روبین جورج اندریوس (Robin George Andrews)، اتشفشان شناس و تعمیم کننده علوم در مطلب منتشره در نشریه Scientific American (امریکا) در ادامه می نویسد، دانش کسب شده امکان احیای سیستم ایکالوژیکی زمین را که تخریب گردیده، فراهم می سازند و ما را به ارزش دادن بیشتر به آنچه که ما طبیعی و عادی محسوب میکنیم، مجبور خواهد ساخت.
سیاره ما در حال گرم شدن است، اقیانوس ها در حال اکسیدیشن هستند، جنگل های آمازون در آتش می سوزند و قطب شمال به جای برف از میکروپلاستیک پوشیده شده است. به گفته کارشناسان، آسیب های ناشی از فعالیت های بشریت به حدی بزرگ اند که فاجعه جهانی ایکالوژیکی همین اکنون آغاز شده است. حتی خوش بینان هم نمی توانند انکار کنند که ردپای ایکالوژیکی ما بیشتر شبیه به نقش کفشهای سنگین است که با آنها چهره کره زمین را لگدمال میکنیم. در چنین زمینه تاریک، این سوال معقول مطرح می شود که آیا دور انداختن پول عظیمی برای اعزام مردم به فضای دوردست، به جهان های دیگر دیوانگی نیست؟ یا شاید برعکس، آیا این راه حل جسورانه مشکلات حیاتی سیاره است که با سقوط مواجه می باشد؟
با وجود این، پروازهای فضایی می توانند به بشریت چیزی های به مراتب بیشتر، نبست به پر کاه نجات برای میلیاردرهای عجیب و غریب بدهند. این چه دستگاه های عصری فضایی مدرن در مدار نزدیک زمین یا پایگاه های مقدم آینده در مهتاب یا مریخ باشند، ولی ما باید دور حیاتی را در خارج از سیاره خود احیا کنیم و برای پروازهای فعلی و آینده به فضا، تکنالوژی های حلقه بسته و پروسس های سراسری جهانی ضروری اند، - آنها جریان بدون انقطاع آب، هوا و غذا را تامین می کنند.
از طرف دیگر، ما از قبل می دانیم که سیاره را چگونه به خطر می اندازیم و با آن چه می کنیم. کیت مارول (Kate Marvel)، اقلیم شناس در پوهنتون کلمبیا و ناسا میگوید: «همه ابزارهای لازم برای فعالیت پایدار حیاتی در اینجا و اکنون در دسترس است. بلی، ما هنوز مشکل تغییر اقلیم را حل نکردیم، اما این به هیچ وجه به این دلیل نیست که فضا ما را به خود جلب می کند». ولی با پروازهای فضایی نمی توان زمین را نجات داد، چه رسد به رویاهای ساده لوحانه ترک کردن سیاره خودی.
بدون نوآوری های تکنالوژیکی، در فضا نمی توان زنده ماند، اما تصامیم گذشته خصوصیت کاملاً موقتی داشتند. حداقل سلسله از پروازهای هدایت شده ناسا را در فضاپیمای آپولون یاداوری میکنیم - حداکثر مدت زمان آنها به 12 روز رسیده بود. اما تغییرات در آستانه قرار دارند: اداره ترامپ وعده پیاده شدن در مهتاب تا سال 2024 میدهد. لوک رابرتسون (Luke Robertson)، همکار ارشد علمی در باره آزمایشات پروازی مرکز فضایی ناسا بنام کندی، می گوید، این آژانس در نظر دارد تا سال 2028 زیرساخت های پایدار را در روی مهتاب احداث کند و این امر به ایجاد تأسیسات ذخیره ای طولانی مدت و پر از مواد غذایی، هوا و آب نیاز دارد.
در هر صورت، از نوآوری های ایکالوژیکی استقبال می شود، اما، ما نمی توانیم فقط بر راه حل های تکنالوژیکی اتکا نمائیم. مارول معتقد است، زمین برای زندگی کردن کاملاً قابل استفاده است، نباید برای سکونت در قوطی کنسرو تلاش نمود. خوشبختانه، برخی از پروژه ها نه تنها به ما امکان زنده ماندن در فضا را فراهم می سازند، بلکه به ما کمک می کنند، تا سیاره خودمان را بهتر بشناسیم.
به گونه مثال، پروژه «بیوسفییر-2» مشهور در آریزونا را یاداوری میکنیم. آزمایش پیشرفته در دهه 1990 در اینجا اتفاق افتاد: زنان و مردان با دقت انتخاب شده را به مدت دو سال در یک محیط جدا شده خاص مسکونی قرار دادند، تا بر انکشاف روابط متقابل آنها و اکوسیستم (مقصد از «بیوسفییر-1» - زمین بود)، نظارت نمایند.
اگرچه «بیوسفییر-2» را برخی از سبب به خاطر دارند که سطح اکسجن به حدی پائین آمد که زندگی ساکنان با تهدید مواجه شد و مداخله خارجی لازم بود، اما این آزمایش ظاهراً نسبت به آنچه که به نظر می رسید، موفق تر بود. دانشمندان در باره سیستم های تامینات حیاتی زمین معلومات زیادی بدست آوردند. جان آدامز، معاون فعلی ساختمان كه بعداً به پوهنتون آریزونا رفت، توضیح داد كه این در حقیقت مفکوره برای شناخت بهتر سیستم های مختلف در زمین، به منظور مدیریت بهتر در سیاره بود.
در اینجا درک زمین اهمیت درجه یک دارد. آدامز می پرسد: «اگر ما نه دانیم که سیستم های زمین چگونه کار می کنند که از فیض آنها ما زندگی می کنیم و به آنها وابسته ایم، پس برای چه ما تصور کردیم که می توانیم آنها را سر از نو ایجاد کنیم؟»
تکنالوژی های فضایی، بدون تردید، نقش اساسی دارند - و نه فقط در سیستم های تامینات حیاتی. مارول خاطرنشان ساخت که برای اقلیم شناسان و متخصصان محیط زیست، این یک لحظه چرخشی بود.
اما اگر ما کره زمین را برای زندگی مناسب نگه داریم - و ما در حال حاضر توان حل این بحران داریم - پس تلاش به سوی ستارگان برای چیست؟ میتوان اکسیجن را در مریخ تولید کرد، تا چیزی برای تنفس داشته باشید و یا کاهو را روی مهتاب پرورش داد، تا چیزی برای خوردن داشته باشید، اما زمین قبلاً این همه را به ما داده است. او میگوید، شاید مشکلات بقا در فضا مردم را به ارزش دادن بیشتر به آنچه که ما در خانه خود امر معمولی تلقی میکنیم، وادار خواهد ساخت.
