او بعد از سفر به «LENTA.RU» راجع به مراسم ودوئید، جنگ های گروه های جنایتکار، سرگرمی های جوانان محلی و راجع به این معلومات داد که چگونه میتوان در هایتی برای چند هفته زندگی کرد و به زومبی مبدل نگردید.
«این محل نفرین شده است…»، — مرد روس که 16 سال در کوبای ناخوشبخت زندگی میکند و کارابین را خوبتر از مسکو می شناسد، زمانیکه دانست که من به فقیرترین، خطرناکترین و بی ثبات ترین کشور نیم کره غربی میروم، با من اظهار همدردی نمود.
شبکه های Google و YouTube تصاویر خیابان های تخریب شده به اثر زلزله، قبرستان های جمعی قربانیان آن، برخوردهای کتلوی به خاطر غذا و در عین حال احصائیه مرگ و میر به اثر شیوع امراض واگیر منتشر می سازند.
«اگر تو در خیابان در هایتی میروی و تو ساعت خوب بند دستی به دست داری، آن را از دست تو باز نمی کنند — فقط دست تو را با این ساعت توسط کارد قطع میکنند»، در این باره جوان از باربادوس معلومات داد و من میدانم که لغو پرواز به من در شب قبل از پرواز به چه بهای تمام خواهد شد.
من پروژه مستند « میخواهم به خانه برگردم» — سریال راجع به زندگی مردم در محلات و کشورهای با شهرت بد فلمبرداری میکنم. هایتی تا به حال در صدر شهرت بد قرار دارد و حتی از پاکستان (جای که من موسم اولی شوو را فلمبرداری کردم و در واقع خود را مانند مهمان نزد کاکای سکه احساس میکردم) نیز پیش می باشد. با تصدیق واکسین تب زرد به میز راجستر میروم و از رادیو می شنوم:« طوفان مخرب فاجعه بار مارییا با شدت پنج درجه، باعث تخریبات در دومینیکان و پورتو-ریکو گردیده و بسوی هایتی در حرکت است». باخود گفتم، چقدر خوب، ما همراه هستیم.
بارش شدید بر بام آهن چادر خانه چنان به شدت می بارد که خود را در قطی فلزی احساس میکنی که بر آن توسط سوته چوب ضربات وارد می سازند. من پرسیدم — اگر فردا زمین با سیاره نیبیرو تصادم کند، چه خواهد شد؟ «هیچ چه، فقط باید انتظار کشید. خدا همه را نجات میدهد». من دقیقاً به موقع آمدم.
بعد از زلزله سال 2010 آشنای من ستیفان چند ماه به صفت مترجم برای هیات خیریه چین کار میکرد. آنگاه اجساد هنوز در شهر، مانند ماهیان مرده افتاده بودند و باید پیوسته از آنها رد میشد. در ویدیو تصاویر وحشتناک چند دقیقه بعد از زلزله فلمبرداری شده که در آنها باشندگان هایتی به خیابان ها ریختند، تا شاهد ظهور حضرت عیسی باشند. در آن لحظه آنها باور داشتند که این روز محشر و قیامت است.
من باید صحنه ها را فلمبرداری میکردم و قهرمانان را برای مصاحبه جستجو مینمودم، ولی برای پنجمین روز من در خیابان ها گردش میکنم و نمی دانم که چه کار کنم. به مجرد که من کمره را از تبراق بیرون می آورم، از هر طرف سرو صداهای خشونت بار با حرکات مشخص به گوش میرسند و من مجبوراً کمره را دوباره در تبراق می گذارم و من نزد بچه ها به خانه برمیگردم. وقتیکه برق را برای دو ساعت دادند، من تیلفون را چارج کردم.
مردم در برابر سفارت امریکا صف کشیده و هرکس میخواهد هرچه زودتر از این کشور پرواز کند. جوانان محلی میگویند که اگر تبعه هایتی به ویزا نیاز داشته باشد، او به کلیسا میرود. و موثرتر از این — باید نزد جادوگر ودو رفت: او رسم ویژه را با پاسپورت انجام میدهد و چانس پاسخ مثبت بالا میرود. در انجیل گفته شده که جنت — چیزی است که قبلاً چشمان انسان نه دیده و گوش های او نشینیده است. امریکا با این تشریح مطابقت ندارد…
خویشاوند دیگر آشنایان من خانه بزرگ و کاملاً خالی دارد. او مصروف تماشای فلم کارتونی در تلویزیون می باشد و ناگهان به سوی من رو میگرداند و میگوید:« شما مردم بسیار زیاد ما را کشتید، تا ما به عیسی ایمان آوریم. ولی قبلاً ما نیز همین گونه خدایان داشتیم».
صاحبان خانه که من اجاره کرده بودم، نیز نمی خواستند با من مصاحبه نمایند. به خاطریکه آنها مطمئین نبودند که آیا من توریست عادی هستم یا اجنت CIA. مردم هایتی کمره های را دوست ندارند، به خاطریکه عقیده دارند که سفیدپوستان با ویدیوی آنها پول کمایی میکنند. اینکه تو سفید پوست هستی، برای اولین بار بصورت واقعی زمانی درک میکنی، وقتیکه در هایتی به کوچه برآیی. در هر قدم به تو این را یاداوری میکنند «Hey, blanc! Hey, you!» (ای، سفیدپوست! ای تو!»). چندان دوستانه به گوش نمی رسد، ولی هیچکس تا به حال کارد نکشیده است…
قابل یاداوری است که فقر و جهالت باعث گسترش خرافات و گمراهی میگردد. وضع در هایتی و دیگر کشورهای فقیر مثال برازنده این گفته می باشد.
در نتیجه در نمادین های آماده «میخواهم به خانه برگردم» هایتی محل ناامیدکننده، تاریک و خسته کن بعد از روز محشر معلوم میگردد. ولی به هیچ وجه خطرناک نیست. من کمره ویدیو را بعد از آن بیرون نمی آوردم. کیله جوشانده و سبزیجات پخته شده را صرف میکردم و شکر خدا را بجا میکنم که سالم ماندم و اینکه سیاره نیبیرو و طوفان مارییا در جوار من گذشتند و اینکه ویزه امریکا را به من بدون جادوگری دادند. میخواستم درک نمایم که چرا در داخل چنین خلای روحی احساس میکنم. بر غذای خود — برای احتیاط — نمک زیاد می پاشیدم و منتتظر پرواز به مایامی بودم.
