و این، با درنظرداشت مقیاس مساله، عجیب معلوم میشود. در سال 2017 به تعداد 47173 امریکایی خودکشی کرده بودند. به عباره دیگر، طی این سال تعداد خودکشی ها از تعداد تلفات سربازان امریکایی که در جنگ ها در افغانستان و عراق از سال 2001 تا 2018 کشته شده بودند، تجاوز نمود.
در امریکا در هر 12 دقیقه خودکشی رخ میدهد. برعلاوه این، وقتیکه در طول چند دهه سطح خودکشی در هر 100 هزار باشنده در سال کاهش می یافت، از اواخر سال های 1990 این رقم شدیداً افزایش یافت. در حال حاضر به اثر خودکشی در امریکا دونیم برابر تعداد بیشتر مردم، نسبت به تعداد تلف شدن مردم در نتیجه قتل ها، جان میدهند، اگرچه مرگ در نتیجه قتل توجه به مراتب بیشتر بخود جلب میکند. صحبت در اصل بر سر مرض واگیر ملی خودکشی مطرح می باشد.
مردم که خویشاوندان نزدیک یا دوست خود را به اثر خودکشی از دست داده باشند، یا (مانند من) که در خط داغ کمک عاجل و جلوگیری از خودکشی کار مینماید، میداند که احصائیه انفرادی، شخصی و حتی عرصه های معمایی این عمل خشن (چرا بطور مشخص این ادم؟ چرا فقط حالا؟ چرا به این صورت؟) را به واقعیت تجریدی بی هویت مبدل می سازد. اما برای آن که درک کرد که مرض واگیر خودکشی تا چه حد جدی گردیده، باید با معلومات احصائیوی آشنا شد.
طبق نتائیج تحقیقات که در سال 2018 توسط مرکز در باره کنترول و پیشگیری امراض، در دوران از سال 1999 تا 2016 صورت گرفته بودند، سطح خودکشی در همه ایالت ها، به غیر از نیوادا، جای که سطح آن بدون آن بی نهایت بلند بود، افزایش یافته است. در 30 ایالت سطح خودکشی به اندازه 25%، در 17 ایالت — حداقل — یک سوم افزایش یافته بود. رقم خودکشی به مقیاس ملی به اندازه 33% بالارفته است. در برخی ایالت ها این افزایش به حد قابل ملاحظه رسیده: در داکوتای شمالی (6،57%)، در نیوگیمپشر (3،48%)، در کنزاس (45%) و در ایداهو (43%). با تاسف وضع فقط بدتر شده میرود.
چه نتیجه گیری میتوان کرد؟ رئیس جمهور، از حل پرابلم که برای بخش کلیدی رای دهندگان ترامپ به مفهوم واقعی کلمه مساله زندگی و مرگ محسوب میشود، شانه خالی میکند. برعلاوه این، در آن موارد، وقتیکه به افزایش وحشتناک سطح خودکشی در بین کارگران سفید پوست وضع اقتصادی ناامیدکننده مساعدت مینماید، سیاست او، احتمالاً، فقط آنچه را که بحران ملی محسوب میشود و مقیاس مرض واگیر کسب کرده، عمیقتر می سازد.
