کیسی چوک (Casey Chalk) در مقاله خود در نشریه The American Conservative (امریکا) می نویسد، سپس این کتاب توسط انتشاراتی مانند Economist، Financial Times وWashington Post حقیقی اعلام شد - زیرا این مقاله نظر ویگ های اولیه انگلیسی در مورد تاریخ را بیان می کرد: این امر دینامیزم و فردگرایی جهان انگلیسی-امریکایی ستایش می کرد. سپس آنها این کتاب را به عنوان یکی از بهترین کتاب های غیر هنری سال - موفقیت در حوزه غیر داستانی - اعلام کردند.
و اکنون 13 سال می گذرد. در این مدت، پیشرفت گرایی و فردگرایی لیبرال که مید خیلی ستایش می کرد، نه تنها قادر به حل مشکلات ما - درگیر شدن در درگیری های خارجی جدید، نابودی خانواده، انواع مختلف اعتیاد به مواد مخدر، سیاست ناکام هویت نژادی - نبود. ناتوانی در کنار آمدن با آنها تنها بخشی از شکست های مترقی بودن و فردگرایی است. این کلمات خودشان - "ایمان به پیشرفت" و "فردگرایی" به یک معنا پیوندی ناگسستنی با رنجهای انسانی دارند، جایی که این کلمات به صدا در می آید، مردم آسیب می بینند.
مید در سالهای پایانی سلطنت رئیس جمهور بوش، کتاب خود "خدا و طلا" را منتشر کرد. بعد از حملات 11 سپتامبر سال 2001، تمرکز رئیس جمهور از اصلاحات آموزشی (به یاد داشته باشید شعار "یک کودک هم - فراموش نشده است؟") به یک سیاست خارجی تهاجمی تبدیل شد. نکته این سیاست ایجاد دموکراسی لیبرال در سراسر جهان بود. تا سال 2007 تعداد سربازان آمریکایی در عراق به 150 هزار نفر رسید. بسیاری از آنها وظیفه غیرقابل فهم برای امریكایی ها را اجرا می كردند - لازم بود كه قیام مسلمانان سنی را سرکوب كنند، زیرا آنها "حکومت ائتلافی" نوری المالکی صدراعظم عراق را در سال های 2006-2014 تهدید می کردند. در همان سالها، 25000 GI امریکایی در افغانستان از دموکراسی شکننده به رهبری حامد کرزی دفاع می کردند و 15 هزار سرباز متحدین انگلیسی زبان ما: از انگلیس، استرالیا، کانادا و نیوزلند به آنها کمک کردند.
یک تحقیق در سال 2020 نشان داد که واشنگتن، مجموعاً و به طور کلی، بیش از 2 تریلیون دالر درای جنگ عراق مصرف کرده که به طور متوسط 8 هزار دالر به هر یک از مالیه دهندگان امریکایی می رسد. 2 تریلیون دیگر در افغانستان مصرف شده است. و اکنون پس از گذشت 13 سال، عراق یکی از ناپایدارترین کشورهای منطقه است. در حالی که افغانستان هنوز هم کشور خشونت بار، به رهبری دولت مرکزی فاسد و بی ارزش است که مانند گذشته توسط طالبان تهدید می شود.
در هر دوی این کشورها، تلفات اردوی امریكا به 60 هزار نفر رسیده است كه افراد مبتلا به بیماری های روانی که از سندرم پس از جنگ رنج می برند، به شمار نمی آیند. علاوه بر این، از سال 007 ، سیاست خارجی ایالات متحده لیبیا، سوریه و یمن را بی ثبات کرده است و این بی ثباتی به فاجعه انسانی منجر شده و به آواره شدن میلیون ها پناهنده منجر شده است. این پناهندگان اکنون تهدید تغییر کامل هویت ملی ملل اروپایی را به بار آورده و در میان آنها اقامت گزیده: ظاهراً تغییرات بدتر در سیاست و فرهنگ این کشورهای اروپایی غیر قابل برگشت خواهد بود.
مید سپس اظهار داشت، هفت سال پیش، این دیدگاه که غرب می تواند افراط گرایی اسلامی را در خود همگرا سازد، آن را برای اهداف غربی خود تطبیق دهد. بنابراین، امروز افراط گرایی اسلامی - تهدید جهانی حتی بیشتر از زمان حمله تروریستی 11 سپتامبر سال 2001 است که تابع هیچگونه اثرگزاری نیست. کافی است تهدید روزافزون اسلامی را در مواجهه با دولت به اصطلاح اسلامی (سازمان تروریستی ممنوع در فدراسیون روسیه – تبصره مدیریت مسوول)، و همچنین گسترش مدارس وهابی که توسط عربستان سعودی در سراسر جهان تأمین می شود، یادآوری نمود.
با وجود این، والتر راسل مید انقطاع دوره ای در زندگی اجتماعی و اقتصادی را به عنوان همراهان اجتناب ناپذیر نام نهاد "دینامیک" ضروری برای سعادت انسان می بیند. شاید به یک معنا، او برحق باشد: اگر جامعه به دنبال رشد و پیشرفت نباشد، به مرگ خود نزدیک می شود. اما سوال این است: آیا تغییرات چشمگیر امریكا كه در طول دو نسل گذشته تجربه كرده اند، آنقدر "ناپیوسته" نبودند كه تمام آزمایش دموکراتیک ما خدشه دار شود؟ نارضایتی اجتماعی و اقتصادی، احساس ناامیدی عمومی، به سطح تبانی رسیده است. پیشرفت گرایی (ایمان به پیشرفت) و فردگرایی - دو ستونی که به گفته مید پایه و اساس موفقیت انگلیسی و امریکایی – به مثابه راه حل های موثق برای مشکلات پیش روی ملت ما به نظر نمی رسند. اصلاً آنها راه حل معلوم نمی شوند، بلکه علل مشکلات ما هستند. اصولی که براساس آن شما باید بیشتر از زندگی خود درمورد زندگی همسایه نزدیک خود، نسبت به آن که مشکلات سایر کشورها را حل کنید، مراقبت نمائید. اما مید واقعاً در این مورد برحق است، پس این تزس او در این باره است که ما برای زنده ماندن به خدا نیاز داریم.
