"عقاب خون" – ترسناک‌ترین روش شکنجه واکینگ ها افسانه است یا حقیقت؟

به گزارش اسپوتنیک،""عقاب خون" یکی از منفورترین روش‌های شکنجه است که بشریت برای کشتار شناخته است. این ابزار شکنجه را کشور‌های اسکاندیناوی ـ وایکینگ ها ـ قبل از ظهور مسیحیت ابداع کرده بودند.

وایکینگ‌ها دزدان دریایی منطقه اسکاندیناوی یعنی دانمارک، ناروی و سویدن فعلی بودند که بیشتر از دو قرن به عنوان جنگجویان خشن و بی رحم معروف شدند.

وایکینگ ها از دیرباز به خشونت وحشیانه و بیش از حد شهره بوده اند. بین قرن‌های هشتم و یازدهم، این مردمان وطن شمالی خود را ترک کردند تا از طریق یورش‌ها در سراسر اروپا و تجارت به ثروت برسند.
روش کار این بود که کمر قربانی را با تبر پاره می‌کردند، قبرغه هایش را می‌شکستند و سپس آن‌ها را به جهت مخالف خم کرده و از ریه‌ها خارج می‌کردند تا شبیه بال به نظر برسد، به آن عقاب خونی می‌گفتند، چون فرد شکنجه شده گویی دو بال درآورده بود.

در این روش قربانی تا وقتی بمیرد سخت‌ترین و توصیف ناپذیرترین درد‌ها را تحمل می‌کد و حتی روی جراحت هایش نمک می‌پاشیدند تا بیشتر زجر بکشد.

وایکینگ‌ها به اقالیم و شهر‌ها حمله می‌کردند و روش عجیب خود را به نام خدایشان که "اودین" نام داشت برای شکنجه دشمنان استفاده می‌کردند و عقاب خونین را انجام می‌دادند.

هیچگونه شواهد باستان شناسی از این آیین یافت نشد، خود وایکینگ ها هیچ گونه سوابقی را ازاین روش حفظ نکردند - آنها دستاوردهای خود را فقط در اشعار و حماسه ها فهرست کردند که برای اولین بار قرن ها بعد ثبت شد. این مراسم خونین توسط مورخان به دلیل درک نادرست اشعار پیچیده و تمایل نویسندگان مسیحی برای به تصویر کشیدن مهاجمان شمال اروپا به عنوان بت پرستان وحشی، به عنوان یک روش غیرممکن، رد شد.

با این حال، مطالعه جدید رویکرد کاملا جدیدی را به این موضوع در پیش گرفت. یک تیم متشکل از دانشمندان علوم پزشکی و مورخان از دیگری پرسیدند: "آیا این مراسم می تواند در عمل باشد؟" و پاسخ صریح دریافت کردند: بله.

معلومات مشخص دیگر در مورد مراسم به اصطلاح "عقاب خونین" این است که واکینگ ها این روش شکنجه را در رابطه، همانطور که دانشمندان می گویند، با منفورترین دشمنان خود انجام می دادند.

تحقیقات قبلی در مورد عقاب خونین تنها بر جزئیات توصیفات متنی قرون وسطایی در مورد شکنجه ها متمرکز بوده است. دانشمندان با استفاده از دانش مدرن آناتومی و فیزیولوژی، همراه با ارزیابی مجدد پر زحمت 9 توصیف قرون وسطایی از این آیین، به بررسی دقیق چگونگی تأثیر این اعدام بر بدن پرداختند. آنها دریافتند که خود این روش دشوار است، اما به هیچ وجه غیرممکن نیست - حتی با استفاده از فناوری آن زمان.

آنها تخمین زدند که نوع خاصی سر نیزه وایکینگ ها می توانست به عنوان ابزاری برای باز کردن سریع قفسه سینه از پشت استفاده شود. چنین سلاح‌هایی را حتی می‌توان بر روی یک بنای سنگی یافت شده در جزیره گوتلند سوئد پیدا کرد- صحنه‌ای که در آن حک شده است آنچه را که می‌توانست "عقاب خونین" یا اعدام مشابه دیگری باشد، نشان می‌دهد.

با این حال، آنها همچنین متوجه شدند که حتی اگر مراسم با دقت انجام شود (تا جایی که بتوان از چنین کلمه ای در رابطه با یک قتل طاقت فرسا استفاده کرد)، قربانی خیلی سریع می میرد. بنابراین، بدیهی است که هر گونه تلاش برای تبدیل قبرغه ها به "بال" یا بیرون کشیدن ریه ها، بر روی جسد انجام می‌شد.

"عقاب خونین" ظاهراً چنین بود که فقط در شرایط استثنایی انجام می شد: در مورد یک اسیر جنگی که قبلاً به مرگ شرم آور پدر انجام دهنده مراسم (یا سایر اقوام مرد) منجر شده بود.

"آیوار بی استخوان" پسر راگنار برای انتقام گرفتن در جستجوی یک شکنجه دردناک بود و سرانجام عقاب خونی را علیه قاتل پدرش اجرا کرد.هیچ کسی دقیق نمی‌داند این شکنجه حقیقت است یا دروغ، زیرا آنقدر ترسناک است که حتی تصورش هم سخت و باور نکردنی است.