خودکامگی پاکستان و درماندگی افغانستان

حسن نیتی که بارها افغانستان برای به نتیجه رسیدن مذاکرات صلح نشان داد با تمسخر اسلام آباد تبدیل به راکت و انتحاری بر مردم شد و حال چرا مقام های افغانستان همچنان تمایل به مذاکره با این کشور دارند؟

به گزارش اسپوتنیک به نقل از شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، کرزی و غنی به خوبی نشان دادند که وجود رهبران ضعیف بر یک کشور بزرگترین دلیل سرافکندگی یک کشور و تحقیر یک ملت است، گفتگوهای صدباره افغانستان هیچ گاه به نتیجه ای جز جنگ و تروریست نخواهد رسید تا زمانی که پاکستان برقرار باشد و حامیانی چون امریکا و انگلستان داشته باشد.

پاکستان برنده خودکامه بازی صلح است و افغانستان بازنده همیشگی و در این میان هر روز بر دامنه جنگ افزوده می شود و مردم بیشتری به کام مرگ تروریستانِ پاکستان می رود و دولتمردان همچنان با اشتیاق به سوی هر مذاکره ای رفته تا مطیع بودن را نشان دهند.

مشاوران امنیت ملی افغانستان و پاکستان روزهای چهارشنبه و پنجشنیه هفته گذشته به میزبانی انگستان در خصوص صلح گفتگو کردند و سرتاج عزیز گفته است که پاکستان حاضر به حل تمامی مسایل با نظرداشت صلح و ثبات منطقه ای می باشد.

گفته های کذب که بارها و بارها می گویند و مقام های افغانستان نیز دم از همراهی و برنامه های مشترک می زنند اما هیچ اقدامی حتی در قبال حمله های راکتی پاکستان بر خاک کشور که بی دلیل، جان مردم بی گناه را می گیرد، نمی کنند.

حکومت افغانستان رعایت توافقنامه صلح از جانب پاکستان را شرط بازگشت به گفتگوهای صلح عنوان کرده بود اما به مانند سال های گذشته نه تنها اسلام آباد بر حمایت از طالبان ادامه داد بلکه با اعمال فشار و خشونت بر مهاجران افغانستان در این کشور و بستن مرز تورخم، قدرت خود را به رخ کابل کشید.

مناسبات سیاسی میان دو کشور از زمان تشکیل پاکستان نوسانات بسیار داشته و معاهده دیورند بزرگترین بهانه به دست اسلام آباد داد تا افغانستان را در جنگ افراط گری و تروریسم فرو برده و با سلاحِ طالبان جنگی مدام بر کشور را تحمیل کند.

گسترده شدن میدان جنگ، افزایش حمله های طالبان و انتحاری های هر روزه افغانستان عملا کارشکنی های پاکستان را نشان می دهد که با وجود حمایت همه جانبه از تروریستانِ طالب اما از سوی هیچ یک از کشورهای قدرتمند جهان به خصوص امریکا مورد فشار قرار نمی گیرد.

منافع مشترکی انگلیس و امریکا در پاکستان باعث شده است که در پی دفع هر خطر بر حکومت اسلام آباد باشند و کشوری ضعیف و بی ثباتی به مانند افغانستان نه توانی برای مقابله دارد و نه برخوردار از حامی قدرتمند!.

حال، چرا گفتگوی صلحی دیگر باید صورت گیرد زمانی که صدها گفتگوی گذشته به جنگ و ناامنی رسیده و پاکستان هیچ گاه تغییری در سیاست خود در قبال افغانستان نخواهد داد؟

کلاف سردهمی که دیورند نامیده می شود تنها بهانه اسلام آباد برای شعله ور کردن جنگ در افغانستان است، حکومت باید به طور قاطع خواستار بسته شدن مرز بر روی افراط گرایان پاکستانی و قطع حمایت این کشور از تروریستان باشد.

با این وجود، دیگر نیازی به هیچ مذاکره و گفتگوی میان دو کشور نیست زیرا صدها گفتگوی گذشته نتیجه ای جز گستاخی هر چه بیشتر پاکستان از حمله های راکتی بر مردم بی گناه ننگرهار تا به خاک و خون کشیدن هر روزه کابل و جنگی مدام ندارد.

از سوی دیگر، چشم پوشی های جهانی نسبت به سیاست تروریست پرور پاکستان، همان منفعت های مشترک در برقراری تروریست و هراس در منطقه می باشد و باید طالبی در افغانستان خون بپا کند که ثروت در این آشوب به یغما برود، معادن خالی، کمک ها راهی فساد شود و چنین تجارت مواد مخدر به رونق برسد.
و پاکستان به افغانستانی دست یابد آماده برای حکومتی افراط گر و منبعی برای تروریستان.

جناح و تباری بودن مقام های بلندپایه، تنها دلیل سرافکندگی افغانستان است و پایمال شدن عزت مردم و تا زمانی که این روند تغییر نیابد: طالبان با چند صد نیرو توانایی بازگرداندن حکومت خود را دارند، مردم در راکت های پاکستان کشته و مهاجران در خشم سربازن پاکستانی مجروح و زندانی می شوند و ثبات برای همیشه رخت بسته و سرافکندگی می ماند.