یورام پیری در مطلب منتشره در نشریه Haaretz (اسرائیل) در ادامه می نویسد، طی سال های اخیر امریکا راه باقیمانده از میریتوکراسی (حاکمیت اشخاص شایسته) به پلوتوکراسی (حاکمیت ثروتمندان) پیموده است. قلل سیاسی و تکنالوژیکی، بهترین پوهنتون ها در جهان، سطح بلند زندگی اکثریت باشندگان و همچنان آثا فرهنگی و هنری — این همه قبل از همه به خاطر دستیاب شده بودند که ایالات متحده اولین کشور در جهان بود که بر اساس ترقی، معارف، لیبرالیزم و آزادی اعمار شده بود.
همچنان نباید این واقعیت را نادیده گرفت که علت اساسی این دستاوردها ایدیولوژی کاپیتالیستی بود که به اشخاص و گروپ های جداگانه ساحه آزاد فراهم ساخت و به مردم با استعداد و مبتکر امکان فعالیت بدون محدودیت و افزودن ثروت ملی ایجاد نمود. برخورد متقابل «اقتصاد پلانی» به مراتب کمتر موفق ثابت گردید.
سنگ تهداب کاپیتالیزم میریتوکراسی — اصل است که بر اساس آن مردم بااستعداد میتوانند به هرگونه قلل مرتفع برسند. اگر حکومت مرزها و موانع ایجاد نمی کند، استعداد بر موفقیت های دست می یابد و همه جامعه از آن مستفید میشود.
ولی طی سه دهه اخیر کدام چیزی با اقتصاد امریکا رخ داده: فاصله بین 10% ثروتمندان و 90% اقشار پائین جامعه به شدت افزایش یافته است. به اساس معلومات پوهنتون تحقیقاتی کالیفورونیا، در سال 2012 در حدود 160 هزار خانواده 22% ثروت ملی امریکا را در اختیار داشت.
کتاب توماس پیکیتی اقتصاددان فرانسوی تحت عنوان «کاپیتال در قرن XXI» یکی از اولین آثار بود که راجع به تعمیق این تفوات و فاجعه هشدار داد که آن میتواند به جامعه به بار آورد. چنین وضع در تاریخ به شکست اقتصادی و جنگ های داخلی منجر شده بود.
به هر اندازه که ثروتمندان ثروتمندتر باشند، به همان اندازه تلاش آنها جهت ابدی ساختن اوضاع و حفظ موقف موجود قوی تر شده میرود و میراث میریتوکراسی به پلوتوکراسی مبدل میگردد. این وضع به شکل بهتر در مقاله مفصل توضیح شده که در سال گذشته در مجله «اتلانتیکا» تحت عنوان «بوجودآمدن ارستوکراسی نو امریکا» منتشر شده بود.
کمتر از 10% باشندگان که عواید سالانه شان را از 5،1 تا 5،2 میلیون دالر در سال تشکیل میدهند، تائثیر تعیین کننده بر تمام عرصه های زندگی کشور: معارف، ترانسپورت، صنایع، علوم و صحت بجا میگذارند.
در اداره ترامپ حد اقل 350 مدافع منافع ثروتمندان، تا به حال مجموعاً از 2800 کمپنی نمایندگی میکنند. نظرپرسی که در سال 2017 انجام شده بود، نشان داد که 44% امریکایان عقیده دارند که قصر سفید به فساد الوده است. باور بر این که آینده بهتر خواهد بود، از بین میرود.
در حال که مردم که در واشنگتن تصامیم اتخاذ میکنند، با دقت بر احساسات در جامعه امریکایی نظارت میکنند و در نهایت امر فیصله های اتخاذ شده آنها مواضع و منافع «ارستوکراسی نو» را منعکس می سازند.
