شاهدان عینی اعمال تروریستی در بلجیم: «انفجارات در بروکسل – بزرگترین فاجعه بعد از جنگ جهانی دوم»

طوریکه خبرگزاری «سپوتنیک» خبر داد، صبح روز 22 مارچ در میدان هوایی زاوینتیم پایتخت بلجیم دو انفجار قوی رخ داد. بعداً دو عمل تروریستی در ستیشن های مالبیک و شومان میترو صورت گرفتند. طبق آخرین معلومات، 34 نفر کشته و بیش از 200 نفر زخمی شده اند.

امیر کیر نماینده بروکسل و رئیس اداره سین — ژوس — تین — نودی — یکی از 19 ناحیه پایتخت بروکسل، در فاصله 500 متری ستیشن میترو قرار داشت.
امیر میگوید:" در بروکسل فضای ترس و تشنج تصورناشدنی حکمفرما است. انفجارات که در میدان هوایی و میترو رخ دادند، به بزرگترین تراژیدی برای بلجیم از زمان جنگ جهانی دوم مبدل گشتند. این روز فاجعه بار برای بروکسل و تمام کشور است. کشور برای اولین بار با تهدید تروریستی چنین مقیاس روبرو گردید. در آینده نزدیک در پارلمان جلسه برگزار خواهد شد که در جریان آن مسایل مربوط به تامین امنیت مورد بحث قرار خواهند گرفت. ما قصد داریم سیاست حکومت را در باره این مساله مورد انتقاد قرار دهیم. کار زیادی در پیشرو قرار دارد، تا به علل این حوادث پی برد".
به زودی بعد از انفجارات مقامات کشور اعلامیه رسمی ایراد کردند، دسترسی بر انتیرنیت مانند گذشته حفظ شده بود، ممنوعیت بر تنویر اطلاعات، مربوط به اعمال تروریستی در میدان هوایی و میترو وضع نشد. مردم به آسانی از شبکه ها اطلاعات بدست اورده میتوانستند. ولی در ترکیه جریانات مشابه بصورت کاملاً متفاوت رخ میدهند. بهادر کالی آغاسی رئیس اتحادیه صنعتگران و متشبیثین تریکه وضع راجع به مطلع ساختن مردن راجع به اعمال تروریستی در بلجیم با وضع مشابه در ترکیه، جای که چندی قبل اعمال تروریستی رخ دادند، مقایسه نمود. به گفته کالی آغاسی، عکس العمل مردم در هردو کشور یکسان است، ولی ستراتیژی برخورد رهبری در حالات بحرانی بصورت بنیادی از هم تفاوت دارد.
امیر نماینده بروکسل و رئیس اداره سین — ژوس — تین — نودی در اخیر گفت: "بعد از انفجارات در بروکسل به رسانه ها سفارش شده بود که از تنویر مستقیم جریان تحقیق خودداری ورزند. نه بیشتر از این. من در منطقه بی اوغلوی استانبول، جای که در روز شنبه گذشته انفجار رخ داد، حضور داشتم و دیدم که عکس العمل مردم چگونه از وارخطایی تا بی تفاوتی و برعکس تغییر میکند. برخورد مردم در حالات بحرانی در تمام کشورها یکسان است. ابتدا انفجار، بعداً، خاموشی، بعداً فریادها، زنگ های تیلفون، صدای الارم امبولانس ها و موترهای پولیس. این تکان های اولیه انسانی — دفاع از خود و بعداً کمک به نزدیکان اند. بعداً تفاوت ها تبارز میکنند. من اینها را «شیوه برخورد ترکی در حالات بحرانی» و «نوع اروپایی عملکرد در حالات بحرانی» می نامم. ترکیه باید درمورد این مساله بصورت انتقاد از خود کار کند و اخلاق اجتماعی را درک نماید. در اروپا سیاستمدارن در شبکه های اجتماعی مورد انتقاد قرار میگیرند، ولی هیچکس کسی را توهین نمی کند. بعد از اعمال تروریستی مقامات و مردم اختلافات، دشمنی و قطبی شدن را فراموش میکنند. برخلاف این در ترکیه در شرایط مشابه بین رهبری کشور و مخالفان آن جدال های بی مفهم و غیرضروری لفظی، زورآزمایی ها بروز میکنند که وقت گرنبها را ضایع میکنند".