر می کنند برای هدف حمله پیشگیرانه انتخاب شود، تقریباً غیرممکن بود.
ایالات متحده مجبور شد گروهی متشکل از 18 ماهواره جاسوسی را به طور مداوم بر فراز اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی نگه دارد تا به نوعی حرکت قطارها را ردیابی کند ، اما این اقدام نیز تضمین کننده کشف موثر " Molodets " نبود.
لئونکوف گفت ، موجودیت چنین مجموعه ای سیستم دفاع موشکی ایالات متحده را بی فایده می‌ساخت ، بنابراین، در جریان مذاکرات در مورد خلع سلاح هسته ای، واشنگتن به طور فعال بر نابودی قطار های موشکی راه آهن نظامی BZHRK روسیه پافشاری کرد و در چارچوب پیمان كاهش تسلیحات تهاجمی راهبردی روسیه و آمریكا ، تمام قطارهای هسته ای روسیه تقریبا نابود شدند.
نسخه مدرن طرح شوروی "بارگوزین" نامگذاری شد. در سال 2012 ، کار توسعه این مجتمع آغاز شد و در سال 2016 تحت آزمایش پرتاب قرار گرفت ، اما پس از آن کار پروژه متوقف شد.
گفتنی است که قطار هسته ای «بارگوزین» مدرن به موشك های قاره پیمای مشابه موشك های «یارس» یا «ار.اس.24» مجهز می‌باشد. طول موشك قاره پیمای ویژه آن 22.5 متر و وزن آن كمتر از 47 تن است.
اکنون وزن هر واگن به اندازه قطار باری عادی است. به لطف موشک های جدید ، برد آنها به 11 هزار کیلومتر می رسد و کارایی رزمی "بارگوزین" به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
مجموعه موشكی "بارگوزین" در قطاری معمولی با یك لكوموتیو مستقر است كه تشخیص آن از هزاران قطار دیگر را ناممكن می كند.
ارتش شوروی سال 1987 نخستین قطار حامل موشك های قاره پیما را به خدمت گرفت و تا سال 1991 (زمان فروپاشی) تعداد این قطارها به 12 دستگاه رسید.
قطارهای حامل موشك های قاره پیمای شوروی با توجه به متحرك و امكان استقرار در هر نقطه در حداقل زمان، موجب نگرانی شدید آمریكا و سازمان پیمان آتلانتیك شمالی (ناتو) بود.
در صورت تهدید جنگ هسته ای ، BZHRK وارد مسیرهای گشت زنی شده و با جریان قطارهای دیگر ادغام می شود. پس از دستور استفاده رزمی ، قطار متوقف و برای حمله آماده می شود. درهای سقف سه واگن به طرفین حرکت می کنند و مکانیزم های پنهان شده در داخل آن ، کانتینرهای پرتاب موشک را به حالت عمودی می آورد و سپس در عرض چند دقیقه پرتابشروع می شود.
