امریکا روسیه و چین را به پیوستن به مشارکت ماورای بحرالکاهل در صورت دعوت میکند، اگر انها به همکاری ازادانه اماده باشند. این مطلب را جان کری وزیر خارجه امریکا اعلام داشت.
اندری فیسیون کارشناس مکتب عالی اقتصاد فکر میکند که دعوت روسیه و چین به شیوه بسیار پرطمتراق اعلام شد، ولی، ظاهراً، ان بیشتر به جواب رد محاسبه شده است:
پیشنهاد، واقعاً هم، انقدر غیرمنتظره و مستقیم بود که میتوان تعجب کرد. و میتوان پیشبینی کرد که این پیشنهاد به ارتباط این توقع صورت گرفته که روسیه از پذیرفتن ان امتناع خواهد ورزید. انگاه میتوان بر این واقعیت استناد کرد که گویا روسیه یکبار دیگر ماهیت انفرادیت خود را تبارز داد و او نمی خواهد در خانواده برادرانه ملل شامل گردد و غیره. اگر چه در حال حاضر چنین موافقت نامه ها میتوانند روسیه را از ان عرصه های بین المللی عقب بزند، جای که خود را کاملاً مطمئین احساس میکند. از همینرو این پیشنهاد مطلقاً اعلامیوی است که بر مبنای محاسبه امتناع احتمالی روسیه و همچنان چین صورت گرفته است. به خاطریکه برای چین نیز چنین مشارکت اقتصادی به معنی ضرورت از دست دادن بسیاری چیزها، تا سرحد استقلال اقتصادی می باشد. از همینرو، پیشنهاد در هر دو صورت خالصاً تبلیغاتی بود.
اندری فیسیون معتقد است، محدودیت های که بر روسیه در صورت پیوستن ان به مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل وضع میشدند، برای روسیه به معنی نه تنها خسارات، بلکه تبارز وابستگی به امریکا و سرمایه چند ملیتی می بود:
در ماهیت امر، مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل هم در ناحیه اقیانوس ارام، دقیقاً مانند مشارکت ماورای اتلانتیک، در حال حاضر در مرحله هماهنگی قرار دارد و این همه، قبل از همه، به نفع امریکا می باشد. این فقط در حرف برادری سراسری جهانی تاجران معلوم میشود که به انها امکان دادن چیزهای به یک دیگر فراهم می سازد که به تنهایی انجام ان به مراتب دشوارتر می بود. یعنی انتقال کالا از طریق موانع گمرکی و رساندن انها تا بازارهای کشورهای دیگر دشوارتر میشود. ولی در واقعیت امر این برای کشورهای عضو به معنی وابستگی کامل به تحمیل قواعد امریکا می باشد. از همینرو اسناد ایجاد مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل که در فضای اشد محرم تدوین شده، باعث اعتماد محافل وسیع اجتماعی نمی گردند.
رئیس جمهور امریکا در مورد امضای موافقت نامه راجع به مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل بیش از حد صادق بود و راساً کشورهای دیگر عضو را از هرگونه تخیل در باره مشارکت متساوی الحقوق برحذر داشت. بارک اوباما رئیس جمهور امریکا، ضمن تبصره بر ایجاد مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل در محضر عام اعلام داشت که واشنگتن اجازه نخواهد داد، تا کشورهای مانند چین قواعد اقتصاد جهانی را بنویسد؛ این قواعد را باید امریکا بنویسد. از همینرو اعلامیه های که به تعقیب این در باره دعوت روسیه و چین در باره شمول در مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل صورت گرفتند، غیرمنطقی و تا اندازه زیادی به ارزوی تفرقه اندازی در بین رقبای جیوپولیتیکی امریکا شباهت دارند.
کارشناسان میگویند که تجلیل پیروزی در واشنگتن هنوز قبل از وقت است. در تاریخ 3 نوامبر در سیول اولین گردهمایی جاپان، کوریای جنوبی و چین بعد از وقفه تقریباً چهار ساله خاتمه یافت که در ان شرکت کنندگان نه تنها در باره همکاری در باره مسایل موقف عاری از سلاح هستوی جزیره نمای کوریا، بلکه حرکت بسوی ناحیه تجارت ازاد توافق نمودند. برعلاوه این، چین همین اکنون با استرالیا، زیلاند جدید، چیلی، پیرو و سینگاپور و همچنان موافقت نامه های مشابه با کشورهای دیگر عقد نموده است. برای عده از انها چین شریک عمده تجارتی شمرده میشود. در عین حال در این موافقت نامه ها با چین انچه وجود دارد که به خاطر ان شرکای کوچک امریکا به مشارکت تجارتی ماورای بحرالکاهل پیوسته اند و ان صدور بدون محصول گمرکی کالای انها می باشد.
ولی یک نقطه دیگر نیز وجود دارد که در حال حاضر اعلام نمی شود، ولی بسیار مهم است: به تفاوت از امریکا، چین کنترول همگانی را بر قوانین زیادی مالی و غیره کشورهای عضو مطالبه نمی کند. اکثریت معاملات در چارچوب اتحادیه های تجارتی — اقتصادی با شرکت چین توسط کمپنی های جداگانه عقد میشوند که برای انها انتخاب بین قواعد سختگیرانه و نرمتر — حرف پوچ نیست. راه ابریشم که پیکن پیشکش نموده میتواند به انها احساس همین نیروی نرم بدهد، نه تحمیل اعلام شده امریکا. این امر به خاطری نیز بسیار مهم است که رکود کنونی رهبری جهانی امریکا قسماً از عادت امریکا در مورد تحمیل قواعد برخورد خود بر همه ناشی گردیده است.
