رسانه های غربی این را «بی رحم ترین مورد اخراج از اروپا خوانده اند». این افغان در محله مسکونی خیریه «قریه اطفال — SOS» زندگی میکرد. در سند رسمی وینیر نویشتادت کارمند دفتر منطقوی اداره فدرالی در باره امور خارجیان و پناهندگی (BFA) اطریش موارد را بر شمرده که او را به شک در باره همجنس بازبودن این جوان مجبور ساخته است.
این کارمند اشاره میکند:« نه راه رفتن شما، نه طرز برخورد شما، نه اینکه شما چگونه لباس می پوشید، حتی به همجنس بازی اشاره هم نمی کنند». او میگوید:« به ما خبر نه داده که شما اکثراً با همجواران در اتاق نزاع میکردید، در حال که پرخاشگری مشخص همجنس بازان نمی باشد. به معلوم است که شما دوستان کم دارید و همجنس بازان معمولاً معاشرتی می باشند». و حتی معلومات در فورمه راجع به اینکه افغان به سفر تنهایی یا در جمع کمتری ترجیح میدهد، دلیل تردید در این مورد به دست میدهد:« این در تصور راجع به همجنس بازان نمی گنجد».
افسر نتیجه گیری میکند، «شما همجنس باز نیستید و شما، نباید از بازگشت به افغانستان، هراس داشته باشید».
در وزارت داخله اطریش از تبصره بر تعداد کثیر نشرات خشمگین رسانه امتناع ورزیده، اما از فیصله نویشتادت حمایت کرده است. در وزارت خاطرنشان ساختند:« بطور عینی باید گفت، نمی توان واضحاً تصور کرد که این شخص واقعاً همجنس باز است ».
طرز زندگی غیرعنعنوی جنسی در راوپا از سال 2013 اساس برای کسب پناهندگی محسوب میشود. مطابق فیصله محکمه اروپایی، پناهندگی به آنهایی داده میشود که همجنس بازی در وطن آنها جزای جنایی محسوب میشود. افغانستان آشکارا چنین کشور است — همجنس بازان را جزای حبس تهدید میکند. عین وضع در ایران و پاکستان وجود دارد.
از همان ابتدا بیروکراسی اروپایی با این سوال دشوار که چگونه میتوان در این مورد معتقد شد که شخص که خواستار پناهندگی شده، واقعاً هم همجنس باز است، بلکه خود را چنین وانمود نمی کند، مواجه شده است. این پرابلم را از طریق تست های خاص روانی حل میکردند، ولی در ماه جنوری محکمه اروپایی در لکسمبورگ چنین عمل را ممنوع ساخت.
به پناهجوی نایجیریایی در هنگری بر اساس همین تست از دادن پناهندگی امتناع ورزیدند.
محکمه لازم دانست که اشخاص ذیصلاح که در مورد دادن یا نه دادن پناهندگی فیصله میکنند، میتوانند مستقلانه راست بودن و قناعت بخش بودن معلومات ارایه شده پناهجو را ارزیابی کند.
در نتیجه حرف آخری به کارمند تعلق دارد که میتواند، بنابر طرز تفکر و کلیشه های خود نتیجه گیری کند — با پناهجوی از افغانستان همین کار صورت گرفته است.
حالا افغان منتظر اخراج است و میخواهد به محکمه جهت مرافعه خواهی شکایت کند. در عین حال تعداد پناهجویان که خود را همجنس باز میخوانند و بر این اساس خواهان کسب موقف پناهندگی می باشند، با گذشت هر سال افزایش می یابد. در برلین تعداد چنین اشخاص به 4 هزار نفر رسیده است.
الکساندر سیمونوف باشنده فعلی نیویارک میگوید که حتی مامور بسیار مجرب را نیز میتوان بازی داد.
او سه سال قبل روسیه را ترک کرد و در امریکا — بعد از آن که نسبت طرز زندگی جنسی خود هدف حمله اشخاص ناشناس قرار گرفت، درخواست پناهندگی داد. این ژورنالیست روسی حالا راجع به زندگی کنونی خود در Facebook معلومات میدهد.
او میگوید:«باید فقط به خاطر داشت که همجنس بازان از اشخاص نورمال هیچ تفاوت نه دارند. این مغالطه بزرگ است که همجنس بازان گوشواره می پوشند، آرایش میکنند و به مادونا تعظیم میکنند».
الکساندر میگوید: در برایتون-بیچ حقوق دانان روسی زبان موجود اند که برای اقامت قانونی در امریکا هرگونه اسناد ترتیب میکنند. فقط باید پول پرداخت.
