مصاحبه اختصاصی نماينده ويژه ای قرقيزستان در امور افغانستان + ویدیو

نمایندگان ده کشور در نشستی فرمت مسکو درباره افغانستان روز چهارشنبه گرد هم آمدند.

به گزارش اسپوتنیک، نمایندگان ده کشور در چهارمین نشست مسکو درباره افغانستان گرد هم آمدند و روی آشفتگی و راه بیرون رفت از آشفتگی این کشور گفت و گو کردند.

در همین پیوند نماینده ویژه قرقیزستان در امور افغانستان به پرسش خبرنگار اسپوتنیک، که شما از برگزاری چهارمین نشست مسکو چه توقع و چه نتیجه گیری دارید و این نشست به چه اندازه برای حل آشفتگی افغانستان موثر خواهد بود؟ گفت: "من فکر کنم که این نشست خیلی مفید، مهم و خوب بوده چرا که ما نیاز داریم که هر چه زودتر هرچه بیشتر گرد هم بیاییم و در خصوص مشکلات افغانستان مسایل که در افغانستان مطرح است برای پیدا کردن راه حل این مشکلات باید باهم مشترکن بیاندیشیم. چاره ای مشکلات را باید بیاندیشیم. اگر افغانستان را فراموش کنیم که خیلی بده. الان افغانستان به قول معروف قلب آسیا است و تاثیر بسیار بزرگ روی اوضاع آسیای مرکزی و منطقه بزرگ دارد. لذا ما نباید افغانستان را فراموش کنیم. هیچوقت نباید افغانستان را فراموش کنیم. همیشه در فکر مردم افغانستان باشیم. ما پیشینه ای تاریخی، فرهنگی مشترک با افغانستان داریم و دین ما یکی است و برادر هستیم".

او در پاسخ به این پرسش که چرا نمایندگان گروه طالبان در این نشست اشتراک نداشتند گفت: "من نمی دانم، ما میزبان این نشست نیستیم. فرمت مسکو است. دوستان روس ما از ایشان دعوت نکرده است، من فکر می کنم این تصمیم از طرف میزبان بوده، من شنیده ام که به عنوان یک اخطار که یک دولت فراگیر تشکیل نشده دعوت نشده و برای این که نباید نظرات جامعه بین الملل را گروه طالبان به باد فراموشی بسپارد، مثل این که یک یادآوری شده ، به همین خاطر دعوت نشدن. حالا این تصمیم میزبانان بود".

او در پاسخ این پرسش خبرنگار اسپوتنیک که گروه طالبان چه اندازه موفق به تحقق بخشیدن وعده های که در پیوند به قاچاق مواد مخدر و یا گسترش تروریسم از افغانستان به کشورهای دیگر و به ویژه کشورها منطقه داده بود، تاکنون موفق بوده است، گفت: "نظر هیات ما این است که تاحدی موفق هم بودند و تلاشی زیادی هم کردند. تلاشی زیادی هم شده نمیشه این مشکلات را ظرف یک دو سه روز یا حتی یکسال حل کرد. باید هم تروریسم و هم مواد مخدر این مشکلات این ریشه های خیلی دیرینه در منطقه و دنیا دارد. یک دولتی که تازه تاسیس شده و آمده به قدرت رسیده ظرف یکسال اصلا محال بود که اینها این را حلش کنه باید جامعه بین الملل کمک شان کنه . مثلا خود مقاماتی دولت کنونی افغانستان گفتند، که ما ممنوع کردیم کشت و تولید و فرآوری و تجارت مواد مخدر را، ولی به ما هیچکس کمک نمی کند. پیش از این میلیون ها دالر اعطا می شد از طرف جامعه بین الملل به دولت های پیشین . اما اکنون هیچ کمک نمی کنند. گفتند برای چه کسی این کار را ما می کنیم، باید جامعه بین الملل توجه بیشتر مبذول کنن".

او درباره این که قرقیزستان در آوردن ثبات چه کارهای کرده و چه کارهای را خواهد کرد گفت: "خدمت شما عرض شود اینکه ما با توجه به صحبت های دیرینه ای کاری خویش و مشترکات فرهنگی دینی خویش با افغانستان، دو کشور خیلی نزدیک هستیم جزو یک خانواده هستیم، لذا ما وظیفه خود می دانیم که اولا حمایت سیاسی کنیم، تا حد امکانات ما کمک می کنیم. مثلا الان هم در دانشگاه های قرقیزستان شماری زیادی از دانشجویانی افغانستانی درس می خوانند. اونجا هم استادان افغانستانی آمده اند، برای تدریس در این دانشگاه ها . در حد امکانات مان کمک می کنیم. چندبار هم کمک بشری فرستاده ایم. قرار است انشاالله کمک بشری را بازهم بفرستیم، چون خیلی زمستان سختی در پیش است باید در فکر مردم افغانستان باشیم. هم مثلا مسیر تجاری الان یک کریدور حمل و نقل جاده ای از چین از طریق قرقیزستان، ازبیکستان به افغانستان الان فعال شده مثلا صادرات وارداتی کالا، بار توسط کامیون های قرقیزی، افغانستانی، ازبیکستانی تا به حیرتان از چین از طریق قلمرو ازبیکستان کریدور خیلی مهم است. در آینده امسال انشاالله رئیس جمهور قرقیزستان، رئیس جمهور ازبیکستان، رئیس جمهور چین، توافق کردند و وزیران حمل و نقل این سه کشور یک توافق نامه ای را امضا کردند در خصوص احداث راه آهن جدید از چین، قرقیزستان، ازبیکستان به افغانستان یعنی این یک مسیر مستقیم می شود از چین به افغانستان که به نفع همه ای منطقه خواهد بود. در این صورت کشور افغانستان یک کشور ترانزیتی میشه برای صادرات و وارداتی کالا از چین".

او درباره این که در این نشست تنها درباره یک رویکرد منطقوی برای حل و فصل آشفتگی افغانستان و بدون حضور امریکا کار می شود افزود :"بلی بحث شده. ما صحبت کردیم ما گفتیم چون این منطقه ای آسیای مرکزی که افغانستان هم جزوش است یک خانه ای مشترک ماست ما تو این خانه مشترک زندگی می کنیم و باید مانند برادر در یک خانه ای مشترک، همسایه در یک خانه باهم در یک محله در یک منطقه زندگی می کنیم، باید مسالمت آمیز، دوستانه به طور مسالمت آمیز به سر ببریم و همکاری کنیم و از همدیگر را کمک و پشتیبانی کنیم. باید تو اینصورت در فکر آینده باشیم و نباید مثلا منتظر کمک از کشورهای مثلا خیلی دور یا تصمیمات کشورهای خیلی دور افتاده بمانیم باید خودمان ابتکار عمل را در دست بگیریم و شروع کنیم. ابتکارات توسعه ای منطقه مبدا اش از طرف ما باشد. نه از طرف کشورهای دور دست دور افتاده. خودمان باید فعالتر در این فکر باشیم و همکاری کنیم".