مولف می پرسد، آیا روسیه به این موفق خواهد شد؟
بخش اول وعده — مبدل شدن روسیه به یکی از پنج اقتصاد بزرگ جهان — ظاهراً آسان معلوم میشود. بصورت مشخص صحبت راجع به آن مطرح می باشد که آیا روسیه از آلمان پیس خواهد شد یا نه.
اگر محصول ناخالص ملی آنها را باهم (با درنظرداشت قابلیت خرید، برابری قابلیت خرید) طی سال 2017 مقایسه کرد، پس در جرمنی این رقم 4170790 میلیون دالر و در روسیه 4007831 میلیون دالر بود. تفاوت بین آنها فقط به اندازه 4% بود. این بدان معنی است که رشد روسیه در هشت سال آینده نزدیک باید به اندازه 4%، نسبت به جرمنی بیشتر باشد. در سال 2018 انکشاف اقتصادی در هردو کشور ضعیف بود، اما، با جهش کمتر، روسیه میتواند از رقیب پیش شود. در طول تاریخ خود این کشور بصورت جهشی پیشرفت میکرد.
وعده دوم — رشد محصول ناخالص ملی تا سال 2025 به اندازه 50% — اگر نرمتر گفته شود، جسورانه است. پوتین محتاط تدقیق نه ساخت که این باید چگونه بصورت واقعی رخ دهد. هدف رشد را به اندازه 2،5% در سال پیشبنی میکند. یک سال — 2018 — دیگر سپری شده، ولی رشد محصول ناخالص ملی در رقم 8،1% (بطور مقدماتی) متوقف شده است.
اما نباید جدیت نیات رئیس جمهور پوتین و حکومت او را کم بها داد. هدف بزرگ بر یک عده اهداف کوچک تقسیم شده، بطور مثال، سهمیه سرمایه گذاری باید ابتدا تا 25% محصول ناخالص ملی و بعداً تا 27% افزایش یابد، چیزیکه تا به حال دستیاب نشده است. هدف میانی دیگر — دوچند ساختن کالای پخته تا سال 2025 می باشد.
طبق استراتژی انکشاف اقتصادی که توسط مرکز تحقیقات استراتژیک تحت رهبری الکسی کودرین طراحی شده، صادرات محصولات طبیعی نفتی باید تا سال 2024 دوچند شوند. در پلان هدف افزایش صادرات کالای غیرانرژیتیک تا 250 میلیارد دالر (بشمول 50 میلیارد برای محصولات تخنیکی، 45 میلیازرد برای محصولات زراعتی و 100 میلیارد برای صدور خدمات) در نظر گرفته شده که تقریباً دو برابر بیشتر، نسبت به سال 2017 می باشد، وقتیکه صادارت (بشمول مواد خام و محصولات انرژی) به 8،133 میلیارد دالر رسیده بودند.
در دو سال اخیر اساس برای این تفکر وجود داشت که این هدف قابل اجرا می باشد. در اوایل سال 2018 دینیس مانتوروف وزیر صنایع و تجارت خبر داد که طی سال 2017 صادرات (بشمول مواد خام) به اندازه 19% افزایش یافته است. در سال 2018 صادارت، بشمول مواد خام به 150 میلیارد دالر رسیده اند.
اگر روسیه از عهده اجرای وطایف مطروحه برآید، این بدان معنی خواهد بود که کشور عملاً به حفظ عناصر اداره دولتی و پلانگذاری از دوران شوروی موفق شده است. واضح است که دولت آن سطح کنترول بر اقتصاد را از دست داده که در دوران شوروی وجود داشت.
در واقعیت امر، واضحاً، سرمایه داران خصوصی به منافع خودی اقتصادی علاقمندی دارند که، بطور مثال، در فرار سرمایه به مقیاس بزرگ از کشور تبارز می یابد.
پوتین و حکومت او بیش از این حزب سراسری ملی در اختیار ندارند که کارکردن به نفع اهداف مشترک را تشویق کند. آیا جامعه روسیه خواهد توانست یکبار دیگر این پوتنسیال را در محیط کاملاً جدید، غیرسوسیالیستی، بسیج نماید؟ خواهیم دید. نیروهای جدی علیه حکومت فعلی کار میکنند و از آنها، واضحاً، جهان غرب حمایت میکند. آنها جهت همگرایی سریع روسیه با غرب شرایط غیرقابل قبول برای روسیه میگذارند.
در بهترین صورت، برای آنها میتوان اوکراین را مثال اورد، کشور میخواست به اردوگاه غرب خیز زند، ولی با چه عواقب روبرو شد. سطح زندگی در اوکراین از بنگله دیش و موریتانیا پائینتر است.
تحریمات روسیه را به اتکا بر بازوی خود مجبور می سازد. رئیس جمهور پوتین در خطابه سال نو گفت:« ما کمک کنندگان هیچگاه نداشتیم و نخواهیم داشت».
رسانه های غربی موفقیت های روسیه را تنویر نمی کنند. اجازه دهید فقط یک مثال یاداوری نمایم. میتروی مسکو در سال 1935 افتتاح شد که به نتیجه صنعتی شدن سریع با سرعت پلان پنج ساله (پلان اول از سال 1928 تا 1932) منجر گردید.
امروز میتروی مسکو فقط از میتروی پیکن و شانگهای عقب مانده. از سال 2011 در مسکو 39 ایستگاه نو اعمار شده (ولی در ستاکهلم، گیوتیبورگ یا مالمیو چقدر استند؟) و 40 ایستگاه در حال ساختن قرار دارند. این، باوجود تمام فکتورهای منفی، پیشرفت خاطره انگیز است.
ولی بازهم به آدرس رهبر مسکو نسبت آن که انکشاف به حد کافی سریع نیست، انتقادات شنیده میشوند.
