جولیو بوکالیتی (Giulio Boccaletti) در مطلب منتشره در نشریه Project Syndicate (امریکا) می نویسد، موسون آسیا شرقی تابستان امسال بر چین ضربه سختی وارد کرد. تا پایان ماه جولای، هشدارهای مربوط به آبخیزی ها برای 433 رودخانه صادر شده، هزاران خانه و مشاغل نابود شد و میلیون ها نفر در معرض خطر از دست دادن خانه های خود قرار داشتند. سطح آب در جهیل پویانگ، بزرگترین جهیل آب شیرین چین، به رکورد 22.6 متر رسید و مقامات ولایت شرقی جیانگشی (با جمعیت 45 میلیون نفری) را وادار به تحمیل اقدامات "زمان جنگ" کرد. شهروندان چین در مدت بیش از 20 سال با چنین مقیاس حوادث روبرو نه شده بودند، اما به احتمال زیاد این فقط آغاز است.
سیل های ویرانگر چیز جدیدی برای چین نیست که هزاران سال قدرت رودخانه های آن را می شناسد. تاریخ نشان داده است که ثبات سیاسی در یک کشور غالبا به توانایی دولت در مهار ساختن رودخانه ها بستگی دارد. آخرین باری که چین با سیل های فاجعه بار روبرو شد (این اتفاق در سال 1998 رخ داد)، بیش از سه هزار نفر جان باختند، 15 میلیون نفر بی خانمان شدند و ضررهای اقتصادی به 24 میلیارد دالر رسید. دولت چین با درک اهمیت سیاسی سیلاب ها، اقدام به اتخاذ تدابیر جدید (از سرمایه گذاری های زیرساختی تا اصلاحات مربوط به استفاده از اراضی) برای جلوگیری از وقوع دوباره حوادث مشابه کرده است.
از آن زمان، از برکت تلاش خود برای نوسازی و صنعتی شدن پیشرفته، چین به دومین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شده است. یکی از اصلی ترین عواملی که باعث موفقیت آن شده، میزان باورنکردنی زیرساخت رودخانه بود. در طول 20 سال گذشته، چین سیستم های رودخانه ای خود را به مقیاس بی سابقه ای، نه تنها برای جلوگیری از تکرار وقایع سال 1998، بلکه برای تولید برق کافی برای صنعتی شدن بیشتر بازسازی کرده است.
در نتیجه، آب رودخانه یانگ تزی امروز در میان آبشار های بی سابقه بند ها و تأسیسات زیربنایی به مقیاس جهانی جاری می شود. مروارید تاج این سیستم «بند سه دره»، بزرگترین بند جهان است. این به ویژه برای کاهش اوج سیلاب ها طراحی شده است.
در سال 2010، یک پدیده غیر معمولی سیکلون «لا-نینیا) در شرق اقیانوس آرام بند که نو به بهره برداری سپرده شده بود با اولین آزمایش بزرگ روبرو ساخت. در جولای همان سال، ذخیره آن مقابله با جریان آب به میزان 70 هزار متر مکعب در ثانیه بود. در نتیجه سطح آب چهار متر افزایش یافت، اما بند زنده ماند و از بروز فاجعه جلوگیری نمود. این یک سیگنال بود که چین اکنون می تواند با آرامش بخوابد و کاملاً متقاعد شود که یانگ تزی مهار شده است.
کاملاً مشخص نیست که چگونه اوضاع در چین انکشاف خواهد یافت. برای مقابله با این بحران، حتی یک اشتباه جزئی از سوی مقامات چینی نیاز به تجدید نظر در رویکردهای فعلی آنها در زمینه مدیریت آب دارد. درس های قرن بیستم مشخص است. رودخانه ها قابل کنترل هستند، اما آنها قابل کنترل نیستند و بدون شک به دلیل تغییرات اقلیمی به طور فزاینده ای کنترل نمی شوند.
بقیه جهان باید به آنچه در حوضه رودخانه یانگ تزی اتفاق می افتد توجه جدی داشته باشند. بخوبی معلوم است که بحرانهای ساحلی تمایل به تشدید تنش های اجتماعی و بی ثباتی سیاسی دارند. و عواقب سیلاب های فاجعه بار در چین نه تنها این کشور را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
