خالده زنی بیجا شده است که از ولسوالی درزاب، به مرکز ولایت جوزجان فرار کرده است. او در گفتگو با اسپوتنیک می‌گوید:
«از طرف شب هم نمیتوانیم که اجناس و مال خود را با خود بیاوریم و با موترسایکل فرار کردیم و اگر کسی بخواهد که از ولسوالی فرار کند، داعش اجازه نمیدهد که جنس خود را ببرند. داعش به زور از مردم آب و نان طلب میکند، دختران جوان را با خود می‌برند در حالی‌که این داعشیان خود زن و دختر دارند زنان و دختران مردم را با خود برده و به زور نکاح می‌کنند. حتی اطفال کم سن و سال را بدست شان تفنگ داده و بزور به جنگ سوق میدهند، هر آنکسی که از حکم آنان سر پیچی کنند با شمشیر و با تفنگ زده میکشند، مردمی زیادی مجبور شدند که از ترس جانشان با آنان یک‌جا شوند و در برابر دولت و طالبان به نفع آنان جنگ کنند. از بسکه این گروه بالای ما مردم ظلم کردند ناگزیر شب هنگام ما فرار کردیم و به اینجا رسیدیم. آن‌ها زور دارند و ما هیچ‌کاری نمیتوانیم».
فیض الله یکی دیگر از این بیجا شدگان می‌گوید:
«جنگ بالای ما مردم تحمیل شده است و امنیت نداشتیم زیرا جنگ بین حکومت و داعش وجود داشت و داعشیان از خانه‌های مردم به عنوان سنگر استفاده می‌کردند، حکومت هم توانایی آن را نداشت تا از ملت خود محافظت کند به این دلیل است که مردم آواره شدند».
محمد غلام، جنگ شدید و سنگر گرفتن داعش در خانه‌های مردم را دلیل بیجا شدن خود می‌داند و از وضعیت زندگی شکایت دارد:
«جنگ بین داعش و طالبان شروع شد و دعشیان در خانه‌های ما سنگر گرفتند و از طرف مقابل هم طالبان با پرتاب هاوان بالای داعش حمله کردند یک زن در خانۀ ما زخمی شد و یک قسمتی از حویلی ما را هم تخریب کردند. بالآخره داعشیان برای ما گفتند که بروید تا کشته نشوید و ما یک هفته را منزل کردیم تا از درزآب به اینجا رسیدیم و حالا چهار فامیلی که آواره شده ایم در یک اتاق زندگی می‌کنیم و هیچ چیزی از زندگی خود را با خود آورده نتوانستیم، نه لباس برای پوشیدن داریم و نه چیزی برای خوردن. درحالی‌که زخمی هم داریم و هیچ فردی به عنوان نمایندۀ حکومت از ما پرسان نکرده است و داکتری در اینجا نیست که ما بتوانیم مریض خود را برایش نشان بدهیم، زیرا نه پول داریم و نه واسطه. من در ولسوالی درزاب مزدورکاری می‌کردم و شب به خانوادۀ خود غذا می‌بردم و حالا که نه پول است و نه غذا، هیچ نمیدانم که چی باید کنم».
در همین حال، یکی دیگر از زنان بیجا شده که نخواست نامی از وی گرفته شود، داستان فرار از چنگ داعشیان را چنین بیان میکند:
«من دو پسر و چهار دختر دارم که یک پسرم در هلمند سرباز است و یک دخترم نیز عروسی کرده است، یک پسر دیگرم در منطقه تحت ادارۀ داعش در یک خانه زندگی میکرد و داعش پسرم را بالای یک کوه برده و کشتند و تا هنوز جسدش را هم به ما تسلیم نکرده‌اند. داعش به اقسام مختلف بالای مردم ظلم میکند و حکومت هیچ خبر هم ندارد و تا هنوز در قسمت تامین امنیت مردم هیچ توجه‌یی نکرده است. داعش زن مردم را برد، بچه مردم را برد و کشت، دهقان مردم را برده و کشت، قانونی وجود ندارد و داعش هر قسم ظلم میکند بالای مردم، ولی حکومتی نیست تا تامین امنیت کند برای مردم. زیرا هر کی اگر توانست که امنیت خود را بگیرد خوب، اگر نتوانست حکومتی وجود ندارد تا امنیت مردم را تامین نماید».
افزایش روزافزون جنایت‌های داعش در افغانستان و خاموشی جامعۀ جهانی و حکومت افغانستان در قبال این جنایات سوالاتی زیادی را به بار آورده است.
چندی قبل احمدضیا مسعود نمایندۀ فوق العاده پیشین رییس جمهور در گفتگوی ویژه با اسپوتنیک، سران حکومت افغانستان را در قبال حمایت گروه های تروریستی در افغانستان محکوم نموده و گفته بود که کسانی در ارگ هستند بجای این‌که در از بین بردن گروه‌های تروریستی بکوشند طر مسایل قومی و زبانی از این گروه‌ها حمایت می‌کنند.
