چگونه می شود محدودیت ها بر زنان افغانستان را لغو کرد؟

فعال حقوق زنان: تغییر بر طالبان فقط از راه اعمال فشار امکان پذیر است و نه از طریق تغییر باور ها، چرا که باور طالب از آدرس کشور های مشخص برنامه گیری و تطبیق می شود.

به گزارش اسپوتنیک، مارتین گریفیث، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد در نشستی با معاون نخست وزیر طالبان در امور اداری گفت که سازمان ملل خواستار آن است که زنان بدون محدودیت در سازمان های غیردولتی بشردوستانه کار کنند. سازمان ملل رکورد تاریخی درخواست کمک 4.6 میلیارد دالری برای سال 2023، برای 28 میلیون افغان را شکسته است و توزیع آن بدون مشارکت زنان امکان پذیر نخواهد بود.

این در حالی است که طالبان از آگوست سال 2021 تا کنون محدودیت های زیادی را بر زنان و دختران افغانستان وضع کردند که با واکنش های زیادی از طرف جوامع جهانی و سازمانهای بین المللی شده است.

اما این واکنش ها همیشه دوگانه بوده است و در بسیاری موارد بر همکاری با طالبان تاکید شده است. در نشست شورای امنیت سازمان ملل در ماه دسامبر سال 2022 رُزا اوتابایوا در گزارش خود از وضعیت نگران کننده زنان و دختران در افغانستان خبر داد، اما همزمان از پیشرفت های طالبان در بخش اقتصادی تقدیر و از جهان خواهان همکاری های بیشتر با طالبان در بخش های اقتصادی شد که این خود یک نمونه از دوگانگی در صحبت های رئیس یوناما در افغانستان است.

از این قبیل نظریات ضد و نقیض می توان در برخورد کشور های همسایه افغانستان نیز قابل مشاهده است همانطور که نماینده پاکستان در سازمان ملل، در نشست شورای امنیت در ماه دسامبر، مشکل محدودیت زنان را یک معضل فرهنگی خواند. ازبکستان نیز بعد از تصمیمات طالبان بر منع زنان و دختران از کار و تحصیل و حضور آنها در دانشگاهها و دفاتر برای مدت طولانی سکوت کرد.

با تمام این اوصاف و گذشت زمان زیاد از تشدید محدودیت ها بر زنان افغانستان، مخصوصا منع زنان از کار در دفاتر غیر دولتی و سازمان های بین المللی روند کمک های بین المللی به مشکلات جدی مواجه شده است. سوالی که مطرح می شود این است که سازمان های کمک کننده و تطبیق و توزیع کننده کمک ها می توانند در برطرف کردن این محدودیت ها بر طالبان فشار وارد کنند و یا از شدت آنها بکاهند؟

در این باره خانم مونسه مبارز فعال حقوق زنان به اسپوتنیک افغانستان گفت که اگر فشار های جدی و صادقانه بر طالبان وارد شود، قطعا تأثیر گذار خواهد بود. همانطور که در دوره اول طالبان شورای امنیت سازمان ملل متحد در یک روز بیانیه صادر کردند که طالب تروریست است و باید بر علیه آنهاد مبارزه صورت بگیرد و در عرض دو هفته افغانستان را از حضور طالبان پاک کردند. از طرفی در بین طالبان و مردم افغانستان حساسیت های زیادی بوجود آمده است و در طول بیست سال گذشته تبلیغات زیادی بر علیه طالب صورت گرفت، چرا موقف سازمان های بین المللی و جامعه جهانی سیاسی و متغیر است؟

خانم مبارز اضافه کرد که: اگر سازمان های بین المللی فشار های جدی وارد کنند مثلا دفتر دوحه را ببندند، به شکل کلی سفر های طالبان بلاک شود، کمک های مالی که از مسیر کشور های مختلف به شکل نقدی به افغانستان انتقال پیدا می کند تا ثبات پولی افغانستان حفظ شود، تحت عنوان کمک های بشری مستقیما از طالبان حمایت صورت می گیرد، همه و همه اگر قطع شوند، تغییر طالبان حتمی است. تغییر بر طالبان فقط از راه اعمال فشار امکان پذیر است و نه از طریق تغییر باور ها، چرا که باور طالب از آدرس کشور های مشخص برنامه گیری و تطبیق می شود و بدین ترتیب طالب و هم حامیانشان در بیرون از مرز های افغانستان باید تحت فشار قرار بگیرند.

