لیزی وید (Lizzie Wade) در مقاله منتشره در نشریه Science (امریکا) می نویسد، رومیان در اوایل دوره و پس از فروپاشی امپراطوری غربی در قرن چهارم میلادی با سایر ساکنان اروپای غربی رابطه ژنتیکی داشتند. اما معلوم شد که بیشتر رومیان از نمونه دوره امپراتوری از مدیترانه شرقی یا خاورمیانه آمده اند. گیدو باربووانی (Guido Barbujani)، متخصص ژنتیک جمعیت در پوهنتون فرارا در ایتالیا ، گفت: "در آن روزها، روم شبیه نیویورک بود ... مکانی که مردم از سراسر جهان به آنجا می آیند." او در مطالعه شرکت نداشت. کایل هارپر (Kyle Harper)، مورخ روم باستان از پوهنتون اوکلاهما در نورمن گفت: "این کار پیشتاز در حال پر کردن خلاهای تاریخ است."
در تحقیقات که در مجله Science منتشر شده، 12 هزار سال تاریخ را با نمونه ژنوم 127 نفر از 29 مقبره در روم و مناطق اطراف آن نشان می دهد. آلفردو کوپا (Alfredo Coppa)، بیولوجست انسان شناس در پوهنتون لا ساپینزا روم، صدها نمونه از ده ها مورد از کاوش های قبلی را مورد مطالعه قرار داده است. ران پیناسی (Ron Pinhasi) از پوهنتون ویانا از استخوان های حس شنوایی اسکلتها DNA استخراج کرد و جاناتان پریچارد (Jonathan Pritchard)، متخصص ژنتیک جمعیت از پوهنتون استنفورد، توالی و تحلیل DNA را انجام داده است.
قدیم ترین ژنوم ها از سه شکارچی جمع آوری شده که از 9 هزار تا 12 هزار سال پیش زندگی می کردند و از نظر ژنتیکی شبیه به همتایان اروپایی خود بودند. ژنومهای بعدی نشان داد كه رومیان با بقیه اروپا همگام بودند: ژنتیك كل منطقه با هجوم كشاورزان اولیه از اناتولی (ترکیه امروزی) تغییر یافته است.
كریستینا كیلگروو (Kristina Killgrove)، بیولوجست و متخصص روم باستان از پوهنتون كارولینای شمالی در چاپل هیل كه در این تحقیق شرکت نداشت، می گوید: اما از سال 900 قبل از میلاد تا 200 قبل از میلاد روم راه خود را در پیش گرفته است. در همان زمان بود كه روم از یك شهر كوچك به یك شهر بزرگ مبدل گشت. رشد سریع، ظاهراً با مهاجرت به مقیاس بزرگ همراه بود - این امر توسط ژنوم 11 نفر از این دوره تأیید می شود. علایم ژنتیکی برخی شبیه به ایتالیایی های معاصر است، در حالی که علایم دیگران نشان دهنده منشاء آنها از خاورمیانه و شمال افریقا است.
هنگامی که روم به امپراطوری مبدل گشت، تنوع قومی فقط شدت گرفت. بین 27 سال قبل از میلاد تا 300 سال قبل از میلاد این شهر پایتخت امپراتوری با جمعیت 50 تا 90 میلیون نفر بود که از افریقای شمالی تا انگلیس و خاورمیانه امتداد داشت. جمعیت این شهر از یک میلیون نفر تجاوز نمده بود. به گفته پینهاشی، تنوع ژنتیکی اصلاً حیرت انگیز بود.
اما وقتی که امپراتوری به دو قسمت تقسیم شد و پایتخت شرقی در قرن چهارم پیش از میلاد به قسطنطنیه (اکنون استانبول، ترکیه) منتقل شد، تنوع روم کاهش یافت. مسیرهای تجاری مردم و کالاها را به سمت پایتخت جدید بردند و بیماری های واگیرها و تهاجمات جمعیت روم را به 100 هزار نفر کاهش داد. روم به تدریج ارتباط ژنتیکی شدیدی را با مدیترانه شرقی و خاورمیانه از دست داد. در قرون وسطی، ساکنان این شهر دوباره از نظر ژنتیکی به جمعیت اروپا شباهت داشتند.
پریچارد می گوید: "بسیاری از مردم فکر می کنند مهاجرت زیاد که امروز می بینیم چیز جدیدی است. اما از DNA باستان، واضح است که جمعیت قبلاً با سرعت بسیار زیادی مخلوط شده بود".