وی ادامه داد که دیدگاه طالب یک دیدگاه سیاسی است نه یک دیدگاه شرعی و اسلامی و دیدگاه سیاسی بر اساس منافع سیاسی قابل تغییر وتعدیل است. همانطور که تا یک و نیم سال قبل مبارزه خود را جهاد علیه امریکا می نامیدند و حالا در از هر استیج استفاده می کنند تا صدا بلند که آمریکا باید ما را به رسمیت بشناسد.

خانم مبارز ادامه داد که اگر مبارزه طالب اساس شرعی داشته باشد و در مقابل امریکا جهاد کرده باشد پس توقع آنها از آمریکا چیست؟ و اگر مدعی طالبان بر اساس دستور و فتوای دینی جنگیده باشد رابطه آنها با چین و مسکو چه معنی میتواند داشته باشد در صورتی که تمام این کشور ها اسلامی نیستند. دلیل این است که در صورتی که روابط آنها با امریکا خراب شده است و حالا به روسیه و چین رو آوردند.

خانم مبارز در ادامه گفت که طالبان یک وسیله هستند برای تمثیل و تأمین منافع کشور های ذینفع در افغانستان، به همین ترتیب آنها بر اساس آجندای بیرونی اقدام و عمل می کنند. بناً جامعه بین المللی اگر می خواهند که مبارزه صادقانه با طالبان داشته باشند باید سیاست های یک بام و دو هوا را کنار بگذارند، تعامل با طالبان را کنار بگذارند و یک مسیر مشخص مبارزاتی را تعریف کنند که با طالب هستند یا کنار مردم افغانستان؟

وی در ادامه سوالی مطرح کرد که تعریف سازمانها و جوامع بین المللی از تعامل و گفتگو با طالبان، موجودیت و فعالیت دفتر دوحه و توزیع کمک های بشر از طریق طالبان چیست؟ همه اینها به این معنی است که جامعه بین المللی با شکل غیر مستقیم با طالبان همکاری های دارند که باعث تقویت آنها می شوند.

خانم مبارز با مخاطب قرار دادن چهره ها و سازمان های بین المللی که از روحیه تعامل با طالبان دم میزنند سوال مطرح کرد که آیا شما در کشور های خودتان با تروریست تعامل می کنند؟ آیا دروازه های مکاتب و دانشگاهها به روی دخترانشان بسته باشد تعامل می کنند؟ آیا قتل های مرموز و بی عزتی و تجاوز بر مردمشان جریان داشته باشد تعامل می کنند؟ هرگز تعامل نمی کنند و اقدام می کنند.

خانم مبارز در ادامه گفت این طالبان همان زندانیان گوانتانومو هستند که برای سرشان جایزه تعیین شده بود و به شکل بسیار فجیع دستگیر می کردند. حالا همان جنایتکاران و جرمین و تروریست ها بازیگر سیاسی در جغرافیای افغانستان و سطح منطقه ای و بین المللی هستند. و جامعه و شخصیت های بین المللی( تام وست، رینا امیری، اوتانبایوا، اتحادیه اروپا) بجای شنیدن صدای زنان افغانستان با طالبان صحبت می کنند.

خانم مبارز در آخر گفت اگر واقعا صداقت در کار باشد نیازی به تهدید طالب با گزینه نظامی هم نیست. فشار های جدی و قاطعانه بر طالبانکه باعث این شود که طالبان خود را در مرز نابودی ببینند، قطعا باعث تغییر چشمگیر در طالبان خواهد شد.